Vorige week kon ik niet alles kwijt, vandaar nu het vervolg van mijn tweede burn-out bericht.
Uiteindelijk was het vlak voor de kerstvakantie dat ik voelde dat ik er klaar voor was om weer iets te gaan doen. Ik had rond die tijd een laatste gesprek met de bedrijfsarts die vertelde dat ik best dankbaar mag zijn voor hoe mijn school met mijn ziekte om is gegaan; in het ruimte geven en geen druk op mij uitoefenen. Dat ben ik ook, uiteraard. Maar de andere kant van het verhaal is dat als er in september wel druk op mij was uitgeoefend, ik niet weet of ik er dan nog wel had willen werken. Een kat in het nauw maakt rare sprongen en ik zal niet de eerste zijn die ontslag neemt omdat er meer verwacht wordt dan je aan kunt.
Ik weet uit ervaringsverhalen van mensen om mij heen dat het vaker gebeurt dat er geen begrip is en geen aanpassingen worden gedaan om terugkeer mogelijk te maken. Dit is enorm naar om mee te maken. Wat je dan mee krijgt van de werkgever waar je nota bene zoveel inzet voor toonde dat je je eigen gezondheid ermee om gort hebt geholpen, is dat jij niet gewaardeerd wordt. Dat is een extra klap, op een moment dat je door je burn-out al extra kwetsbaar bent. Ik heb juist het tegenovergestelde meegemaakt. Van mijn collega's kreeg ik blijken van begrip en aandacht, van mijn leidinggevende kreeg ik de ruimte om beter te worden. En meer nog dan dat.
 |
| Bron: Pixabay.com |
Bij elk gesprek over mijn reïntegratie benadrukte hij twee zaken. Ten eerste dat ik zelf het beste weet wat ik aan kan en wat niet. Ik kan daarom het beste zelf aangeven wat ik wil doen, wanneer en in welke mate. Die carte blanche op het gebied van mijn terugkeer zorgde voor ontspanning en plezier. Ik had de mogelijkheid om te ontdekken wat ik al kon, hoe dat ging en het effect op mijn gemoedstoestand. Was dat anders geweest dan had mijn terugkeer veel langer geduurd. Het tweede dat hij vertelde is hoe zeer school mij waardeert als docent en dat hij gewoon graag wil dat ik gezond weer aan het werk ga. Omdat hij dat de leerlingen gunt, en omdat hij mij dat gunt. Om te horen hoe blij men is met mijn werk, dat maakte voor mij alle verschil van de wereld. Want een werkgever die zij best doet voor jou, maakt dat jij ook je best doet voor hen. Niet uit angst je baan te verliezen, of omdat je anders gekort wordt op je loon (want na een jaar ziekte ga je terug naar 75% van je loon. Alsof dat je sneller beter maakt…) maar omdat het fijn is om op zo'n plek te mogen werken.
En zo heeft een werkgever dus wel degelijk invloed op het herstel bij een ziekte. Helaas vaak negatief, maar in mijn geval gelukkig een positieve invloed. Nog nooit werkte ik op een school waar ik me zo gewaardeerd voel. Dat is iets waar ik, ziek of gezond, heel erg dankbaar voor ben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten