Juf Jolanda en de burn-out deel twee

Vorige maand beschreef ik hoe ik, vandaag op de dag af een jaar geleden, mij ziek meldde. Op dat moment nog geen idee wat er precies speelde, maar wel wetend dat het goed mis was. De dag na mijn ziekmelding zat ik bij de bedrijfsarts, nog voor ik 1 les gemist had. Uit loyaliteit en de wens om zo snel mogelijk weer terug te keren, hoewel de bedrijfsarts toen nog niet veel voor mij kon doen. Ik was teveel in de war, mijn hersenen deden het nog niet eens op halve kracht en ik besefte niet hoe erg het met mij gesteld was. Naïef en vol plichtsbesef dacht ik dat een week of drie, vier, vijf, hooguit zes rust vast wel genoeg zou zijn. Het heeft maanden geduurd voordat ik in de gaten had hoe zeer mijn lijf en geest hadden geleden onder jarenlange te hoge belasting. En wat het effect is van structureel teveel stress ervaren. Ik zal volgende maand iets meer vertellen over dat herstelproces, voor vandaag wil ik kijken naar de reacties van mijn collega's, leerlingen en leidinggevende. Vooral ook om duidelijk te maken dat dit soort zaken meespelen in het omgaan met en herstellen van ziekte. Wat ik daarmee bedoel? Wordt zo duidelijk.

Ik kan niet anders zeggen dan dat mijn school vanaf het allereerste begin begripvol is geweest ten opzichte van mijn uitval. Mijn leidinggevende gaf mij alle ruimte om beter te worden, belde af en toe uit belangstelling en om even te peilen hoe het ging, maar zeker niet elke week en niet om druk op mij te leggen. Ik ontving niet 1 keer, maar meerdere malen bloemen van school, kaartjes namens alle collega's, kaartjes van individuele collega's en er kwam zelfs een lieve collega langs die namens een heel lieve klas kaartjes mee bracht. Dat lijken triviale dingen, maar dat zijn het niet. Te weten dat je gewaardeerd wordt is zo'n fijn gevoel. Zeker als je zo lang thuis bent en het lang niet goed gaat, maakt het dat je voelt dat, ook al ben je er even niet, je er nog wel bij hoort. Zodat terugkeer iets wordt om naar uit te kijken, iets positiefs. En dat is, weet ik uit verhalen, echt niet op elke school of bedrijf het geval. 

Na enkele maanden thuis zijn had ik vlak voor de zomervakantie een gesprek met de bedrijfsarts. Een goed en prettig gesprek waarbij ik wellicht iets te licht sprak over hoe het met me ging (een bekende valkuil voor mensen die net zoals ik lijden aan het 'niet zeuren, maar doorgaan' syndroom. "Nee, hoor, het gaat alweer een stuk beter", terwijl dat betekent dat je niet meer zeven dagen per week om zeven uur 's avonds op bed gaat, maar nog maar vier avonden.) Aan het einde van dit gesprek zei de bedrijfsarts dat ik in de eerste week na de zomervakantie maar gewoon weer eens moest beginnen. Heel rustig aan, maar, zo voegde ze daar geruststellend bedoeld maar totaal anderszins uitpakkend aan toe, als ik eenmaal zou beginnen dan was ik vast binnen een paar weken weer helemaal aan het werk. Nog voor we thuis waren bonkte mijn hoofd en mijn lijf van volslagen paniek. Dit was veel te vroeg! Op aanraden van mijn man en mijn psycholoog stuurde ik in de zomervakantie was een mail naar de arts en mijn leidinggevende om aan te geven dat direct beginnen en doorstomen er niet in zat. Dat bracht een beetje verlichting, maar de stress vanwege de druk die ik voelde bleef. Samen met zes weken structuurloos leven, constant prikkels van kinderen om me heen en toch 'gewoon' op vakantie willen gaan, maakte dit dat ik er na de zomervakantie erger aan toe was dan daarvoor. Een stap naar voren, drie stappen terug, dat idee.

bron: pixabay.com

Ook toen kreeg ik hulp van mijn leidinggevende. Hij zorgde ervoor dat ik op korte termijn contact had met de bedrijfsarts, telefonisch dit keer. Zij trof mij terwijl ik om half zeven 's avonds in bed lag, moe en overprikkeld en ik geloof dat ze toen door had hoe het echt ging. Elke druk werd toen door haar weggenomen, ze benadrukte dat mijn herstel het allerbelangrijkste was, en dat daar geen tijdslimiet aan verbonden kon worden. Dit zorgde ervoor dat ik, eigenlijk voor de eerste keer sinds ik ziek thuis was komen zitten, mij over kon geven aan wat er nodig was. Zonder mij schuldig te voelen, zonder gefocust te zijn op hoe het straks dan moest en vooral wanneer. Dit was essentieel voor mijn herstel. 

Omdat ik merk dat dit alles een langer verhaal wordt dan ik dacht (story of my life) volgende week maandag het vervolg van dit tweede burn-out bericht.