De man achter de juf

Vandaag eens een persoonlijk stukje, over het leven achter het docentschap. Je kent de uitdrukking 'Behind every great man is a great woman'? Datzelfde geldt natuurlijk voor every great woman. En zoals uit dit blog zal blijken ook voor niet altijd even great women zoals ik. De gewone juf zeg maar.

Steun van de achterban

Als docent met ADD, herstellende van ten burn-out heb ik vaak weinig energie over. De energie die ik heb moet ik inzetten om les te kunnen geven, af en toe een klein stukje te kunnen schrijven en verder alleen dingen te doen die mij rust en plezier geven. In een gezin met drie kinderen, vieze was en dito caviahokken is dat alleen mogelijk als er iemand is die zorgt dat het gewone leven thuis door draait. 

Die-Van-Mij

Dat is wat Die-Van-Mij doet. Mijn lief is geen stay at home dad (zoals er stay at home mums zijn) maar work at home dad. Kunstenaar. Hij creëert in zijn beeldende werk door middel van assemblage-objecten een eigen wereld. Een wereld waarin mensen gedreven door hun wens hun alledaagse bestaan te ontvluchten manieren (voertuigen) vinden om dit te doen. Daarnaast maakt hij thuis mogelijk dat ik lesgeef en schrijf door te zorgen dat alles loopt, met name op het gebied van kinderen en huishouden. Ik denk dat het geen al te boude uitspraak is dat ik het zonder hem niet zou redden alle ballen in de lucht te houden.

Daarom vond ik het tijd voor een beetje hubbie plug. Want wie is de man achter de juf?

Onderwijs

Het grappige is dat wij heel in het begin, nog voordat er romantische violen op de achtergrond klonken - en dat was al vrij snel- geanimeerde gesprekken hadden over lesgeven en het onderwijssysteem. Dat is niet raar. Ik was immers al juf (hoewel nog net niet afgestudeerd) maar ook mijn lief is van oorsprong docent. Docent drama om precies te zijn. Daarnaast is hij opgegroeid in een onderwijsmilieu: zijn beide ouders en een van zijn grootmoeders waren onderwijzers en leraren. Toen bleek dat onze ideeën over onderwijs en leren toch wel erg overeenkwamen was het een kleine stap naar alle andere zaken die we gemeen hadden, en voor ik het wist waren de violen ingeschakeld. Figuurlijk gezien dan. 

Als een pauw

Nadat mijn man jarenlang als grafisch vormgever werkte en daarnaast zijn kunst maakte, is hij sinds ruim twee jaar voltijd beeldend kunstenaar. Hij heeft in die tijd in mijn ogen veel bereikt. Werken verkocht in o.a. Hollywood, Australië en Luxemburg, opdrachten over de hele wereld en exposities in plaatsen als Genève, Taipe en Londen. (Voor die laatste mocht ik zelfs als afvaardiging afreizen; een snoepreisje naar mijn favoriete land). En dat terwijl ook hij, wegens een chronische aandoening, lang niet altijd de energie heeft om alles te doen wat hij graag wil. Nou ja, ik zal er niet te tranentrekkerig over doen, maar het is duidelijk dat ik trots ben, toch? 

Trots was ik ook dat onze dochter en een van onze drie favoriete neven op de basisschool een spreekbeurt over zijn kunst hebben gehouden. Onze dochter nam zelfs haar hele klas mee naar het plaatselijke museum waar mijn man op dat moment een solo-expositie had. Hoe cool is het om dat te kunnen doen?!

Filmpje!

Een beetje van zijn onderwijsbloed laat zich ook zien aan het feit dat hij een tijdje terug meewerkte aan een project van de plaatselijke middelbare school. Op deze school is er een nieuw vak (cultuurreporters) waarin leerlingen o.a. leren om filmpjes te maken. Een van de opdrachten was om een beeldende kunstenaar te interviewen over zijn werk. Twee gemotiveerde en getalenteerde jongens maakten vervolgens dit filmpje. Voor iedereen die graag eens een glimp wil van de man die achter de schermen dit blog mogelijk maakt: hier is 'ie!

(oh en die opmerking over leraren? Dat is nou zijn humor. ;-) )