Reünie

Binnenkort heb ik een reünie van mijn oude basisschool en ik merk dat het meer met mij doet dan ik had gedacht. Mijn basisschooltijd was niet de meest prettige tijd van mijn leven. Ik heb me behoorlijk alleen gevoeld, van groep drie, toen het jongetje dat mijn beste vriendje was vertelde dat hij voortaan niet meer met mij kon spelen, tot groep acht. De brugklas was ook nog niet heel prettig, maar vanaf de tweede klas middelbare school keerde het tij en werd het steeds beter.

Stempel

Die vervelende tijd, binnen en buiten school, heeft lange tijd een behoorlijke stempel op me gedrukt en soms kunnen bepaalde herinneringen mij nog weleens verdrietig maken. Toen ik zo onder gespuugd werd dat mijn jas er kletsnat van was, bijvoorbeeld. Of die keer dat ik snikkend bij het bureau van de juf vertelde dat mijn ouders gingen scheiden en ik uitgelachen werd omdat ik moest huilen. Iets wat me ook nog steeds een beetje van mijn stuk kan brengen is die keer dat ik supervrolijk wakker werd omdat we een spel mee mochten nemen naar school. Blij en vol verwachting ging ik naar school, om er hier achter te komen dat er niemand was die met mij wilde spelen. Ik zocht een plekje op bij de kapstok, verstopte me achter jassen en heb de hele tijd dat we mochten spelen in mijn eentje zitten huilen. Uit eenzaamheid en teleurstelling. Het bittere verdriet van hoe iets vrolijks werd kapotgemaakt door het gevoel dat niemand mij leuk genoeg vond, kan mij – optimistische en zelfverzekerde volwassene die ik inmiddels ben- nog steeds een beetje raken. Misschien dat ik wel naar die reünie wil, om een stukje van toen nog beter te verwerken.

Voorbeeld

Toch is het niet alleen kommer en kwel. Hoewel ik met mededogen kan kijken naar het kleine meisje dat ik toen was en haar graag iets anders had gegund, heb ik er ook van geleerd. Hoe het niet moet als docent bijvoorbeeld. Er werd over het algemeen weinig tot niets gedaan aan pesten, als het al gezien werd. In het jaar dat het pesten op het hoogtepunt was, kreeg ik van mijn meester de rapportopmerking 'Jolanda moet zich niet in een hoekje laten drukken'. Ik weet nog dat dit voelde als stomp in mijn maag. Ik werd dat jaar iedere dag uitgescholden, achternagezeten, in bosjes geduwd en gekleineerd, maar ik was blijkbaar de schuldige, want ik liet me in een hoekje drukken volgens meester.

Gelukkig heb ik ook geleerd hoe het wel moet en hoe zeer een goede leraar het verschil kan maken. In groep zeven kreeg ik de liefste juf die ik ooit gehad heb. Juf Jenny nam de tijd voor mij, gaf mij de liefde en aandacht die ik thuis tekort kwam, zette pesters op hun nummer en gaf mij het gevoel dat ik wel iets kon en wel iets waard was. Onbewust heeft deze prachtjuf mij geïnspireerd om zelf docent te worden. Want ik wil in mijn lessen datgene wat zij mij gaf. Ik wil dat iedereen in mijn klas zich gezien voelt, weet dat ze bij mij welkom zijn en dat ze – ieder op hun eigen manier- iets kunnen. Dat lukt me vast niet altijd, maar het is waar ik naar streef, elke dag opnieuw.