Lekker lui zomervakantiebericht II: Weekspreuk

Nu we toch lekker antroposofisch bezig zijn: vandaag de weekspreuk van deze zomerse week. 

Bron: Pixabay.com

Zo spreekt het wereldwoord
dat ik door de poorten der zintuigen
tot in zielengronden vermocht te leiden:
Vervul je geestesdiepten
met de weidsheid van mijn wereld
om eens mij te vinden in jezelf.

Geniet lekker van de vakantie, en tot volgende week!

Lekker lui zomervakantiebericht I

Deze zomervakantie zal ik gewoon elke maandag een nieuw stukje publiceren. Maar wel iets anders dan normaal. Korter vooral. Het is tenslotte zomervakantie en ik geniet van een beetje extra rust zo midden in het jaar. Ik zal het dan ook laten bij een gedicht, een spreuk, een plaatje of, zoals vandaag, een filmpje.

Ik weet dat mensen een filmpje vaak te lang vinden duren, maar kom! Het is immers vakantie en twaalf minuten de tijd nemen voor een korte lezing, dat moet vast lukken.

In dit filmpje geeft Aziza Mayo, lector Waarde(n) van het vrijeschoolonderwijs aan de Hogeschool Leiden helder en goed antwoord op drie vragen: Wat is de essentie van het vrijeschoolonderwijs? Wat doet de vrijeschool om dat mogelijk te maken? Voor welke uitdagingen staat het vrijeschoolonderwijs?

Boeiende stof, en goed om eens naar te luisteren op deze prachtige eerste maandag van de schoolvakantie!  

Rerun: Jezelf zijn voor de klas

Vandaag in de herhaling een stuk dat nog steeds actueel is. Want jezelf zijn blijft een van de belangrijkste dingen als je lesgeeft.

Leerlingen prikken er zo doorheen als een docent een rol speelt voor de klas. Toch is het niet altijd makkelijk om helemaal jezelf te zijn als je les geeft.

Bron: Pixabay.com

Masker

Toen ik begon aan mijn eerste baan in het onderwijs zat ik elke ochtend misselijk van spanning in de bus. Ik vond het doodeng om als echte docent voor een klas te staan, en was erg onzeker. Die misselijkheid en het gevoel van spanning was na een paar weken wel voorbij, de onzekerheid duurde langer. Wat mij in die eerste tijd hielp was het dragen van make up. Elke ochtend bracht ik in de vorm van mascara, poeder, glitter en oogschaduw een masker op dat me zekerder deed voelen.

Delen

Tegelijkertijd durfde ik op andere gebieden mezelf wel te laten zien. Ik had veel persoonlijke gesprekken met leerlingen, waarbij alle partijen dingen vertelden over zichzelf. Toen ik voor het eerst een afspraakje had met de man die mijn grote liefde zou blijken te zijn, deelde ik dat ook met een aantal leerlingen, in een gesprek na afloop van de les, waarin we het hadden over leuke plannen voor het weekend. Heel gewoon, geen probleem.

Afleren

Dit is iets wat ik altijd heb gedaan in mijn lessen; af en toe ook mezelf als mens laten zien aan mijn leerlingen. Toch is het blijkbaar ook iets dat je kunt afleren. Tijdens de twee jaar waarin ik les gaf aan een reguliere middelbare school moest ik veel zaken ineens anders aanpakken dan ik gewend had. Ik had les gegeven op een Montessorischool en een onderwijsvernieuwende school, waarin ik te maken had gehad met leerlingen met een grote mate van zelfstandigheid. Ik kon mezelf zijn en hen begeleiden in wat er moest gebeuren. Hoe anders was dit op de 'gewone' middelbare school! Ik moest leerlingen hierin veel meer vanaf een afstand (mevrouw in plaats van Jolanda) gaan vertellen wat ze moesten doen. Niet alleen was het autoritaire stukje iets wat niet goed bij mij paste, maar ook kon ik veel minder mezelf laten zien. Ik moest letterlijk een rol spelen. Die van de strenge en consequente lerares. Ik heb onwijs mijn best gedaan en kreeg het uiteindelijk ook steeds meer in de vingers, maar ik had steeds minder plezier in wat ik deed. Hierdoor leerde ik ook af om mezelf te zijn, en persoonlijke dingen te delen met mijn leerlingen. Iets wat ik pas besefte toen ik daar op mijn huidige school door een collega die op lesbezoek was geweest, op werd gewezen.

Wennen

Ik vond dit maar raar, want dat was nu juist een van mijn sterke punten altijd geweest, maar ik besefte ook dat ze gelijk had, ik moest echt weer even wennen aan een ander soort docentenrol. Ik ben er daarna bewust meer mee gaan doen, af en toe iets persoonlijks zeggen. Als er iets leuks gebeurd is, of ik juist met iets naars zit, vertel ik daar vaak even kort iets over in de klas. Gewoon om leerlingen te laten weten waarom ik misschien wat vrolijker ben dan normaal, of een beetje meer afgeleid.

Binnen het vrijeschoolonderwijs wordt dit aangemoedigd. Een aspect van het onderwijs is namelijk dat je als leraar met je hele wezen voor de klas staat. Je moet dus ook persoonlijke zaken met je leerlingen kunnen delen. Voor mij voelt het beter om als volledig en gelijkwaardig mens voor de klas te staan, en niet als een orde-bewarende-docent-spelende vrouw. Ik denk dat het mijn kracht is om zonder autoritair te doen, zonder me anders voor te doen en mij regelmatig kwetsbaar op te stellen mijn klassen te leiden. Niet autoritair, maar wel met autoriteit. 

De laatste loodjes....

De laatste weken van het schooljaar zijn een beetje rommelig. 

Op de basisschool krijgen de leerlingen tot de allerlaatste schooldag les. Een behoorlijke prestatie wat mij betreft, want iedere ouder is bekend met het ziektebeeld 'kinderen in de laatste weken voor de vakantie'. Meestal uit deze ziekte zich in chagrijnige kinderen, die niets kunnen hebben, uit het niets dramatische uitbarstingen hebben en er in het algemeen doorheen zitten. Kapot en moe zijn ze, of de zomervakantie nu vroeg, midden of laat valt en waar de kinderen moe zijn worden hun ouders en leraren dat zo langzamerhand ook. Het is dan ook niet ongewoon om in deze tijden ouders op het schoolplein tegen elkaar te horen verzuchten dat iedereen zo ontzettend toe is aan vakantie. 

Dat is op de middelbare school niet anders, maar gelukkig hebben wij geen lessen precies tot aan de zomervakantie. Dat zou eenvoudigweg ook niet kunnen, want er moet immers vergaderd worden, inhaaltaken gedaan, lokalen schoon en leeg gemaakt worden. Dat gebeurd in de laatste twee weken voor we echt met vakantie kunnen. Zo was er bij ons (regio Noord heeft dit jaar weer als laatste zomervakantie) vorige week maandag de laatste lesdag, dinsdag het Sint Jansfeest, woensdag en donderdag rapportvergaderingen en op vrijdag gesprekken tussen mentoren en ouders naar aanleiding van die vergaderingen. Tussendoor ben ik drie dagen bezig geweest met het opruimen van de kast in mijn lokaal en alvast een globale planning van wat ik volgend jaar wil doen met mijn klassen. Deze week staat verder opruimen en leegmaken van het Engelse lokaal op het programma, ga ik nog een hele dag aan de slag met het voorbereiden van de lessen de eerste drie weken van het aanstaande schooljaar en het klaarleggen van materiaal dat ik dan nodig heb, is er een sectiedag moderne vreemde talen en een uitgebreid afscheid (met fijne lunch) van de collega's voor mijn zomervakantie daar is. Ik vind het wel lekker, twee lesvrije werkweken, hoewel ik uiteraard altijd minder kan doen dan ik van te voren in mijn hoofd heb. Ach ja. 

De laatste weken waarin er nog wel echt les gegeven worden zijn zoals gezegd,altijd een beetje rommelig. Er moeten nog snel toetsen worden ingehaald, achterstallig werk nagekeken, losse eindjes worden afgewerkt. Dit jaar was het voor mij anders dan anders vanwege mijn reïntegreren. Normaal heb ik alle toetsen al op tijd afgerond en kan ik de laatste anderhalve week besteden aan wat extra dingen; film kijken, een makkelijk leestoetsje, wat voorlezen. Dit jaar had ik, doordat ik pas laat (bij één klas zelfs pas drie weken voor de lessen stopten) begonnen was, echter tot bijna op het laatst nog serieuze zaken te doen. Gelukkig geen grote toetsen (met dito nakijkwerk), maar veel presentaties, gedichten en kijk-en luisterverslagen. 

Zo eindigde mijn lesgevende schooljaar dit jaar met lessen vol muziekpresentaties (van Stevie Wonder en the Beatles tot aan Beyoncé en rappers wiens naam ik niet kan uitspreken) van achtste klassers en show and tell spreekbeurtjes van zevende klassers. Zo'n show and tell is precies wat de naam al aangeeft: een leerling neemt iets mee van thuis en vertelt er iets over. Ik heb genoten van het meisje dat vertelde over haar rat, het meisje dat een antieke toneelkijker meenam en vertelde over haar verzameling 'quirky' voorwerpen en de 'tech savvy' jongen die in 5 minuten wist uit te leggen waarom een bepaalde telefoon zo superieur was boven alle andere. Leuke lessen zijn dat.

Hoe anders ook, ik sloot al mijn lessen, met al mijn klassen af op een inmiddels klassieke manier: met een Engelse high tea. Ik zorg altijd voor de (ijs)thee, het lokaal en de informatie over wat er zoal hoort bij een afternoon tea, en ik regel de distributie van de meegenomen etenswaren, de leerlingen nemen ieder wat lekkers mee. Ik laat mijn lunch op zo'n dag thuis, want ik snoep elke les ook een klein beetje mee (de juf wil ook best wat, namelijk).

(Bron: Pixabay)
Soms ziet het er echt zo mooi uit. Ik krijg er nu alweer trek van als ik eraan terug denk!

Die high tea's verschillen enorm van elkaar. Sommige klassen maken zich er makkelijk van af, met een paar zakken chips (de vraag hartige hapjes mee te nemen kan op verschillende manieren worden geïnterpreteerd) en een kant en klare cake en koekjes, terwijl andere klassen echt aan het bakken slaan. Zo kreeg ik dit jaar een lavendelscone van een leerling: scrumptious! En andere leerlingen hadden Harry Potter cakejes gemaakt, hoe cool is dat?! Bij de ene klas gaat het er gezellig en ontspannen aan toe, kan ik ondertussen nog iets voorlezen ter verhoging van de feestvreugde, bij de ander voelt het als een veldslag om het lokaal schoon en netjes weer achter te kunnen laten. Het zij zo.

Met de high tea's en vergaderingen achter de rug, en een heel overzichtelijk aantal klusjes voor de komende week in het vooruitzicht voel ik de zomer lonken. In de vakantie doe ik het op dit blog ook een tikje rustiger aan; geen herhalingen op donderdag, en op maandag zes weken lang een wat korter lekker lui zomervakantiebericht. Heb ik wel verdiend, even wat rustiger aan doen. 

Zodat ik op 3 september niet alleen op dit blog maar ook op school er weer uitgerust tegen aan kan. En weet je? Stiekem heb ik ook daar nu al een beetje zin in!

Fijne vakantie, allemaal. 

Workshops geven: toen en nu

Behalve lesgeven heb ik inmiddels ook ruime ervaring opgedaan met het geven van workshops. Op de Montessorischool waar ik als docent begon had men elk jaar in de laatste week voor de zomervakantie een workshopweek, waarin verschillende leraren en mensen van buitenaf workshops gaven, die niet per se met hun vakgebied te maken hadden. Leerlingen gaven zich hiervoor op en zo zat je dan met een klein groepje waarvan het merendeel ook graag jouw workshop wilde volgen. 

Ik heb toen verschillende malen een workshop Zoek je Rust gegeven (best grappig als je bedenkt dat ik jaren later zelf met een burn-out thuis kwam te zitten… Gevalletje van niet luisteren naar wat je anderen vertelt. Maar da's weer een ander verhaal.)

In deze workshop deed ik met de leerlingen een aantal yoga oefeningen, meditatie oefeningen, een mindfulnessoefening en een meditatieve schrijfopdracht. We onderzochten ook welke geuren van invloed kunnen zijn op hoe je je voelt. De workshop eindigde ik altijd met een geleide meditatie van een minuut of twintig en hierbij merkte je dat zelfs de minst gewillige deelnemer (er zijn altijd mensen die zich niet op tijd inschrijven en dan willekeurig worden ingedeeld, en dat zijn niet altijd de leerlingen die er zin in hebben) uiteindelijk helemaal tot rust komt. Sterker nog, ik heb regelmatig leerlingen wakker moeten maken aan het einde van zo'n workshop. Die waren zo ontspannen dat ze gewoon lekker in slaap waren gedommeld! 

Ik genoot altijd van het geven van zulke workshops omdat de rust die ik de leerlingen mee wilde geven ook weer op mijn afstraalde. Als na afloop een hele groep leerlingen enigszins daas en loom weer het lokaal verliet, voelde ik mezelf eveneens helemaal tot rust gekomen. Heerlijk!

Inmiddels geef ik opnieuw workshops, maar nu aan volwassenen: autobiografisch schrijven. Als schrijfjuf laat ik mensen werken aan zelfinzicht en levensplezier door een dag intuïtief schrijven. Zo'n dag duurt van een uur of tien 's ochtends tot een uur of drie 's middags, met een lekkere lunch in het midden. We doen allerlei oefeningen, waarop we op verschillende manieren bezig zijn met schrijven. Het grappige is dat we ook dezelfde meditatieve schrijfopdracht doen die ik toen altijd met de leerlingen deed. En waar die enkele onwillige leerling soms met die opdracht worstelden is het nu een van de favorieten bij de schrijfworkshops. 

Bron:Pixabay.com

En eigenlijk geldt voor die schrijfworkshops die ik nu geef hetzelfde las voor de rust-zoek-workshops uit het begin van mijn carrière; niet alleen de deelnemers ervaren levensplezier en zelfinzicht, maar ik zelf ook. Ik leer van elke workshop die ik geef, en heb er immens veel plezier aan. 

Vind jij het ook leuk om eens een hele dag intuïtief te schrijven? Ben je benieuwd naar een workshop autobiografisch schrijven? In de nazomer en herfst heb ik er twee gepland. Voor meer informatie kun je mailen naar schrijfvlinder@outlook.com. Leuk!

Rerun: Engels op de basisschool

Vandaag weer een trip down memory lane. Letterlijk, want het stuk dat in de herhaling gaat, ging over lesgeven op de basisschool. Dat doe ik al een tijdje niet meer, en ik mis het soms wel. Want wat is het leuk, lesgeven aan die kleintjes...

In een lang schimmig verleden (althans het was keurig, maar dat begint wat minder smeuïg) ging ik eens naar een taalcongres. Hier heb ik een dag rondgelopen en aan van alles mee gedaan.

TPRS

Zo volgde ik er een workshop TPRS: Teaching proficiency through reading and storytelling, bij de man die dit ontwikkelde, Blaine Ray. Een waanzinnig inspirerende workshop waar ik direct meer mee wilde doen. Op dat moment had ik echter niet de mogelijkheid om dit toe te passen. Later zat mijn oudste dochter in groep 7 bij een enthousiaste meester die mij uitnodigde om bij hem Engels te geven. Toen ik aangaf dat door middel van TPRS te willen doen werd hij alleen maar enthousiaster.

Wat TPRS is? Hmm... dat is een lang verhaal. Ik zal er later nog eens uitgebreider over vertelen, maar laat ik het er voor vandaag bij houden dat het gaat om verhalen vertellen, waarbij de leerlingen zelf heel veel invloed hebben op de voortgang van het verhaal. Ik durfde het als beginner in het basisonderwijs en zonder enige ervaring met TPRS niet aan om de leerlingen echt het hele verhaal te laten bepalen, maar ik liet stukjes open die zij mochten invullen. Waar het om ging was dat ik eindelijk verhalen kon vertellen. En dat deed ik. Eerst het verhaal van 'the blue boy and the purple peanut'. Daarna het verhaal over een pinguïn die wil dansen maar de juiste schoenen niet kan vinden. Ik verzon de kern van het verhaal zelf, liet de kinderen de details invullen en maakte boekjes met het verhaal in geschreven vorm en vragen daarbij.

Leergierig

Voor de rest las ik voor. Roald Dahl is altijd een goed idee, en omdat veel kinderen zijn verhalen al kennen, kun je best in groep zeven of acht zo'n boek voorlezen. Dat wat ze niet verstaan of begrijpen kennen ze nog wel een beetje van de Nederlandse versie immers. Ook liet ik de kinderen in groepjes een quiz maken en in het Engels complimenten geven aan elkaar. Mijn laatste keer lesgeven in groep 7 en 8 besloot ik met een taalcircuit. Wel een organisatie, maar wat was het leuk; de kinderen deden een quizje, bestelden in het Engels wat te drinken en lieten zien wat ze geleerd hadden. Verreweg de meeste van de kinderen die ik zo les gaf waren namelijk heel leergierig en enthousiast. Engels was een interessant beetje exotisch vak, een voorbode van de middelbare school waar ze best naar uitkeken. Toch stopte ik ermee, omdat ik een flink stuk meer ging werken en mijn baan niet langer met het vrijwillige werk op de basisschool kon combineren. Soms mis ik het nog.

Bron: Pixabay.com

Echte kleintjes

Vorig jaar heb ik wel een paar keer iets nieuws uitgeprobeerd: lesgeven aan nog jongere kinderen. Groep vier. Het was uitdagend, om hun aandacht er telkens bij te houden, maar wat hadden ze er een plezier in! En ik natuurlijk ook. Dit keer vertelde ik geen verhalen TPRS-stijl, maar deed ik het anders. Ik had op mijn werk namelijk een boek over Engels op de Vrijeschool gevonden, gericht op de onderbouw (basisschool). Dit hield in dat we elke les versjes opzegden, liedjes zongen en spelletjes deden. Zo leren, dat het niet aanvoelt als leren zeg maar. Omdat het niet het hele jaar was, maar slechts een paar keer was het goed vol te houden. Ook deze lessen sloten we op gepaste wijze af: met een echte Engelse afternoon tea. Voor mij een goede combinatie:Engels, blije kinderen en lekker eten. Kijk, en toen dat werd geserveerd had ik dus geen enkele moeite meer om hun aandacht er bij te houden!

Zoals gezegd geef ik al een tijd geen Engels meer op de basisschool, maar mijn kinderen krijgen tegenwoordig wel Engels, al vanaf groep 1. Het is nu te kort dag, voor volgende week en de week daarna staan de laatste stukken voor de zomervakantie al klaar, maar bij deze beloof ik dat ik na die vakantie hier nog eens over schrijf; hoe mijn kinderen nu Engels krijgen op de basisschool en wat ik daarvan vind. Cliffhanger tot en met september is dit!

Juf Jolanda en de burn-out deel vier: reintegreren

Voor wie hier al een tijdje meeleest is het inmiddels bekend: in mei 2017 kwam ik thuis te zitten. In juli van dat jaar was ik kort aanwezig bij het jaarlijkse zomerfeest en bij de afscheidsbijeenkomst voor de docenten, en het plan was om in september weer mijn taken op te pakken. Dit bleek echter veel te veel, veel te snel. In september ging het slechter met mij dan tijdens de eerste weken van mijn ziekzijn, en reïntegreren was niet mogelijk. Toen ik ervoer dat ik de ruimte kreeg van mijn baas, kon ik ook eindelijk mezelf de ruimte geven om gewoon ziek te zijn en te accepteren dat beter worden tijd nodig had. Tijd die niet van tevoren ingeschat kon worden, en die "gewoon" moest verstrijken. Door de rust die dat gaf, werd ik heel langzaam kleine stukjes beter.

In december voelde ik dat ik er aan toe was om weer naar school te gaan, en ik ging een paar uurtjes naar de kerstviering voor collega's. Heel druk, heel gezellig en ik moest er flink van bijkomen, maar het was wel fijn om even terug te zijn. 

Vanaf januari begon het echte reïntegreren, en dit mocht ik opnieuw zelf invullen. Ik deed, in overleg met mijn leidinggevende, wat ik dacht dat goed was, in mijn eigen tempo, zonder na te denken over de volgende stap. In eerste instantie ging ik 1 keer per week 2 uurtjes naar school om daar een kop thee te drinken, te praten met collega's en achter de computer misschien eens mijn werkmailbox wat op te schonen. Klinkt niet als veel, maar voor iemand met een burn-out echt inspannend! Ik zorgde dat ik tijdens lesuren in de lerarenkamer zat, want met meer dan een of twee mensen praten kostte teveel inspanning. 

In februari breidde ik uit naar 1 keer per week 3 uurtjes op school en zat ik zelfs tijdens pauzes weleens in de docentenkamer. Niet dat ik mee kon praten, want wat een explosie van activiteit, geluid, gesprekken… Gewoon zitten en kijken was al genoeg. Daarnaast ging ik op onderzoek uit, waar mijn spullen lagen. Ik inventariseerde waar alles lag (keurig opgeruimd door mijn collega's, de schatten!), en wat ik allemaal had. 

Eind februari, begin maart was ik toe naar een stapje erbij: nog steeds 1 middag per week naar school, maar nu een volle middag, van 12 tot 16 uur, half vijf en - belangrijker nog- weer inhoudelijk bezig. Ik plande welke klas ik later zou gaan lesgeven en bereidde lessen voor. Dit ging niet van een leien dakje, verre van. De eerste keren dat ik bezig was, had ik geen idee wat ik aan het doen was. Concentratie was miniem, prioriteiten stellen onmogelijk, ik had het gevoel dat mijn hoofd het niet meer deed. Uren was ik bezig, en aan het einde van de middag bleek ik nauwelijks iets te hebben gedaan. Ik werd er weleens bang van dat ik het niet meer kon; nadenken, plannen, werken. Maar ook dan vertrouwde ik er maar weer op dat het zijn tijd nodig had en ik niet snel hoefde. Op een middag eind maart merkte ik ineens dat het knopje in mijn hoofd op 'on' stond; ik was een hele middag fijn bezig geweest. Ik had weer overzicht, wist wat er moest gebeuren en werkte daar aan. Ik nam bovendien genoeg pauzes tussendoor, ging niet over grenzen, en toch kreeg ik zaken weer voor elkaar. Wat een opluchting! En niet alleen dat maar ik voelde het plezier weer terug komen. Had zo'n zin om weer les te geven, dat ik besloot dat dat weer kon. 1 klas, 3 lesuurtjes, heel rustig beginnen.

Begin april was het zo ver. Een dag een lesuur en de rest van de middag verder voorbereiden, spullen klaarleggen en andere organisatorische zaken en een tweede dag een blokuur. Zo werkte ik een lange middag en een korte middag per week, goed te doen. Die eerste week was zwaar. Heel zwaar. En bijzonder leuk vond ik het ook niet. Een energievolle zevende klas, vol stuiterende pubers, die geen boodschap hadden aan leraren die nog moeten herstellen van een burn-out. Bikkelen was het. Na die twee middagen lag ik weer uren in bed om bij te komen. Maar niemand heeft gezegd dat reïntegreren altijd leuk is of makkelijk gaat, dus zette ik gewoon door. De tweede week lesgeven vond ik nog steeds extreem vermoeiend. Maar ik merkte ook dat ik het wel weer leuk vond, al die lieve stuiterballetjes. Waarvan er twee na een paar lessen al bij mij kwamen om te zeggen dat ik hun nieuwe favoriete lerares was. Aaahh.. Lief. In de derde week lesgeven merkte ik bij het naar school gaan dat het heel natuurlijk voelde. Makkelijk. Lesgeven is wat ik doe, ik moest er gewoon weer inkomen. Toen dat eenmaal was gebeurd draaide ik mijn hand er niet meer voor om. En was het ook niet meer zo intens vermoeiend. Goddank!

Zo ging het ineens toch best wel snel. Na de meivakantie ging ik half mei van 1 naar 2 zevende klassen, en werkte ik weer op drie dagen. Een lange middag en twee korte middagen, maar toch. Deze tweede zevende klas vond ik best pittig, maar ervaring helpt. Plezier in wat je doet ook. Begin juni kreeg ik er een achtste klas bij, een klas die ik al kende van vorig jaar, ook al van die lieverds. Hen weer les mogen geven voelde als een cadeautje, en gaf me genoeg vertrouwen om de laatste weken van dit schooljaar er nog een achtste klas bij te nemen. Zo werk ik nu voor de derde week alweer 80%, drie behoorlijk volle dagen. Eigenlijk  iets teveel qua belasting, maar omdat het maar voor drie weken is, is het net te doen. Normaliter had ik de stap van drie naar vier klassen iets langzamer gedaan, maar nu, met de zomervakantie in het vooruitzicht, moest het even iets sneller.

Bron: Pixabay.com

En hoe nu verder? In september begin ik gewoon weer met vier klassen; 80% van mijn normale werkbetrekking. Na een week of drie, vier, afhankelijk van hoe het gaat en ik mij voel, neem ik dan de vijfde klas erbij en zit ik (in elk geval qua lesgeven) weer op honderd procent. Ik zal dan nog niet ook direct taken op me nemen, en elke vergadering bijwonen, want ik merk wel dat het tempo de laatste maanden wel erg rap werd opgevoerd. Door mezelf, zonder druk van mijn werkgever, maar het korten van mijn salaris heeft hierop wel flink invloed uitgeoefend en kon ik als kostwinner niet negeren. Ik vind het dan ook best veel om met vier klassen te beginnen. Maar aan de andere kant zorgde het geleidelijk meer klassen erbij nemen de afgelopen maanden er wel voor dat ik telkens verschillende klassen met verschillende planningen had. Ondanks dezelfde niveaus en dezelfde jaarlaag, want met de een was ik immers al eerder begonnen en had ik dus meer tijd. Dat vergt veel van mijn schakel- en organisatorische vermogens en da's niet heel eenvoudig voor iemand met ADD en herstellende burn-out. Dat aspect speelt aan het begin van het schooljaar niet. Ik heb dan weliswaar vier klassen, maar hoef ik maar twee verschillende planningen te maken; een voor de zevende klassen en een voor de achtste. Daarmee is het begin van het schooljaar even iets rustiger dan deze afgelopen weken, en dat vind ik eigenlijk wel heel fijn.

Al met al moet ik goed mijn grenzen bewaken, meer rust nemen dan ik ooit gewend was, maar voel ik ook vertrouwen en plezier in wat ik doe. Zolang ik dat alles - grenzen, rust, vertrouwen en plezier - blijf combineren, kom ik volgens mij een heel eind.