maandag 30 april 2018

Midlife mijmeringen: Juf Jolanda werd veertig. En dacht nog even verder diep na.


Normaal verschijnen er in alle schoolvakanties alleen korte vakantieberichten. Deze keer een uitzondering, namelijk het vervolg op een eerder bericht. Vorige week verscheen hier een heel persoonlijk stuk, waarin ik vertelde over de onrust die ik lang voelde, het idee dat ik rond mijn veertigste meer rust en balans zou ervaren en een vaag verlangen om een soort coach te worden naast mijn werk als docent. Vandaag dus deel twee. 

Tijdens het schrijven van mijn boek, Klaar voor de Liefde, kwam dat vage gevoel weer naar boven. Voor de mensen die hier lezen en niets van dit boek weten, Klaar voor de Liefde is een non-fictie boek dat mijn verhaal van liefde verliezen, helen en weer een nieuwe liefde vinden, verbindt met het verhaal van de lezer en dat ons gezamenlijk verhaal in een breder perspectief plaatst, bekeken vanuit onder andere hekserij, natuurreligie en boeddhisme. Het publiceren van dit boek lukte niet binnen de termijn die ik mezelf gesteld had omdat ik langzaam ingehaald werd door mijn burn-out. Het minder-is-meer principe dat ik wilde omarmen gold namelijk niet voor de eisen die ik aan mezelf stelde. 

Door de burn-out was ik bijna een jaar uit de running. Ik ben nog steeds aan het herstellen en vermoed dat het zo nog weleens een jaar kan duren voor ik weer helemaal gezond ben. Hierdoor realiseerde ik me pas onlangs dat ik bijna op het punt ben waarvan ik meer dan een decennium een duidelijke voorstelling van had. Een voorstelling die nu, op het uur u, van geen kanten lijkt te kloppen. Sterker nog, in plaats van de rust en balans die ik mezelf al die jaren voor gehouden had heb ik het compleet tegenovergestelde; een compleet van de rails liggend rustsysteem. What de hell?!! Niks kalmte en zen, maar een burn-out met een flinke portie ADD waardoor ik verder van huis lijk dan ooit! Net zo belazerd als toen op mijn achttiende, dus.

Alhoewel… Want ben ik wel verder van huis door mijn burn-out en diagnose? Nee. Toch niet. 

Ik denk oprecht dat mijn burn-out misschien wel mijn beste verjaardagscadeau ooit is. Mijn burn-out betekende een confrontatie met mezelf, met lichamelijke klachten en weggestopte emoties. Toen ik dit eenmaal in de gaten had wist ik dat het tijd was om dit aan te gaan en voelde het, ondanks alle stormen in mij, als een kans om mezelf verder te ontwikkelen. Dat bleek wel, ik heb zelden zoveel geleerd als in de afgelopen tien maanden. Ik leerde bijvoorbeeld hoe schadelijk het is voor je levensgeluk om onmogelijke eisen aan jezelf te stellen en geen zelfcompassie te kunnen voelen als het niet gaat zoals je wilt.

Bron: Pixabay.com


Mijn burn-out werd de aanleiding voor een omslag waarin ik me echt leerde beperken. Voorbeelden? Wat mijn boek betreft: dat boek komt er wel, maar anders dan ik me had voorgesteld. Ik heb simpelweg niet de tijd of energie voor veel PR en promotie. De kans dat veel mensen mijn boek gaan lezen is niet heel groot. Daar zou ik me verdrietig over kunnen voelen, maar dat doe ik niet. Ik ga het boek uitbrengen, op een moment waarop mijn gezondheid dat toestaat. Dat doe ik omdat ik trots ben op wat ik heb geschreven en denk dat andere mensen het leuk zouden kunnen vinden . Niet meer, niet minder. Wat er gebeurt gebeurt er, maar ik laat mijn eisen en verwachtingen hierover los. 

Ik hoef geen bestseller auteur te zijn. Ik hoef geen spiri-wiri liefdescoach te zijn om mijn boek te promoten. Ik hoef überhaupt geen coach te zijn. Want ik ben lerares en mentor en wat ik in die hoedanigheid doe zou je met een beetje fantasie ook nuchter spiritueel coachen kunnen noemen. Zeker als je werkt op een Vrije School. Waar het op neerkomt: wat en wie ik ben is goed genoeg. 

Ik kies ervoor om voortaan dingen te doen waar ik blij van wordt en die mij voeden. Ik merk dat ik plezier heb in het reïntegreren, het langzaam weer terugkeren naar het werk waar ik zo van houd. Schrijven, voor mijn juffenblog, Ogma.nu en zelfs een nieuw boek, maakt mij ook blij. Tikje onrustig soms, van alle verhalen die in mijn hoofd rondzwerven, maar vooral erg blij. 

Zo heb ik per ongeluk, en inderdaad rond mijn veertigste, ontdekt wat ik echt wil. Schrijven en juf zijn, dat zijn mijn twee grote passies. De rest is ruis. Maar: dat wat goed is kan elkaar aanvullen. Het is daarom mijn intentie om over een tijdje zo af en toe workshops te geven, laagdrempelig en betaalbaar. Niet om een nieuwe goedbetaalde carrière te beginnen, of omdat ik onrust voel of ontevreden ben, maar om die twee zaken te combineren. Plezier te hebben. Wat is er nu leuker dan iets doen waar je van geniet en waar andere mensen blij van worden? Dus ik word bij nader inzien gewoon maar geen ingewikkelde vage coach, maar een licht chaotische schrijfjuf die een paar keer per jaar workshops geeft in autobiografisch schrijven. Workshops voor meer zelfinzicht en levensplezier, niet met moeilijk of vaag gedoe, maar gewoon door een middagje schrijven. Dat is wat ik wil doen. 

Bron: Pixabay.com


Compleet uit balans zijn, ziek en kapot van een burn-out, bracht mij het inzicht dat dit het is. Dit leven, dit hoofd, dit lijf. Ik zal altijd een beetje onrust houden, altijd zoeken naar balans. Dit te weten en te omarmen, opnieuw te ervaren dat ik zonder voorbehoud van het leven houd, van de tegenslagen evenzeer als van de prachtige momenten, maakt dat ik ondanks die onrust in mijn hoofd ook rust ervaar. Eigenlijk had ik gewoon al die tijd gelijk. Nou ja!

Vandaag ben ik dus veertig. Op een heel andere manier dan ik ooit gedacht had heb ik min of meer precies gekregen wat ik verwachtte. Veertig zijn is fijn. Leren zelfcompassie toe te passen ook. En een taartje eten omdat je jarig bent uiteraard ook. 

Als cadeautje hierbij een liedje dat ik als ik over een paar weken weer lesgeef, zeker aan mijn leerlingen laat horen omdat ik er heilig in geloof en omdat ik er onwijs blij van word. 

Enjoy. 

I know I will.


donderdag 26 april 2018

Rerun: Muziek, de sequel


Vandaag in de herhaling een stuk dat eerder in 2017 verscheen. Het is een vervolg op een blog waarin ik vertelde over een van mijn favoriete projecten; het music project dat ik doe in de achtste (=tweede) klas. Later dit jaar zal ik eens een nieuw bericht schrijven over een project dat ik met mijn zevende klassen doe. Vandaag - het is tenslotte throw back Thursday - eerst een terugblik. 



Na de eerste clipjes volgt er in dit eerste deel van het muziekproject nog een raar liedje met een bijzondere clip. Deze kijken we, met de tekst erbij, tot het moment dat de buurjongen bij het speciale meisje aanbelt. Eerst stel ik vragen zodat ik er zeker van ben dat ze de tekst tot dat moment begrijpen en daarna gaan we weer brainstormen: wat zou er nu gebeuren? De buurjongen heeft niet veel goeds in de zin, maar dan? Hierna bekijken we de rest, een totaal bizar en surrealistisch einde van het lied. 




Wat ik dan weer bijzonder vind, is dat op de eerste scholen waar ik werkte en dit project deed, leerlingen dit einde niet begrepen, of er tegen in opstand kwamen. 'Ja, maar dat kan toch helemaal niet?!'. Op mijn huidige school heb ik die reacties tot nu toe niet gekregen. De leerlingen begrijpen het niet alleen, maar kunnen er ook in mee gaan. Ik vind het een mooie constatering dat out-of-the-box denken voor mijn huidige leerlingen gewoon is, en een niet realistisch einde prima kan. Kunst, weet je.

Voorspellen
Bij het laatste liedje, met een mooie mini-film als videoclip, stop ik de clip op het moment dat de hoofdpersonen handen vasthoudend een plan bedenken. Wat dat plan zou kunnen zijn? De leerlingen kennen Jolanda en haar rare liedjes inmiddels. Hij gaat eraan.

https://www.youtube.com/results?search_query=goodbye+earl+dixie+chicks+official+video 


En dat klopt.


Nu zelf

Na dit eerste deel van het project wordt het tijd voor het tweede. Ik laat hierin eerst een plaatje zien van een jongen en een meisje. Weer gaan leerlingen nadenken over wie de mensen in de film zijn en in groepjes bedenken ze (vaak de prachtigste en meest bizarre) verhalen over wie deze mensen zijn, en wat muziek voor rol zou kunnen spelen in hun verhaal. Dan blijken deze mensen de hoofdpersonen te zijn in een prachtig kort filmpje waarin een mixtape een rol speelt. 

Zo komen we bij het verschijnsel mixtape. Wat is dat eigenlijk? Stel je voor dat jij een mixtape zou maken met muziek die jij speciaal vind, welke 10 nummers zouden daar in elk geval op komen? Dat wordt huiswerk.

Presentaties
In de les daarna laat ik de leerlingen hele kleine fragmentjes luisteren van de tien nummers uit mijn eigen mixtapelijst en mogen ze stemmen. De drie populairste nummers worden mijn top drie, democratisch besloten. Zelf mogen ze hun eigen top tien ook inkorten tot een top drie. Ik kies uit mijn top drie een nummer en daarover houd ik een korte voorbeeldpresentatie. Drie tot vijf minuten lang, waarin ik in het Engels vertel waar het lied over gaat, wie het uitvoert en waarom ik het een bijzonder nummer vind. Dat is het moment dat mijn deel ophoudt en leerlingen hun muziek mogen laten horen en erover vertellen.


Tijdens die muziekpresentaties hoor ik elk jaar wel weer een nummer dat ik niet kende, maar waarvan ik de muziek (of onderstaand videoclip) intrigerend vind.




Of een tekst die me terugbrengt bij mijn eigen puberteit.





Als je dan toch moet leren om een praatje te maken in het Engels dan is voor heel veel leerlingen praten over muziek een mooi begin. Na al die tijd door mij lastig te zijn gevallen met mijn muziekjes, kunnen ze nu hun eigen favorieten laten horen. Shawn Mendes of Justin Bieber als wraak voor de mixtapefragmentjes van Deftones, Medieval Baebes, Kartellen en Radiohead van mij. Het mag allemaal. Al ben ik blij en opgelucht dat er ook leerlingen komen met zoiets



Heb ik ook nog wat leuks om naar te luisteren.

maandag 23 april 2018

Midlife mijmeringen: Juf Jolanda werd veertig. En dacht diep na.


Het bericht van vandaag zou wel eens mijn meest persoonlijke stuk tot nu toe kunnen zijn. Ik schreef het op mijn verjaardag een tijdje terug. Een overpeinzing over een leeftijd (veertig) waar ik allerlei verwachtingen van had. Ook op carrièregebied. Vanwege de lengte heb ik het in tweeën gehakt, volgende week volgt het tweede deel. Dan dus ook het cadeautje dat ik je hieronder aanbiedt. Oh en weet je nog die cliffhanger, bij het artikel over de lerarenconferentie? Daar gaat dit stuk ook een beetje over. 

Zo. Dus. Veertig jaar ben ik vandaag geworden. En in alle eerlijkheid vind ik het wel wat. Veertig jaar. De laatste tijd speelt er veel door mijn hoofd rondom deze verjaardag en ik heb besloten er maar gewoon een stukje over te schrijven. Een lang stuk zelfs. Maar wel interessant, hoor, dus lees gewoon lekker door. Krijg je aan het einde een cadeautje van me.

Bron: Pixabay.com


Laat ik voorop stellen dat ik het leuk vind om veertig jaar te worden. Ik heb er, ondanks dat ik de klok hoor tikken op de achtergrond, weinig problemen mee om ouder te worden. Ouder worden betekent namelijk dat je ouder mag worden; er nog bent. En ik vind het leven verdraaid leuk, dus is ouder worden gewoon een reden om blij te zijn. Dat ik vandaag mijn verjaardag niet vier is alleen omdat we plannen hebben om in juni een groot tuinfeest te geven, in plaats van nu.  

Naast het feit dat ronde verjaardagen altijd een beetje speciaal zijn is er nog een reden waarom deze verjaardag voor mij net wat anders dan anders is. Er zijn namelijk twee leeftijden waar ik in mijn leven heel erg naar uit heb gekeken. De eerste was mijn achttiende, de tweede deze; mijn veertigste. Om verschillende redenen. Ik keek mijn hele puberteit uit naar mijn achttiende verjaardag omdat ik dacht dat er dan een soort magische wereld voor me open zou gaan. Alles zou anders worden, want ik zou dan de wereld der volwassenheid binnentreden. Ik kon er niet op wachten! Eindelijk serieus worden genomen, kunnen doen wat ik wilde, het huis uit: vrijheid!!  Ik had dromen van alleen zijn, in Amsterdam wonen, beroemd worden, de wereld die voor me open zou gaan. Het enige dat ik hoefde te doen was achttien worden. 

Hoe groot was de deceptie toen ik eindelijk achttien werd? Behoorlijk groot. Dat snap jij, dat snap ik nu ook, maar toen was ik enorm teleurgesteld. Er veranderde potdorie helemaal niks! Ja, ik kon stemmen, maar er waren geen verkiezingen, dus wat had ik daar aan? Ik moest geld- en andere officiële zaken regelen, maar voor de rest bleef de wereld hetzelfde. Mijn omgeving was hetzelfde, ik was hetzelfde en wonderbaarlijk genoeg waren er allemaal praktische bezwaren die er voor zorgden dat ik niet zomaar op mezelf kon wonen. Ik voelde me belazerd en gedesillusioneerd.

In de loop der jaren werd ik niet alleen volwassen, moeder en steeds meer tevreden met mijzelf en mijn leven, maar toen ik eind twintig was ontstond er ook een nieuw idee. Ik was alleenstaande moeder en was veel aan het zoeken en balanceren tussen mijn verantwoordelijkheden, studie, werk en mijn wens en verlangen naar meer, of anders. Emotioneel een stuk stabieler dan toen ik begin twintiger was bleef er desondanks een gevoel van onrust over. Ik zocht naar een uitlaatklep voor mijn creativiteit, vlinderde er op los. Zoveel interesses, zoveel impulsen, ik vond het vaak moeilijk om te kiezen en daar langere tijd tevreden mee te zijn. Daarnaast had ik een sluimerend verlangen om mensen meer te helpen dan ik als docent of schrijver zou kunnen. Iets als een nuchter spiritueel coach, mensen begeleiden, coachen, zoiets. Hoe? Dat wist ik niet, maar er bleef iets borrelen. 

Inmiddels weet ik dat die onrust en moeite met focussen te maken heeft met wie ik ben. Zeker ook met de ADD die pas het afgelopen jaar officieel onderkend werd. Toen wist ik dat niet. Maar, zo had ik bedacht (of ergens gelezen), er zou een tijd komen dat Alles Echt Anders zou zijn (ja, met hoofdletters. Serieuze shit, weet je.) Want als ik veertig zou zijn dan zou ik uit de kleine kinderen zijn. Mijn studie zou afgerond zijn, ik zou werk hebben, met een beetje mazzel op een leuke school en met een vast contract. Maar wat belangrijker is, dan zou ik eindelijk meer rust hebben. Meer rust in mijn leven, meer rust in mijn hoofd, meer evenwicht; een goede balans.

Bron: Pixabay.com


Zo heb ik jarenlang geleefd. Niet met een duidelijk verlangen of ontevredenheid, maar met een onbewust gevoel dat wat er ook nog miste in mijn leven, dat op mijn veertigste goed zou komen. Iets met een puzzelstukje op z'n plek. Als de onrust dan toch eens te groot werd en ik het even niet meer wist kon ik uit die gedachte, dat gevoel een soort troost putten; 'het komt allemaal wel rond mijn veertigste, rustig maar.'

Sinds ik mijn Grote Liefde (ja, met hoofdletters, heeft die van mij best verdiend) leerde kennen is er opnieuw veel veranderd. De laatste acht jaar ontstond er een langzame omslag meegemaakt. Van meer is beter naar minder is meer, zowel in huisinrichting als in bezigheden. Ik stopte met mijn werk als textielkunstenares en besloot dat ik me vooral wilde richten op wat me echt blij maakt. Naast mijn gezin is dat lesgeven en schrijven. Maar de wens om iets als coach te worden, of loopbaanbegeleider, of iets anders om mensen te helpen of te begeleiden, dat idee bleef. Op de achtergrond, vergezeld met de zin 'dat komt wel als ik rond de veertig ben.' 

Volgende week, al is het meivakantie, volgt het tweede deel van dit stuk forty-something mijmeringen, inclusief inzicht en mijn verjaardagscadeautje voor jullie!

maandag 16 april 2018

Taligheid


Ik hou van taal en van woorden. In het Nederlands, Fries, Duits, Frans en Engels. Van deze vijf talen zijn het Nederlands, Fries en het Engels mijn favoriet.

Hoewel ik ook kan genieten van een mooi schilderij en van (instrumentale) muziek, word ik gewoon het snelste geraakt door woorden, taal.

Ik ben niet de enige, het merendeel van de mens is taalgevoelig. Dit maakt het vaak lastig voor mensen die anders zijn ingesteld; de beelddenkers. In mijn lessen probeer ik - hoe moeilijk ook bij een bij uitstek 'talig' vak zoals Engels - hier zo goed mogelijk bij aan te sluiten (ik schreef er hier al eens eerder over.)

Toch doe ik -onvermijdelijk als het is als je een taal geeft- veel met woorden. Ik spreek Engels in de klas, lees voor, laat films en filmpjes zien in het Engels, maar laat kinderen zelf ook veel doen met woorden. We reciteren Engelse gedichten en ik laat ze schrijven; verhalen, maar ook gedichten. Allerlei soorten, van acrostichon via elfjes en rondeel tot sonnet-achtige gedichten, maar ook een vijf-minuten-gedicht, of een zotte-zinnen-gedicht. Voor de kinderen soms een worsteling, maar ook een ontdekking: ze kunnen vaak zoveel meer dan ze zelf denken.

En ik geniet van hun dappere pogingen om hun prille kennis van de taal om te zetten in iets van schoonheid.

Bron: Pixabay.com


Iets anders waar ik op hamer, ongeacht welke klas, welke leeftijd of welk niveau ik lesgeef: woordenschat. Vaak kennen leerlingen een paar woorden en blijven die gebruiken. Tot aan de examenklas zijn er kinderen die 'nice' blijven zeggen (of schrijven) voor alles wat ze leuk vinden. Hun birthday? Die was nice. Presents? Ook nice. Hun vrienden? Nice. Hun sport? Nice. Waarom houden ze zo van die hobby/dat eten / die band/ film/ noem maar op? Nou, omdat die zo nice is. 

Zonde! De Engelse taal is zo rijk, er bestaan zoveel andere prachtige woorden die je kunt gebruiken. Een verjaardagsfeestje kan cool zijn, fun, great, fantastic of zelfs wicked. Desnoods awesome. Cadeautjes wonderful, amazing, unexpected surprises, dazzling of exquisite. Vrienden kunnen fabulous zijn, beautiful, admirable, excellent of brilliant. Eten kan tasty zijn, maar ook delicious of zelfs scrumptious. Favoriete sport/band/film/ noem maar op magnificent, splendid, marvellous, delightful, astonishing of gewoonweg fine. 

De enige manier om meer woorden te gebruiken is ze te kennen, te leren. En dat doe je door woorden te voeden; vandaar al dat lezen, voorlezen, laten luisteren et cetera. 

Zeg nou zelf, het leven wordt toch een beetje mooier als je meer woorden tot je beschikking hebt om het te beschrijven of te ervaren? Of is dat mijn bias als talig mens?

Wat ik wel weet is dat ik onlangs met mijn geliefde in de auto zat, met op de achterbank een van onze dochters met een klasgenootje. We bespraken onze plannen voor de middag en omdat de zesjarige en haar speelkameraadje niet alles hoefde te horen, deden we dat in het Engels. Toen mijn man zei dat we aan het einde van de middag wel een film voor de kinderen op konden zetten 'if they get too rambunctious (onstuimig of wild)' voelde ik mij, dat mag je gerust van me weten, weer een beetje verliefd. Rambunctious!

Bron: Pixabay.com


Want taal mag dan zeg maar echt mijn ding zijn, een mooie man hebben die ook nog eens zulke mooie woorden gebruikt… Daar smelt ik een beetje voor. 

maandag 9 april 2018

Juf Jolanda en de burn-out, deel 1


Zoals ik in mijn bericht van twaalf maart al schreef, had ik niet in de gaten wat er met mij aan de hand was toen ik, nota bene na een vakantie en verlof van bijna drie weken merkte dat het niet meer ging. Ik was totaal op, kon niets meer en was een emotioneel wrak. Ik huilde om niets en kon daar niet meer mee ophouden. 

Ik gaf nog een dag een paar uren les, maar daar weet ik niet veel meer van. De dag erna zat ik bij de huisarts, die mij complimenteerde met het feit dat ik hulp zocht. "Want dat doe je volgens mij niet snel." Ehm, nee. Niet echt. 

Ik werd op de wachtlijst van de GGZ gezet, mocht in de tussentijd praten met de praktijkondersteuner van de huisarts en zocht zelf hulp bij een haptonoom. Ik meldde mij ziek op mijn werk en nog voor er een les van mij uitgevallen was zat ik al bij de Arbo-arts. Nog steeds niet wetend wat er was. 

Ik ontdekte dat er een verschil zit tussen overspannen zijn en een burn-out hebben. Overspannen zijn is iets wat zich in redelijk korte tijd opbouwt en na voldoende rust nemen ook binnen een paar maanden weer geneest. Een burn-out echter ontstaat veel geleidelijker. Het is een optelsom van een structurele overbelasting die zich jarenlang opbouwt en uiteindelijk resulteert in een lijf en geest die echt niets meer kan. Op het moment dat dat gebeurt ben je er niet met 'even wat rust pakken'. Herstel duurt minimaal negen maanden, maar kan ook zo (meer dan) twee jaar duren. 

Dat laatste bleek bij mij het geval. 

De ellende met iets dat geleidelijk ontstaat is precies dat: je merkt het niet. Niet voldoende in elk geval. Omdat je er  structureel voor kiest om "gewoon" door te gaan zonder acht te slaan op wat je lichaam laat merken, dat je op het laatst de signalen die er zijn gewoon niet meer opmerkt. 

Als ik nu, bijna een jaar na ziek worden, terugdenk aan de afgelopen jaren, dan zie ik hoe de balans tussen rust nemen en dingen doen steeds meer is opgeschoven. Er kwamen meer mensen bij in mijn gezin, ik ging meer werken en mijn dagen werden steeds gevulder, maar ik kon slecht afstand nemen, heel slecht zaken loslaten. Ik eiste van mezelf dat ik alles wat ik deed; lesgeven, schrijven, moederschap, echtgenoot, dochter, zus, vriendin zijn, dingen creëren, mentor zijn, gezond koken, fit zijn, allemaal perfect zou moeten kunnen. Verstandelijk wist ik natuurlijk wel dat dat niet kan, maar ik wilde het wel.

Bron: Pixabay.com

Ik had zo'n enorme drive om de dingen te doen waarvan ik dacht dat ze moesten, dat langzamerhand het verschil tussen dat wat ik aan kon en dat wat ik daadwerkelijk deed steeds groter werd. En ik geen rust voelde tussendoor. Want zelfs ontspanning, dingen doen voor mezelf, voelde als iets dat moest. Ik kon letterlijk in paniek raken bij de gedachte aan alles wat ik wilde doen op die ene vrije zondag. En het rare is; in paniek ontspannen, dat werkt dus niet.

In het jaar voor mijn burn-out zich openbaarde heb ik regelmatig gemerkt dat als ik op een zeldzaam vrij moment ging zitten en mijn lijf zich eventjes wel kon ontspannen ik zo'n overweldigende vermoeidheid voelde dat ik wist dat als ik zou blijven zitten, ik de hele dag niet meer zou kunnen opstaan. Maar dat kon natuurlijk niet: to do lijsten tot aan het plafond, dingen te doen, mensen te zien, lessen om voor te bereiden, toetsen om na te kijken; door moest ik. Dooooooor! Mijn oplossing? Gewoon niet meer gaan zitten. Zolang ik bezig bleef voelde ik die vermoeidheid immers niet. Net zo makkelijk. En doooooor!

Want dat is het dus ook met een burn-out; als je bezig bent merk je niet hoe stom je bezig bent. Hoe kon ik denken dat dit zou werken?! Er was voor deze juf duidelijk een praktijklesje nodig. En die kwam in de vorm van een burn-out.

Bron: Pixabay.com


Er is een mooi Hollands spreekwoord dat luidt: Achteraf kijk je een koe in de kont. Oftewel: achteraf is alles makkelijk praten. Dat is in dit geval ook zo. Er zijn de afgelopen jaren regelmatig mensen geweest die mij waarschuwden dat ik te druk bezig was, maar zelf zag ik het niet. 

Nu wel, en sindsdien ben ik hard bezig geweest met het herstellen van de balans. Dat duurt lang, misschien wel langer dan het duurde om zo ziek te worden. Maar ik heb de tijd. Hoef niet meer snel. Ik ben niet geïnteresseerd in een quick fix, want dat werkt niet. Wat ik wel deed om beter te worden, daar ga ik volgende maand iets over vertellen. 

donderdag 5 april 2018

Leraren de hort op: De Vrijeschoolconferentie

(omdat er afgelopen maandag ivm Pasen een paas re-run verscheen is er voor een keer op donderdag een nieuw bericht. Vanaf volgende week gewoon weer op maandag)

Elk jaar aan het heel prille begin van de lente krijgen onze leerlingen een extra dag vrij en gaan wij als leraren een dag de hort op. Niet alleen voor de leuk, maar om bij te leren. Studiedag? Neen, de lerarenconferentie. Of, zoals ik een collega vorig jaar hoorde zeggen: ons schoolreisje.

De lerarenconferentie vind altijd plaats in het hart van Vrijeschoolland: Zutphen. Bijna alle leraren van alle (voortgezette) Vrijescholen in Nederland verzamelen zich hier deze ene dag. Voor ons als noorderlingen betekent het vroeg verzamelen (als in: heel erg vroeg) en met z'n allen een uurtje of twee (en een half) in de bus zitten. Vandaar dus ook het schoolreisjesgevoel.

Eenmaal aangekomen in Zutphen, in een prachtige wijk, vol groen waar we altijd een beetje jaloers van worden (want wat een geweldige omgeving om Vrijeshoolonderwijs te mogen geven!) begroeten de collega's de mensen die ze kennen van de andere scholen. Ik als relatieve nieuwkomer kijk eerst eens wat om me heen. Veel mensen om me heen maakt me altijd wat ingetogener. Veel tijd is er niet trouwens om daar bij stil te staan, want er is een strak, goed doordacht en redelijk volgepakt programma voor de dag, die je als deelnemer zelf van te voren hebt kunnen samenstellen door te kiezen uit verschillende opties.

Als eerste is er een opening met een spreker en daarna de eerste ronde met een werkgroep. Er zijn werkgroepen van het vak dat je lesgeeft, maar ook andere. De afgelopen twee jaar volgde ik de werkgroep Biografie van jou als onderwijsmens. Dat ik hiervoor gekozen heb is een van de beste beslissingen uit mijn leven geweest. Word ik nu overmatig dramatisch op mijn oude dag? Valt wel mee, hoor, maar ik herontdekte bij deze workshop mijn plezier in schrijven. Schrijven over mezelf, maar ook het doen van schrijfoefeningen, luisteren naar de biografische opdrachten van anderen. Terwijl ik dat deed leerde ik over mezelf, mijn leven, mijn kracht, mijn motivatie, niet alleen als onderwijsmens, maar ook als mens in het algemeen. En voelde ik , burn-out of niet, het levensplezier in mij stromen. Een heerlijke, inspirerende ervaring die nawerkte in de tijd erna. Ik kreeg namelijk een inzicht die mijn leven een heel klein beetje veranderde. No kidding. In welk opzicht, daar vertel ik later in een ongewoon persoonlijk stuk (cliffhanger!) verder over.

Bron: Pixabay.com


Tijdens de lerarenconferentie is het na de eerste ronde van de werkgroep tijd voor de lunch. Een goed verzorgde en erg smakelijke lunch trouwens ook nog, beter dan op het gemiddelde schoolreisje. Na de lunch is er een intermezzo, iets om uit te ademen zeg maar. Ook hiervoor maak je van tevoren een keuze. Je kunt even wandelen, leren jongleren, sporten of yoga of t'ai chi doen. Zelf ontbrak het me de afgelopen twee jaren aan energie om iets anders te doen dan even in de zon te zitten, of de rust van een leeg lokaal op te zoeken.

Hierna volgt de tweede ronde en uiteindelijk de afsluiting met informele borrel. Omdat wij nog een behoorlijke reis voor de boeg hebben blijven we hier nooit zo lang, maar vertrekken weer in een stoet naar de dubbeldekker. Er zijn collega's die na aankomst in het hoge noorden nog samen uit eten gaan, maar zelf ben ik na zo'n dag gesloopt. Ik vind het leuk, echt leuk, zo'n inspirerende dag met fijne ontmoetingen met mede Vrijeschooldocenten, maar mijn prikkelverwerking is dusdanig dat ik na nog een busreis van een paar uur op ben. Een beetje zoals een overprikkelde kleuter na het schoolreisje met rode wangen een uur voor het avondeten al in slaap valt. Dagen na de conferentie blijft er dan van alles in mijn bewustzijn en onderbewustzijn zweven en heb ik nog een jaar de tijd om alles weer te verwerken en uit te kijken naar de volgende conferentie.

Een jaar of drie geleden had de organisatie van de lerarenconferentie een dichteres en columniste uitgenodigd om een dag mee te lopen en een column te schrijven over haar ervaringen. Hiermee werd toen de conferentie afgesloten. Zij beschreef als buitenstaander op geestige en open manier die conferentiedag.  Die column deel ik hier graag: http://estherporcelijn.nl/vrije-school/ 

En ik? Ik kijk alweer uit naar de lerarenconferentie van volgend jaar. (En da's nog een speciale ook: het is dan precies honderd jaar geleden dat de eerste Vrijeschool werd opgericht. Tijd voor een feestje!)

maandag 2 april 2018

Rerun: Paasbericht


Normaal gooi ik eens per twee, drie weken op donderdag een bericht van vorig jaar in de herhaling, maar omdat het Pasen is heb ik dat deze week omgewisseld. Vandaag dus een Paasberichtje van vorig jaar, aanstaande donderdag een nieuw bericht.

Wel krijgen jullie nog de goede antwoorden van de paasquiz van vorige week maandag. Vraag 1 was C, vraag 2 was A (vandaar dat wij nog steeds hebben over de Easter bunny, al is deze in Nederland veranderd in een haas, en er volop eieren zijn. Heeft allemaal met onze heidense voorouders te maken!), vraag 3 moest Ostara (C) zijn (hieruit zijn bv de Duitse en Engelse namen voor het Christelijke Pasen ontstaan: Oster en Easter) en bij vraag 4 was het antwoord B, de Romeinen. (De Romeinen verboden het heidense gebruik om elkaar eieren cadeau te geven namelijk. Omdat mensen dit nog steeds wilden blijven doen, gebeurde dit voortaan in het geheim. Vandaar dus het verstoppen!) 



Omdat het Pasen is deel ik vandaag het verhaaltje met jullie dat ik afgelopen week met mijn klassen behandelde. Lees, geniet en wees niet te scheutig met de chocolade eitjes. Vandaag mag het!


Bron: Pixabay.com





The Bunny Tale

(by Del "Abe" Jone)



I thought it was a kitty cat

But saw it was a rabbit

He was hopping down the trail
And then he stopped to sit.

He looked back at me 
And wiggled his nose
Seems he wanted me to follow
So, I quickly arose.

I started down that trail
Amongst the forest's trees
As that rabbit scurried off
As quickly as you'd please.

He stopped at the next bend
He once more looked at me
And as I moved nearer
He turned once more to flee.

I moved deeper in the forest
It was dark and kinda silent
I looked around the trail's curve 
To see where that rabbit went.

He sat in an open clearing
Of clover covered ground
Amidst a group of creatures
That had gathered around.

They all watched me warily
But, they didn't turn to run 
The rabbit said, "Come join us.
Come join in our fun."

I asked, "How do you speak?
Am I losing my mind?
If I close my eyes and look again,
I wonder what I'll find?"

He said, "You're in our world now, 
And if you'll truly believe,
You will be amazed at things
Your heart and mind perceive."

"You will see life as it should be,
If you'll take the time to look.
You'll find all those stories true, 
As told in the fairytale book."

"You'll see we live in peace,
And nearly perfect harmony.
You'll learn what it really means
To be happy, safe and free."

I sat down with legs crossed 
And said, "Please tell me more.
This sounds like the very place
That I have been searching for."

"I'm tired of all the hassle
Of this world in which I live
Where they all think, I want to take, 
When I only want to give."

"It's a plastic/cardboard place
Where nothing's really real.
Where so many things are only said,
Without the will to feel."

"So, if I like it here with you 
Will I be able to stay?
Or will you force me to return
To where they play those games they play?"

He said, "Humans are so foolish!
They are filled with hate and greed
They rip the life from the Earth 
After they've planted its seed."

You say you want to stay with us
But, that can not be allowed,
For if we welcome one of you
Before long, there'll be a crowd."

"We will let you stay for awhile 
Try to teach you what we know
That this World can live in Peace
And then, you'll have to go."

But then I awakened
And realized, I'd dreamed
But I can't get over how real
That Easter Bunny seemed!