Paasvakantie IV

Ik ben nog steeds aan het uitbuiken van alle paaseitjes en bijkomen van de vakantie in London. Bovendien moet ik nog op een kleedje op een vrijmarkt staan zo dadelijk, dus maak ik me er ook vandaag makkelijk van af, met een paar grappige filmpjes.

En vooral deze vind ik echt onwijs grappig.

Paasvakantie III

Gisteravond laat kwamen we weer terug van een welverdiende vakantie in merry England. 

Moe van de vlucht laat ik het voor vandaag even bij een plaatje. 

Hebben jullie allemaal ook zo heerlijk vakantie?

Bron: http://lusine13.blogspot.nl

Paasvakantie II

As we speak geniet ik van een welverdiende vakantie in beautiful London. Voor vandaag staan er museumbezoek, een stadswandeling en een fancy shmancy afternoon tea op het programma. Oh, de luxe! 

Vanwege deze vakantie vandaag ook een wat korter bericht dan normaal. 

Op mijn huidige school wordt elke ochtend een spreuk opgezegd, de zogenaamde ochtendspreuk. Onlangs vond ik deze spreuk in het Engels.

Morning Verse - High School

I look into the world

In which the Sun shines,

In which the stars sparkle,

In which the stones lie,

Where living plants are growing,

Where animals are feeling,

And where the soul of man

Gives dwelling for the spirit.

I look into the soul

Which lives within myself.

God s spirit weaves in light

Of Sun and human soul,

In world of space, without,

In depths of soul, within.

God s spirit, tis to Thee

I turn myself in prayer,

That strength and blessing may grow

In me, to learn and to work.

Wie weet kan ik er nog eens iets mee!

Nu moeten jullie me excuseren, er wachten verse scones op me. En mijn dochter. Die ze waarschijnlijk op heeft als ik even niet oplet.

Ta!    

Paasvakantie I

Eindelijk is het dan paasvakantie... Het was druk de afgelopen weken met het voorjaarsconcert en alle voorbereidingen daarvoor. Dus deze eerste week van de paas/aprilvakantie neem ik het er even van. Vandaag Pasen vieren en morgen vertrek ik met mijn oudste voor een paar dagen naar Londen. Wat anglofiele vitaminen tanken. Dus vandaag en donderdag een wat korter bericht dan gebruikelijk.

Omdat het Pasen is deel ik vandaag het verhaaltje met jullie dat ik afgelopen week met mijn klassen behandelde. Lees, geniet en wees niet te scheutig met de chocolade eitjes. Vandaag mag het!

The Bunny Tale

(by Del "Abe" Jone)

I thought it was a kitty cat

But saw it was a rabbit

He was hopping down the trail

And then he stopped to sit.

He looked back at me 

And wiggled his nose

Seems he wanted me to follow

So, I quickly arose.

I started down that trail

Amongst the forest's trees

As that rabbit scurried off

As quickly as you'd please.

He stopped at the next bend

He once more looked at me

And as I moved nearer

He turned once more to flee.

I moved deeper in the forest

It was dark and kinda silent

I looked around the trail's curve 

To see where that rabbit went.

He sat in an open clearing

Of clover covered ground

Amidst a group of creatures

That had gathered around.

They all watched me warily

But, they didn't turn to run 

The rabbit said, "Come join us.

Come join in our fun."

I asked, "How do you speak?

Am I losing my mind?

If I close my eyes and look again,

I wonder what I'll find?"

He said, "You're in our world now, 

And if you'll truly believe,

You will be amazed at things

Your heart and mind perceive."

"You will see life as it should be,

If you'll take the time to look.

You'll find all those stories true, 

As told in the fairytale book."

"You'll see we live in peace,

And nearly perfect harmony.

You'll learn what it really means

To be happy, safe and free."

I sat down with legs crossed 

And said, "Please tell me more.

This sounds like the very place

That I have been searching for."

"I'm tired of all the hassle

Of this world in which I live

Where they all think, I want to take, 

When I only want to give."

"It's a plastic/cardboard place

Where nothing's really real.

Where so many things are only said,

Without the will to feel."

"So, if I like it here with you 

Will I be able to stay?

Or will you force me to return

To where they play those games they play?"

He said, "Humans are so foolish!

They are filled with hate and greed

They rip the life from the Earth 

After they've planted it's seed."

You say you want to stay with us

But, that can not be allowed,

For if we welcome one of you

Before long, there'll be a crowd."

"We will let you stay for awhile 

Try to teach you what we know

That this World can live in Peace

And then, you'll have to go."

But then I awakened

And realized, I'd dreamed

But I can't get over how real

That Easter Bunny seemed!

Leren, deel twee

(In mijn vorige blog vertelde ik waarom rijles mij als docent veel gebracht heeft. Deze keer vertel ik meer.)

Succes en falen
Iets anders wat ik geleerd heb is hoe ontzettend belangrijk succeservaringen en complimenten kunnen zijn. De eerste keer dat er iets goed ging en de instructeur zei: 'Kijk, zo doe je dat dus', ik dacht dat ik uit elkaar zou knallen van trots. De rest van die rijles ging ineens ook een stuk beter. Later (vele, vele, vele maanden later), toen er eindelijk schot in de zaak leek te zitten, kwam ik soms ineens in een flow, dan ging het zo goed dat ik wel op wolken leek te eh... rijden. Op het moment dat ik dan weer een foutje maakte en de instructeur tegen me tekeer ging voelde ik een stomp in mijn maag en donderde ik keihard van die wolk. Om me de rest van de les rot te blijven voelen.

Hoe het niet moet
Want dat is het laatste wat ik geleerd heb van autorijles: hoe het niet moet als docent. Ik had namelijk de slechtste instructeur ooit. Geen slechte vent, dat was nu net het punt, anders was ik allang weg gegaan in plaats van een kleine twee jaar doorklooien. Maar een bar slechte leraar. Althans voor mij. Zijn stem ging altijd omhoog en werd luid (zeg: niveau schreeuwen) als ik iets deed wat niet de bedoeling was. Ik voelde mezelf krimpen onder zijn geschreeuw. Daarnaast waren zijn opmerkingen zelden opbouwend of subtiel. Zo hoorde ik regelmatig op snerende toon iets als: 'Waarom probeer je op die container in te rijden?', als ik een tikje teveel naar rechts dreigde te gaan. Of: 'Het moet jou een rotzorg zijn hoe lang zij moet wachten!', als ik iemand voorrang gaf terwijl het niet hoefde. Het naarste was ergens aan het einde van mijn rijles-carrière toen ik tijdens een les een aantal dingen niet goed had gedaan. Hij hield opnieuw een tirade en zei letterlijk dat bij mij het kwartje maar niet wilde vallen, ik maar hardnekkig dingen verkeerd bleef doen en dat een rij-examen op deze manier geen enkele zin had, omdat het zo toch niets zou worden met mij. Let wel: gesprekken lang had ik met deze man gehad over mijn onzekerheid en mijn moeite om verschillende dingen tegelijk te doen, en het eeuwige twijfelen vanwege die onzekerheid. Volgens hem kon iedereen leren rijden, dus ik ook. En net toen ik het idee had dat een rijbewijs ook voor mij weggelegd zou kunnen zijn kwam hij met deze bombshell. Geschreeuwd bovendien. Aan het einde van de les was hij weer zijn gewone vriendelijke zelf en ik besloot toch door te gaan met de lessen. Alleen wel bij een andere instructeur. Genoeg is genoeg tenslotte.

Hoe moet het dan wel?
Het was puur doorzettingsvermogen dat ik nog steeds rijles heb en of ik het ooit haal weet ik nog steeds niet Maar sinds die eerste lessen koester ik mijn zwakke leerlingen en stimuleer ik hen om altijd hun best te blijven doen. Ik zoek naar alle lichtpuntjes die ze laten zien. En ik laat ze weten dat ze nooit, absoluut nooit iemand mogen geloven (inclusief zichzelf) die hen probeert wijs te maken dat het geen zin heeft, en dat het nooit wat met hen zal worden.

Laatst had ik een meisje bij mijn bureau staan die, ondanks echt proberen, en met zware dyslexie, haar zoveelste nog niet voldoende had gehaald op een proefwerk. Ik wees haar op een oefening die ze helemaal goed had gedaan, een smiley van mij in de kantlijn. Als enige van de klas had ze net die oefening helemaal foutloos gedaan. Ik liet haar weten dat dit voor mij meer waard is dan een tien van een andere leerling. Het leverde haar een applausje op van de klas. Geheel terecht. 

Leren deel 1

Weet je waar ik als docent veel van heb geleerd? Rijles. Ik heb een goede opleiding gehad en na mijn studie diverse nascholingen, bijscholingen, cursussen, studie(mid)dagen, ontwikkelgroepen en workshops. En waar ik het meeste van heb geleerd, is het volgen van rijles. Raar? Misschien. Maar het is echt zo.

Ik moet er misschien een paar dingen bij vertellen. Als eerste zijn die rijlessen vrij recent. Op mijn 37e ben ik begonnen met mijn eerste rijlessen en nu rond mijn 39e, heb ik nog steeds mijn rijbewijs niet behaald. Dat is gelijk het tweede: ik was er niet heel goed in. Bijzonder verrotte beroerd, om precies te zijn. Nu is het zo dat ik in mijn eigen schoolcarrière in weinig dingen echt slecht was. In techniek in de brugklas en vooral gym was ik een kneusje, dat klopt, maar dat waren uitzonderingen. Ik ben altijd een goede leerling geweest. Ik haalde niet altijd de beste cijfers, maar dat was meer een kwestie van met andere zaken bezig zijn. Het leren zelf ging mij verbazend goed af. Behalve wiskunde, die was ik nog vergeten. Wiskunde daar kreeg ik -letterlijk- elke les knallende koppijn van. Alsof er verbindingen in mijn hersenen niet werkten en er kortsluiting ontstond als ik probeerde het te begrijpen. Maar voor de rest heb ik nooit veel moeite gehad om iets te leren, te begrijpen of te kennen en te kunnen. Leren breien en haken was misschien even wat gepruts, maar ook dat had ik al op jonge leeftijd in de vingers.

Hoe anders was dat toen ik met rijles begon... Ik kon er geen bal van! Mijn instructeur zei zo'n twee keer per les dat autorijden voor doeners is en niet voor denkers, maar ik ben een denker, en geen doener. Nou daar ga je dus.

Voor de allereerste keer
Wat ik er dan als juf van geleerd heb? Ik heb voor het eerst in mijn leven gemerkt hoe ontzettend naar het is als je iets niet kunt. Dat je wel wilt, maar het zo moeilijk vind en keer op keer op keer probeert en het toch niet lukt. Ook al doe je heel erg je best. Hoe gefrustreerd en verdrietig en boos je hiervan kunt worden. Hoe je je aangetast kan voelen in je eigenwaarde als het alsmaar niet lukt. Dat wist ik niet. Niet echt. Nu heb ik het aan den lijve ervaren en ik begrijp mijn zwakke leerlingen op een andere manier dan hiervoor. Ik weet niet of ik er een betere docent door wordt, maar ik snap ze wel beter.

(wegens iets te lang stuk heb ik besloten om dit blog op te knippen in twee stukken, volgende keer het vervolg!)

Reünie II

En toen was de reünie daar. Hoe bijzonder was het om bijna al mijn klasgenoten van toen te zien, maar dan in de volwassen uitvoering. Men bleek mij te herinneren als iemand die mooie verhalen schreef en die zo goed kon voorlezen, en ik kreeg hier direct vragen over. Of ik nog iets met dat schrijven was gaan doen. Ehm... Ja dus. Wat ik opvallend vond is dat mijn medeklasgenoten mijn kwaliteiten toen beter in de gaten hadden dan ikzelf. Ik had er geen idee van dat er op die manier naar me gekeken werd. Om dat nu achteraf alsnog te horen, was op een vreemde, maar goede manier, heel fijn.

Het was een middag en avond herinneringen ophalen en kijken hoe iedereen ook weer was. Zo grappig om te zien dat het ene klasgenootje nog net zo leuk lachte als toen, de lange, serieuze jongen die niet boos te krijgen was opgegroeid was tot een lange serieuze maar goedlachse man en dat de jongen die met gym en spelletjes het meest fanatiek was, nu nog de score bij het bowlen het meeste in de gaten hield.

Juf Jenny

Wat ook mooi was, en mij opnieuw raakte, was dat ik verschillende keren mensen hoorde praten over onze juf Jenny. De juf die veel te vroeg overleed, maar die nu nog door de hele klas op handen gedragen werd. Wat een schat van een mens was het. En wat voor geweldige juf! Ik hoorde van een van mijn klasgenoten, een stevige stoere kerel die zegt waar het op staat en niet van de valse sentimenten is, met hoeveel genegenheid hij aan haar terugdenkt. Dat hij nu nog weet dat een vriendje van hem even in de klas mocht zitten. En dat hij, als hij buiten ging spelen in de buurt van juf's huis, altijd door haar binnen werd geroepen om samen met zijn vriendjes een kopje thee bij haar te drinken. Niet gebruikelijk misschien, maar zo was ze. Haar juf zijn stopte niet als ze de school uit ging, zij was er voor 'haar' kinderen, gewoon omdat ze dat leuk vond. Zo zat ze in elkaar. Ik kan me nog herinneren dat toen ik mijn Mavo diploma behaald had, en door ging naar de havo, ik even naar mijn oude basisschool ging om dit aan juf Jenny te vertellen. Zij nam zoals altijd de tijd voor me, maar vertelde ook dat ze het even heel druk had. De moeder van een van haar leerlingen was plotseling vertrokken. Vader moest werken en was verdrietig omdat z'n vrouw bij hem weg was en de kinderen van slag zonder hun moeder. Dus had zij tijdelijk de kinderen bij haar en haar partner in huis genomen. Zo'n juf dus...

Zelfvertrouwen

Ik had het er al eerder over, maar door de verhalen over deze juf voel ik opnieuw waarom ik docent ben. Dezelfde stoere kerel vertelde dat hij ooit voor een repetitie aardrijkskunde een tien gehaald had. Hij had nog nooit een voldoende gehaald, was niet zo van het leren en die week stond de topografie van Italië op het programma. Tot zijn verbazing vertelde juf Jenny dat hij een tien had. Hij vroeg nog even 'echt?!' , maar het was echt zo. Veel later vertelde juf hem dat hij zoveel fouten had, dat hij eigenlijk een onvoldoende had, maar dat ze het niet over haar hart kon verkrijgen om hem nog een onvoldoende te geven, en dus had ze hem een tien gegeven. Pedagogisch/didactisch verantwoord? Misschien niet helemaal. Maar het bijzondere is dat twee weken later, deze zelfde knul een repetitie topografie van Duitsland had en daar een acht op haalde. Op eigen kracht. Het geheim? Zelfvertrouwen. Want dat was juf Jenny's magische middel. Ze was een betrokken, onconventionele lerares die in elke leerling en aan elke leerling iets moois zag, en ons allemaal zelfvertrouwen wist te geven. Zo'n juf dus. Dat te kunnen en dat te doen, dat is wat ik elke dag dat ik voor de klas sta ook probeer.

Een week uit het leven

Vandaag een overzicht van wat ik zoal doe tijdens een willekeurige week. Laten we eens beginnen op maandag. Goede dag om mee te starten, toch?

Maandag.

Gister heb ik de hele dag niets gedaan voor mijn werk en eigenlijk baal ik daarvan; ik heb een stapel achterstallig nakijkwerk. Eigen schuld, want het zijn vooral kijk-en luisterverslagen. Die vind ik stom om na te kijken. Duurt in verhouding heel lang en – aangezien een klas samen dezelfde film kijkt- lees ik 25 tot 30 keer dezelfde samenvattingen over dezelfde film. Saai!!!Dus laat ik het te lang zitten. Nu liggen er dus nog 50 plus verslagen plus proefwerken en deze week volgen er nog twee.. Help!! Dus sta ik – op deze voor mij vrije dag- extra vroeg op en kijk eerst een uurtje na voor de kinderen op staan. Voor de rest prep ik wat eten zodat ik op school voldoende te eten heb, een goed begin...

Dinsdag.

Eerste werkdag van de week. Weer sta ik vroeger op, kijk ik een half uurtje na en ontbijt dan met mijn kinderen. Rond half tien vertrek ik naar school, waar ik nog snel wat kopieer voor het eerste lesuur losbarst. Ik geef les tot 15.05, het laatste uur is een klassenuur met veel leuke gesprekken. Ik had deze dag niet veel pauze, maar dat is normaal. Ik heb kunnen lunchen en tussendoor naar de wc kunnen gaan, en dat is soms wel eens anders. Wel drink ik veel te weinig, en eigenlijk wil ik nog wel een kop thee, maar als ik het lokaal netjes heb ben ik vijf minuten te laat voor een gesprek met ouders. Na dit gesprek praat ik nog even na met de collega van de ondersteuning en rond half vijf vertrek ik weer naar huis. Vandaag hadden twee klassen een proefwerk, dus mijn nakijkmap puilt behoorlijk uit. Eenmaal thuis hoef ik gelukkig niet te koken en heb ik deze week ook geen bijles. Gelukkig, kan ik lekker vroeg op bed. Na nog een beetje nakijken natuurlijk.

Woensdag.

Herhaling van gister, maar langer en drukker. Een collega heeft een kindje gekregen en dus eet ik me misselijk aan drie beschuiten met muisjes. Zo heeft dat preppen van gezonde lunches ook niet veel zin. Zucht. Als ik om vier uur klaar ben met lesgeven wil ik eigenlijk nog wat nakijken en werken aan de planning voor de komende tijd, maar ik heb zoveel mailtjes te beantwoorden, dat ik om vijf uur mijn lokaal uitloop en nog niets verder ben.

Donderdag.

Ook vandaag begin ik de dag met een half uurtje nakijken. Een stapel proefwerken is klaar! Zelfs de cijfers staan al in mijn agenda. One down, two to go! Nou ja, en die kijk-en luisterverslagen dus. En volgende week volgt er nog een proefwerk. Niet aan denken, werkt demotiverend. Ik heb maar vier lessen, maar 's middags staan twee vergaderingen op de planning; van half drie tot kwart over vijf, met een kwartiertje pauze er tussenin, en op de een of andere manier voelt dat soms als harder werken dan voor de klas staan. Behoorlijk moe kom ik thuis. Geen zin om te koken, dus oudste dochter mag naar de Chinees.

Vrijdag.

Officieel heb ik vandaag vrij en normaal gebruik ik deze dag om lekker te tikken, maar er is nog steeds zoveel nakijkwerk en er is van alles aan de hand in mijn mentorklas dat ik de hele ochtend kwijt ben met mailen, bellen, planningen uitwerken en nakijken. Strontchagrijnig word ik ervan. En recalcitrant. Ik besluit ook niet te schrijven, maar verdwijn naar mijn schrijfzoldertje met een boek. Voor een klein uurtje, want dan is het alweer tijd de kinderen van school te halen. Oh well, volgende week is het weer vrijdag.

Zaterdag.

Vandaag ben ik echt vrij. Ik ben een dag weg en heb niet eens de kans om iets aan mijn werk te doen, al zou ik het willen. Heerlijk!

Zondag.

Ook vandaag is een vrije dag en na het uitmesten van mijn schrijfzolder vind ik tijd om wat te schrijven en te knutselen. Erg fijn, en na het avondeten trek ik het nog om wat na te kijken. Ein-de-lijk zijn de kijk-en-luisterverslagen af. Victory!! Kijk dat is een fijn begin van de week morgen. Beetje jammer dat ik veel te lang doorga en niet goed kan slapen. Nou ja, je kan niet alles hebben. Morgen weer een nieuwe week!