Juf Jolanda en de burn-out: na de eerste weken (meer dan!) honderd procent werken

De afgelopen weken was het druk. Heel druk. Qua werken, maar (veel) meer nog in mijn privéleven. Ik heb getwijfeld over wat ik er hier over zou kunnen vertellen, en besloten om het zo algemeen mogelijk te houden, omdat de mensen die er bij betrokken zijn er niet om hebben gevraagd besproken te worden in een openbaar blog. Laat ik volstaan met vertellen dat iemand in mijn directe omgeving  extra zorg nodig heeft (vandaar het 'zorgverlof' van de maandag voor de vakantie). Die extra zorg is heel erg intensief, waardoor ik momenteel veel stress heb, mijn slaappatroon erg fluctueert en ik vaak te weinig slaap krijg en praktisch niet aan mijn rust toe kom.

Een en ander is niet heel bevorderlijk - to put it mildly- voor het herstel van mijn burn-out. Sterker nog, er zijn regelmatig momenten, niet geheel toevallig meestal na een nacht waarin ik maar een paar uur heb kunnen slapen, waarin ik bang ben het niet meer vol te kunnen houden. De extrazorgsituatie verbetert maar heel heel langzaam, als er al verbetering te merken is, en is zeer langdurig zoals we het nu kunnen overzien. Niet een blij verhaaltje dus, deze week.

Bron: Pixabay.com

Maar ook weer niet helemaal gitzwart! Want de stress die ik nu ervaar en moet leren om mee om te gaan komt heel duidelijk door de uitzonderlijke zorgsituatie. Het werken gaat juist heel erg goed. Sterker nog, beter dan in jaren daarvoor. Ik begon in september met 80% werken, vier van mijn vijf klassen. Per 1 oktober nam ik weer 100% op me en op 15 oktober ben ik zelfs begonnen met meer dan mijn normale taakomvatting, doordat ik een periode geschiedenis geef. Dat betekent dat ik drie weken lang elke dag anderhalf uur mag vertellen over de Nederlandse opstand tegen Spanje (ook wel bekend onder de verouderde term '80-jarige oorlog') Enorm leuk om te doen, maar het betekent wel dat ik twee en een half van mijn drie vrije ochtenden per week kwijt ben. Gelukkig tijdelijk, maar net in een tijd waarin het zo extreem hectisch is en ik zo slecht aan mijn rust toe kom wel een gevalletje slechte timing op zijn slechtst.

Toch kostte het starten in september mij geen enkele moeite, daar waar ik 80% voor de zomervakantie nog heel heftig vond. En alle vijf klassen weer op me nemen vond ik alleen maar fijn, lekker weer helemaal mijn gang kunnen gaan. Deze periode geven hakt er wel even flink in, dat is niet anders, maar het is maar drie weken; deze en volgende week nog.

Al met al is het een gemengd verhaal. Voor mijn man en mij is het momenteel een uitputtingslag. Overleven, niets meer of minder. Ik werk, ik eet (niet al te gezond, want: troosteten), ik slaap (slecht) en ik zorg. Meer is er niet op dit moment. En daardoor gaat het weer een stuk slechter met me op het gebied van zelfzorg. Tegelijkertijd loopt het op mijn werk zo lekker: heb alles voorbereid, hoef niet te stressen of te haasten, draai relaxed en met veel plezier mijn lessen, mijn organisatie verloopt prima, kortom werken is een genot. Daarom wil ik alles op alles zetten om gewoon door te kunnen werken, ondanks wat er op ander gebied in mijn leven gaande is. Of het gaat lukken weet ik in alle eerlijkheid nog niet. eerst deze twee weken doorkomen, en daarna alle weken daarna. Dan is er qua extra zorg nog niets noemenswaardig veranderd, maar heb ik wel weer drie ochtenden per week voor mijn rust; yoga, meditatie, leestherapie. Die adempauzes zijn zo ontzettend hard nodig.

Toch is er zelfs op het gebied van de zorgstress een lichtpuntje. Ik merkte dat ik na een hectisch moment weer slecht ging slapen omdat mijn lichaam in de paniekstand zat. Na een gesprek met mijn man realiseerde ik me ineens dat mijn innerlijke criticus weer het roer van mijn schip te pakken had. Die innerlijke criticus is het stemmetje die ik tijdens mijn zelfcompassietraining heb leren kennen, me er bewust van werd dat er een stem in mij is die niet alleen kritiek had op alles wat ik doe, maar die mij ook voortdurend aanspoorde om dingen te doen. In de periode voorafgaand aan mijn burn-out was dat om nog veel, veel meer te gaan doen, en wilde mijn innerlijke criticus mij vooral duidelijk maken dat ik altijd en overal in tekortschoot. Tijdens de zelfcompassietraining heb ik geleerd om mijn criticus te bedanken voor z'n harde werk maar 'm resoluut met vakantie te sturen en zelf, met kalme en liefdevolle houding, weer de regie over te nemen. Dat is me gelukt. Maar in deze situatie blijkt ' ie verdorie weer te zijn teruggekeerd! En spoort hij me aan om zo snel mogelijk te gaan slapen, en valt ' ie me lastig met angstgedachtes over te weinig slaap, het niet vol te kunnen houden, eventuele escalaties op zorggebied en andere angsten. Waardoor mijn lijf in de paniekstand raakt - en blijft - en je een self-fulfilling prophecy krijgt (paniek over te weinig slaap leidt niet heel verrassend 9 van de 10 keer tot veel te weinig slaap. En meer paniek. )

Toen ik mij ineens bewust werd van dit mechanisme en hoorde dat het diezelfde innerlijke criticus was die mij volstopte met allerlei gedachtes waar ik helemaal niets aan heb, voelde ik weer wat vertrouwen. Het is me één keer gelukt om 'm met vakantie te sturen, dus dat lukt me deze keer ook. Elke keer als ik op bed lig, met een lijf vol spanning en merk dat er angstige gedachten ontstaan, bedank ik mijn innerlijk criticus voor zijn opmerking, vertel dat ' ie vrijaf mag nemen en neem ik gedachten zelf het roer van mijn schip over. Met kalme, vriendelijke energie vertel ik mezelf dat alles weer goed komt, wat er ook gebeurt. En daarmee is het niet gelijk voorbij, de stress zit in mijn lijf en heeft z'n tijd nodig. Maar ik voel net iets meer rust en vertrouwen, en slaap net even een uurtje meer.

bron: Pixabay.com

Conclusie: mijn leven is op dit moment zwaar. Maar er zijn genoeg zaken die het de moeite waard maken om door te blijven gaan. Mijn werk als docent is daar op dit moment een heel belangrijke van. En als ik dan bedenk dat ik vorig jaar rond deze tijd nog 100% thuis zat en nog niet eens in staat was om zelfs maar aan werk te denken, is dat toch maar mooi dikke vette winst.

En van hieruit kijk ik weer verder. Komt tijd, komt raad. Best een mooie uitdrukking. 

Herfstvakantie: herstgedichtbericht

Vanwege de herfstvakantie een lekker herfstig berichtje. Dit gedicht reciteer ik elk jaar met mijn klassen. Stukje voor beetje, tot, zo tegen de herfstvakantie, iedereen het gedicht wel kan dromen. En dat is ook zo'n beetje de tijd dat je ziet gebeuren wat er in het gedicht gezegd wordt. Golden light is misschien nog net niet turning grey, maar die mists begin wel degelijk to rule the day; elke dag, als ik 's ochtends vroeg uit het raam van de bus kijk zie ik de koeien, paarden en schapen in het land verstopt staan in mysterieuze slierten mist. Alsof er rook uit een sprookjeswereld even zichtbaar is op de onze. Ja, ik hou er wel van, die herfst. En van vakantie trouwens ook!

Autumn comes, the summer is past, winter will come too soon,
Star will shine clearer, skies seem nearer
Under the Harvest Moon

Autumn comes, so let us be glad, singing an autumn tune
Hearts will be lighter, skies seem brighter
Under a Harvest Moon

Golden light is turning grey,
Mists begin to rule the day.
Bare the trees, their branches lift;
Clouds of dead leaves earthward drift.
Through the field the farmer goes,
Seeds of ripened corn he sows;
Trusts the earth will hold it warm,
Shelter it from cold and harm.
For he knows, that warmth and light
Live there, hidden from our sight;
And beneath a sheltering wing,
 
Deep below, new life will spring!
Deep below, deep below, new life will spring!

(dit gedicht is afkomstig van susannah-moonchild.blogspot.com/2013/10/autumn-comes-summer-is-past-winter-will.html )

Bron: pixabay.com

Dus als jullie me zoeken: ik ben denneappels aan het zoeken in het bos. En boeken aan het kopen in mijn favoriete boekwinkel (boekhandel Groenendijk in Steenwijk, een absolute aanrader!). Call the midwife aan het kijken. En als het meezit, lekker aan het wandelen in de mistige duinen van Appelscha. 

Na de vakantie weer een wat langer stuk, tot dan!

Rerun: Niet het hoofd alleen I

Ik lijk misschien een oude hippie. En dat ben ik ergens ook wel. Toch kan deze juf zich af en toe boos maken. Nou ja, emotioneel betrokken, laten we het zo noemen. Daarom gaat mijn driedelige betoog tegen lopende hersentjes, eerder verschenen eind augustus en begin september 2017, vanaf vandaag in de herhaling.

Aan het einde van mijn puberteit, toen ik een jaar of zeventien was, hield ik wel van een discussie en kon behoorlijk fel worden als mensen iets zeiden waar ik het niet mee eens was. Ik was in die tijd uitgesproken in mijn meningen. In de jaren daarna werd dat steeds minder, tot ik de gemoedelijke koningin van de middenweg werd die ik nu ben. Ik zit nog steeds niet snel om woorden verlegen, maar ik geloof niet in absolute waarheden en uitersten en bekijk een zaak dus gewoonlijk van vele kanten.

Felle vrouw op praatstoel
Toch is er iets waar ik vandaag de dag nog uitgesproken en fel over kan worden, en dat is hoe er in het huidige onderwijssysteem naar kinderen wordt gekeken. De overmatige focus op cognitieve vaardigheden is iets waar ik op tegen ben, link van kan worden en direct op mijn praatstoel zit als het onderwerp die richting op gaat. Aangezien dit blogbericht gaat over de fouten die mijns inziens worden gemaakt door deze eenzijdige benadering, bent u bij deze Gewaarschuwd.

Het is niet overdreven om te stellen dat het overgrote deel van de focus in het onderwijs, zowel op basisschool als voortgezet onderwijs ligt op wat kinderen dienen te weten. Onder het mom van 'de kenniseconomie' zijn er soms desastreuze beslissingen gemaakt en bekijkt men over het algemeen de zaken totaal verkeerd.

Bron: Pixabay.com

Hersenen op benen

Ik ben er met heel mijn hart en ziel van overtuigd dat een mens uit meer bestaat dan alleen een hoofd. Maar dat ben ik, hè? Er staat boven dit blog dat je mijn eigenwijze mening er gratis bij krijgt. Nou hier is 'ie. Ik geloof dat wij als menselijk ras meer zijn dan een stel hersenen met benen. Kom bij mij bijvoorbeeld niet aan met verhalen dat liefde niet meer zou zijn dan de optelsom van maatschappelijke patronen en feromonen. Dat zijn praatjes waar ik niets mee kan. Ik zal verder niet ingaan op deze filosofische kwestie, maar dan weten jullie even – voor zover het na tig blogjes nog niet duidelijk was- wat voor vlees jullie in de kuip hebben met mij.

Wat voor achterstanden dan?

Ik geloof dus dat we geen rondwandelende hersenen zijn. Toch lijkt het of onderwijsbeleidsmakers wel die mening zijn toegedaan. Dat is namelijk hoe kinderen in ons huidige onderwijssysteem worden behandeld: als rondwandelende hersenen. Voorbeeld? Ik ageerde al eens tegen het feit dat kinderen tegenwoordig veel te vroeg dingen moeten doen. Dat er zaken van hen verwacht worden die ze biologisch helemaal nog niet kunnen. In datzelfde blogbericht, van zoveel maand, vertelde ik dat kinderen nu al eerder leren schrijven, lezen en rekenen dan vroeger. Het hele plan om kinderen eerder naar school te laten gaan was om achterstanden tegen te gaan. Maar over wat voor achterstanden hebben we het dan? Over achterstanden op het gebied van sociale vaardigheden? Creativiteit? Hechten met ouders, familie of anderszins? Achterstanden op het gebied van spelen? Dromen? Fantaseren? Neen. Achterstanden op het gebied van taal en rekenen. Want dat is immers waar alles om draait. Het hoofd. De hersenen op beentjes.

(Op donderdag 1 november gaat  het tweede deel in de herhaling. En hou je maar vast, want dan begint mijn echte rant pas echt!)

Zorgverlof

Juf Jolanda neemt even een weekje (misschien zelfs twee weekjes) zorgverlof. Soms zijn andere zaken even belangrijker dan een stukje typen...

Maar vanaf deze donderdag wel een herhaling van het drieluik dat ik schreef over iets dat me heel na aan het hart ligt. Genoeg bevlogenheid over dus, en gelukkig nog genoeg stukjes voor dit blog.

Tot snel!

Wat ik van mijn leerlingen leer

Ik heb door de jaren heen heel wat van leerlingen geleerd. Vaak op het gebied van omgaan met een aandoening, ziekte of andere serieuze zaken. Daarmee krijgt iedereen in zijn of haar leven mee te maken, maar sommige mensen op een wel erg jonge leeftijd. Ik kan niet anders dan met bewondering kijken naar de manier waarop de jonge mensen die ik in mijn klas tegenkwam met hun problemen omgingen.

Weer wat geleerd!

Soms ook leer ik van mijn leerlingen op praktisch gebied. Over nieuwe soorten telefoons en apparaten. Afgelopen week opnieuw leerde ik dankzij een leerling, en dit keer nota bene over iets waar ik verondersteld wordt de expert over te zijn: de Engelse taal!

Het was een doorsneeles, waarin ik zo snel mogelijk iets over grammatica uitlegde om door te kunnen gaan naar interessantere zaken (Voorlezen! Lezen! Films!). Ik vertelde over de verleden tijd van het werkwoord zijn: was en were. Ik vertelde dat je ‘was’ gebruikt bij enkelvoud (I, he, she en it) en ‘were’ bij meervoud. (We, they en you.) Hierbij is you een beetje een uitzondering omdat het zowel enkel- als meervoud kan betekenen (je of jullie), maar voor het gemak valt ‘ie onder meervoud. Na deze uitleg stak een meisje haar vinger op en vroeg hoe het dan zat met het Amerikaanse gebruik van ‘they’ voor mensen zonder gendervoorkeur. Say what?!

Niet genderspecifieke grammatica

Dankzij mijn dochter, die volop in de LBGTQRS (of wat die afkorting ook alweer is)wereld bekend is, weet ik het een en ander over de verschillen tussen biseksueel, panseksueel of a-seksueel zijn. Ook weet ik dat transgenders mensen zijn die zich een bepaald geslacht voelen, maar in het verkeerde lichaam zijn geboren, en dat er mensen zijn (98% van de bevolking) die zich thuis voelen bij een van de twee genders, maar dat er daarnaast een kleine groep (voor de mensen die goed kunnen rekenen: 2% van de wereldbevolking) die zich niet specifiek man of vrouw voelen, de genderambigue mens. Er worden in mijn huis regenboogjes op de kleren gedragen, wij praten over van alles en in dit ruimdenkende gezin is er dus veel kennis over dit soort zaken. Maar ‘they’ gebruiken voor mensen die zich noch man, noch vrouw voelen? Dat wist ik niet.

Mijn leerlinge legde uit: he wordt gebruikt voor jongens en mannen, she voor vrouwen en meisjes, maar voor mensen die zich noch het een noch het andere voelen zijn die woorden misplaatst. En ‘it’ gebruiken voor een mens is een beetje cru. Dus zijn er kringen in Amerika die ‘they’ een dubbele betekenis hebben gegeven, net als ‘you’. Het kan zowel ‘ zij, meervoud’ betekenen, als ‘genderambigu enkelvoud.’ En dus wilde mijn leerling weten of het in het laatste geval dan ‘was’ of ‘were’ gebruikt zou moeten worden? Ik had geen idee… Maar wat een fantastische, originele en verdraaid interessante vraag!

Sherlock Lichthart investigates

Ik ging thuis op onderzoek uit. Hier vond ik een geweldig (en uitgebreid!) artikel dat mij alle informatie gaf die ik wilde. Er blijkt dat er een heleboel aanspreekvormen zijn bedacht voor geen-man-geen-vrouw-mensen. 

Bron: Grammarly.com, uit een artikel van Celeste Mora

Van deze (mij nogal kunstmatig aandoende) vormen is ‘they’ enkelvoud de meest gebruikte. 

De maatschappij is in beweging, en dus de taal ook. Ik ben geen taalpurist en heb geen moeite met een taal die verandert en vernieuwd wordt. Sterker nog, ik vind het leuk om hierover te leren.

Was het nou was of were?

Oh en wat die vraag betreft? Of het voor they enkelvoud nu ‘was’ of ‘were’ moet zijn? Nou, daar blijken dezelfde regels voor te gelden als bij ‘you’. Als je dus ergens ‘they were’ leest dan zal dat hoogstwaarschijnlijk ‘ zij waren’ betekenen, maar in een heel enkel geval (ik schat zo’n 2%) kan het tegenwoordig ook ‘genderambigu persoon was’ betekenen. Pretty interesting, right?! (Dus dankjewel Fenna! Het was leuk om te onderzoeken!)