Engelse juf zijn betekent voor mij ook anglofiel zijn. Niet dat ik blind ben voor de dingen die wellicht wat minder zijn aan het land, de geschiedenis of de cultuur, maar wel een sterke liefde die maakt dat dat soort dingen er toch iets minder toe doen. Hoe het komt? Ik weet het oprecht niet. Nou ja, mijn vader heeft een grote liefde voor geschiedenis, onder andere voor Keltische en Anglo-saksische. En mijn moeder had ooit het plan om een tijd in Engeland te wonen, totdat ze mijn vader tegenkwam, trouwde en een jaartje of twee moeder werd van ondergetekende. Wellicht is het die genetische combinatie die ervoor zorgde dat ik een onverbeterlijke anglofiel ben.
 |
| Bron: pixabay.com |
Anglofilie (klinkt een beetje als een ouderwetse ziekte) is een breed begrip. In mijn geval betekent het sterke interesse in de taal, geschiedenis en cultuur van Engeland, Ierland, Schotland en Wales. Amerika en Canada trekken mij minder, hoewel ik juist het verhaal en geschiedenis van diens oorspronkelijke bewoners wel weer erg boeiend (en helaas bijzonder tragisch) vind.
Voor mijn lessen betekent het dat ik het niet alleen over de taal heb, maar ook de cultuur en geschiedenis erbij betrek. Vertel over de mensen die in die geschiedenis betrokken waren; de bekende, maar vooral ook de onbekende. En over hoe de cultuur invloed heeft op de taal (vaker please zeggen bijvoorbeeld dan wij in het Nederlands zouden doen, omdat de aanspreekvormen net iets vormelijker, of beleefder zijn, dan de directheid van de Nederlanders.) Of over hoe de geschiedenis invloed had op de taal (hoe de vikingen zorgden voor woorden die we nu nog herkennen als Scandinavisch of Fries van oorsprong.) Of hoe de taal in de loop van de eeuwen veranderd is. (Dat men in de 14e eeuw nog steeds Saksische uitspraak bezigde; night niet als /nait/ maar als /nicht/ bijvoorbeeld. Of dat we nu nog 'apple' schrijven omdat je het vroeger letterlijk zo uitsprak, en pas later als /aeppul/)
De liefde die ik voel voor het gebied, de taal, cultuur en de geschiedenis maakt dat ik mijn vak met veel enthousiasme kan overbrengen. Ik ben er van overtuigd dat dat, hoe stom een leerling een vak ook vind, verschil maakt. Misschien niet makkelijker, maar misschien wel net een tikje minder stom.
Wat denken jullie?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten