Betrokkenheid

Zoals een bekende Nederlandse filosoof jaren geleden al zei: elk voordeel hep se nadeel. En dat is ook zo wat mij betreft.

Ik ben een betrokken docent en een betrokken mentor. Jaren geleden schreef ik een boek en via via kwam een exemplaar daarvan bij een oud-docent van mij terecht. Zij schreef mij toen een briefje, waarin ze als eerste vertelde dat ze mij herinnerde als een betrokken leerling. Grappig. Blijkbaar zit die betrokkenheid in mij. Ik zie dit als een duidelijk voordeel. Ik heb oog voor mijn leerlingen en zie het wellicht niet altijd maar wel vaak als er iets met iemand is. Ik neem de tijd voor zowel mijn mentorklantjes als mijn 'gewone' leerlingen. Dat is niet gespeeld, want ik ben een nieuwsgierig mens en ben oprecht geïnteresseerd in wie mijn leerlingen zijn. Daarnaast ben ik niet bang om me soms kwetsbaar op te stellen, en daarmee geef ik aan dat leerlingen dat bij mij ook mogen doen.

Balans
Eerlijk gezegd weet ik niet hoe ik het anders zou moeten doen. Ik ben vaak bezig met mijn werk, met leerlingen, droom soms van ze. Zo kom ik op leuke nieuwe ideeën voor lessen, leer beter omgaan met sommige “lastige” leerlingen en vind ineens een oplossing voor een probleem. Maar het is tegelijkertijd een mega super hyper (genoeg zo?) nadeel. De balans, weet je wel? Het gebeurt namelijk ook heel regelmatig dat ik 's nachts niet goed kan slapen. Dat ik zo met een bepaalde leerling of werkkwestie bezig ben dat mijn amygdala overuren maakt en ik de adrenaline voel racen in mijn lijf. Dan weet ik weer dat ik misschien net iets teveel met mijn werk bezig ben.

Mildheid
Nu heb ik dit jaar een jaarthema meegegeven. Ik heb namelijk besloten om dit jaar te leren om milder te worden voor mezelf. Een eerste stap hierin is om te accepteren hoe ik in elkaar zit. En bij mij gaan zaken vaak in alles of niets modus. Als ik bezig ben met werk vergeet ik al snel andere dingen om me heen. Ik heb mezelf inmiddels geleerd dat ik niet alles hoef te kunnen en dat niet alles af hoeft. Dat maakt het iets makkelijker om los te laten. Iets. Maar balans blijft een dingetje.

Tegenwoordig doe ik elke busrit van en naar school een kleine oefening. Heel simpel even niet te denken aan waar ik vandaan kom of waar ik naartoe ga, of aan wat ik heb gedaan of wat ik ga doen. Het is niet heel revolutionair of origineel, maar behoorlijk eenvoudig. Wat ik doe? Ik zet mijn telefoon op stil en stop hem ver weg. Vervolgens kijk ik naar buiten. Gewoon wat staren door het raam. Lijkt heel eenvoudig, maar is verdraaid lastig als je hoofd zo werkt als die van mij. Toch ga ik door, elke keer dat mijn gedachten afdwalen ga ik terug naar dat wat ik waar kan nemen. Desnoods benoem ik het letterlijk: ik zie gras en bomen, ik hoor langsrijdende auto's en de motor van de bus, ik voel mijn rug tegen de stoel. En verdomd als het niet waar is, zo langzamerhand lukt het me steeds om mijn werk op school te laten. Niet letterlijk: ik neem gewoon nakijkwerk mee naar huis en wikkel telefoontjes en mailtjes af, maar wel figuurlijk. 

Zo bewaak ik de grens tussen wat het lesgeven mij kost aan energie en wat het mij oplevert aan plezier. Die balans blijft wankel en heeft altijd aandacht nodig, maar mij kennende had ik dat probleem bij elke baan gehad. En die betrokkenheid is ook wat mij een betere docent maakt. Dus ja. Elk voordeel....