Een en ander is niet heel bevorderlijk - to put it mildly- voor het herstel van mijn burn-out. Sterker nog, er zijn regelmatig momenten, niet geheel toevallig meestal na een nacht waarin ik maar een paar uur heb kunnen slapen, waarin ik bang ben het niet meer vol te kunnen houden. De extrazorgsituatie verbetert maar heel heel langzaam, als er al verbetering te merken is, en is zeer langdurig zoals we het nu kunnen overzien. Niet een blij verhaaltje dus, deze week.
 |
| Bron: Pixabay.com |
Maar ook weer niet helemaal gitzwart! Want de stress die ik nu ervaar en moet leren om mee om te gaan komt heel duidelijk door de uitzonderlijke zorgsituatie. Het werken gaat juist heel erg goed. Sterker nog, beter dan in jaren daarvoor. Ik begon in september met 80% werken, vier van mijn vijf klassen. Per 1 oktober nam ik weer 100% op me en op 15 oktober ben ik zelfs begonnen met meer dan mijn normale taakomvatting, doordat ik een periode geschiedenis geef. Dat betekent dat ik drie weken lang elke dag anderhalf uur mag vertellen over de Nederlandse opstand tegen Spanje (ook wel bekend onder de verouderde term '80-jarige oorlog') Enorm leuk om te doen, maar het betekent wel dat ik twee en een half van mijn drie vrije ochtenden per week kwijt ben. Gelukkig tijdelijk, maar net in een tijd waarin het zo extreem hectisch is en ik zo slecht aan mijn rust toe kom wel een gevalletje slechte timing op zijn slechtst.
Toch kostte het starten in september mij geen enkele moeite, daar waar ik 80% voor de zomervakantie nog heel heftig vond. En alle vijf klassen weer op me nemen vond ik alleen maar fijn, lekker weer helemaal mijn gang kunnen gaan. Deze periode geven hakt er wel even flink in, dat is niet anders, maar het is maar drie weken; deze en volgende week nog.
Al met al is het een gemengd verhaal. Voor mijn man en mij is het momenteel een uitputtingslag. Overleven, niets meer of minder. Ik werk, ik eet (niet al te gezond, want: troosteten), ik slaap (slecht) en ik zorg. Meer is er niet op dit moment. En daardoor gaat het weer een stuk slechter met me op het gebied van zelfzorg. Tegelijkertijd loopt het op mijn werk zo lekker: heb alles voorbereid, hoef niet te stressen of te haasten, draai relaxed en met veel plezier mijn lessen, mijn organisatie verloopt prima, kortom werken is een genot. Daarom wil ik alles op alles zetten om gewoon door te kunnen werken, ondanks wat er op ander gebied in mijn leven gaande is. Of het gaat lukken weet ik in alle eerlijkheid nog niet. eerst deze twee weken doorkomen, en daarna alle weken daarna. Dan is er qua extra zorg nog niets noemenswaardig veranderd, maar heb ik wel weer drie ochtenden per week voor mijn rust; yoga, meditatie, leestherapie. Die adempauzes zijn zo ontzettend hard nodig.
Toch is er zelfs op het gebied van de zorgstress een lichtpuntje. Ik merkte dat ik na een hectisch moment weer slecht ging slapen omdat mijn lichaam in de paniekstand zat. Na een gesprek met mijn man realiseerde ik me ineens dat mijn innerlijke criticus weer het roer van mijn schip te pakken had. Die innerlijke criticus is het stemmetje die ik tijdens mijn zelfcompassietraining heb leren kennen, me er bewust van werd dat er een stem in mij is die niet alleen kritiek had op alles wat ik doe, maar die mij ook voortdurend aanspoorde om dingen te doen. In de periode voorafgaand aan mijn burn-out was dat om nog veel, veel meer te gaan doen, en wilde mijn innerlijke criticus mij vooral duidelijk maken dat ik altijd en overal in tekortschoot. Tijdens de zelfcompassietraining heb ik geleerd om mijn criticus te bedanken voor z'n harde werk maar 'm resoluut met vakantie te sturen en zelf, met kalme en liefdevolle houding, weer de regie over te nemen. Dat is me gelukt. Maar in deze situatie blijkt ' ie verdorie weer te zijn teruggekeerd! En spoort hij me aan om zo snel mogelijk te gaan slapen, en valt ' ie me lastig met angstgedachtes over te weinig slaap, het niet vol te kunnen houden, eventuele escalaties op zorggebied en andere angsten. Waardoor mijn lijf in de paniekstand raakt - en blijft - en je een self-fulfilling prophecy krijgt (paniek over te weinig slaap leidt niet heel verrassend 9 van de 10 keer tot veel te weinig slaap. En meer paniek. )
Toen ik mij ineens bewust werd van dit mechanisme en hoorde dat het diezelfde innerlijke criticus was die mij volstopte met allerlei gedachtes waar ik helemaal niets aan heb, voelde ik weer wat vertrouwen. Het is me één keer gelukt om 'm met vakantie te sturen, dus dat lukt me deze keer ook. Elke keer als ik op bed lig, met een lijf vol spanning en merk dat er angstige gedachten ontstaan, bedank ik mijn innerlijk criticus voor zijn opmerking, vertel dat ' ie vrijaf mag nemen en neem ik gedachten zelf het roer van mijn schip over. Met kalme, vriendelijke energie vertel ik mezelf dat alles weer goed komt, wat er ook gebeurt. En daarmee is het niet gelijk voorbij, de stress zit in mijn lijf en heeft z'n tijd nodig. Maar ik voel net iets meer rust en vertrouwen, en slaap net even een uurtje meer.
 |
| bron: Pixabay.com |
Conclusie: mijn leven is op dit moment zwaar. Maar er zijn genoeg zaken die het de moeite waard maken om door te blijven gaan. Mijn werk als docent is daar op dit moment een heel belangrijke van. En als ik dan bedenk dat ik vorig jaar rond deze tijd nog 100% thuis zat en nog niet eens in staat was om zelfs maar aan werk te denken, is dat toch maar mooi dikke vette winst.
En van hieruit kijk ik weer verder. Komt tijd, komt raad. Best een mooie uitdrukking.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten