En
toen was de reünie daar. Hoe bijzonder was het om bijna al mijn
klasgenoten van toen te zien, maar dan in de volwassen uitvoering.
Men bleek mij te herinneren als iemand die mooie verhalen schreef en
die zo goed kon voorlezen, en ik kreeg hier direct vragen over. Of ik
nog iets met dat schrijven was gaan doen. Ehm... Ja dus. Wat ik
opvallend vond is dat mijn medeklasgenoten mijn kwaliteiten toen
beter in de gaten hadden dan ikzelf. Ik had er geen idee van dat er
op die manier naar me gekeken werd. Om dat nu achteraf alsnog te
horen, was op een vreemde, maar goede manier, heel fijn.
Het
was een middag en avond herinneringen ophalen en kijken hoe iedereen
ook weer was. Zo grappig om te zien dat het ene klasgenootje nog net
zo leuk lachte als toen, de lange, serieuze jongen die niet boos te
krijgen was opgegroeid was tot een lange serieuze maar goedlachse man
en dat de jongen die met gym en spelletjes het meest fanatiek was, nu
nog de score bij het bowlen het meeste in de gaten hield.
Juf
Jenny
Wat
ook mooi was, en mij opnieuw raakte, was dat ik verschillende keren
mensen hoorde praten over onze juf Jenny. De juf die veel te vroeg
overleed, maar die nu nog door de hele klas op handen gedragen werd.
Wat een schat van een mens was het. En wat voor geweldige juf! Ik
hoorde van een van mijn klasgenoten, een stevige stoere kerel die
zegt waar het op staat en niet van de valse sentimenten is, met
hoeveel genegenheid hij aan haar terugdenkt. Dat hij nu nog weet dat
een vriendje van hem even in de klas mocht zitten. En dat hij, als
hij buiten ging spelen in de buurt van juf's huis, altijd door haar
binnen werd geroepen om samen met zijn vriendjes een kopje thee bij
haar te drinken. Niet gebruikelijk misschien, maar zo was ze. Haar
juf zijn stopte niet als ze de school uit ging, zij was er voor
'haar' kinderen, gewoon omdat ze dat leuk vond. Zo zat ze in elkaar.
Ik kan me nog herinneren dat toen ik mijn Mavo diploma behaald had,
en door ging naar de havo, ik even naar mijn oude basisschool ging om
dit aan juf Jenny te vertellen. Zij nam zoals altijd de tijd voor me,
maar vertelde ook dat ze het even heel druk had. De moeder van een
van haar leerlingen was plotseling vertrokken. Vader moest werken en
was verdrietig omdat z'n vrouw bij hem weg was en de kinderen van
slag zonder hun moeder. Dus had zij tijdelijk de kinderen bij haar en
haar partner in huis genomen. Zo'n juf dus...
Zelfvertrouwen
Ik
had het er al eerder over, maar door de verhalen over deze juf voel
ik opnieuw waarom ik docent ben. Dezelfde stoere kerel vertelde dat
hij ooit voor een repetitie aardrijkskunde een tien gehaald had. Hij
had nog nooit een voldoende gehaald, was niet zo van het leren en die
week stond de topografie van Italië op het programma. Tot zijn
verbazing vertelde juf Jenny dat hij een tien had. Hij vroeg nog even
'echt?!' , maar het was echt zo. Veel later vertelde juf hem dat hij
zoveel fouten had, dat hij eigenlijk een onvoldoende had, maar dat ze
het niet over haar hart kon verkrijgen om hem nog een onvoldoende te
geven, en dus had ze hem een tien gegeven. Pedagogisch/didactisch
verantwoord? Misschien niet helemaal. Maar het bijzondere is dat twee
weken later, deze zelfde knul een repetitie topografie van Duitsland
had en daar een acht op haalde. Op eigen kracht. Het geheim?
Zelfvertrouwen. Want dat was juf Jenny's magische middel. Ze was een
betrokken, onconventionele lerares die in elke leerling en aan elke
leerling iets moois zag, en ons allemaal zelfvertrouwen wist te
geven. Zo'n juf dus. Dat te kunnen en dat te doen, dat is wat ik elke
dag dat ik voor de klas sta ook probeer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten