Bijzondere leerlingen II

Het was natuurlijk wel een ambitieus plan dat ik in mei had. 'Even' een stukje van niet meer dan 500 woorden wijden aan een paar van de leerlingen die mij altijd bij zijn gebleven. Want er zijn er zoveel. Dus hoe dit aan te pakken? Nou door dat ene stukje uit te breiden naar twee. Of misschien wel drie. Dat in elk geval. En door streng te zijn. Gewoon keuzes te maken.

Boos

Er zijn een aantal leerlingen die ik me nog steeds herinner door een bepaald sprankje levenslust die uit hun ogen straalde. Of die opmerkingen konden maken waaruit bleek dat ze een eigen kijk op de wereld hadden, eigenwijs misschien, maar vooral eigen. Daar hou ik van, en het valt op. 

Maar een leerling kan ook opvallen in negatieve zin. Zo was er een leerling die zo'n moeite had met autoriteit dat hij het voor elkaar kreeg ruzie met mij te krijgen. Dan moet je je best doen, hoor, om dat voor elkaar te krijgen! Maar hem lukte het. Hij weigerde bot om iets te doen wat ik als volstrekt normaal beschouwde. Boeken pakken, gaan zitten, een opdrachtje maken, niet door me heen praten, zoiets. Geen onredelijk verzoek, maar hij schoot in het rood. Ik kon het bekijken. Normaal blijf ik dan rustig, maak  een grapje, of leg de consequenties uit, maar zijn botheid triggerde iets bij mij. Ik werd overspoeld door een golf van plotsopkomende en hevige woede. Ik zei hem even direct als hij deed dat ik het alsnog verwachtte en anders kon hij wieberen. Nou, hij wieberde liever. Met kracht pakte hij zijn boeken, en met een verwensing waar de woorden 'zooi' en daaraan voorafgaand een nare ziekte in voor kwamen, smeet hij de deur met een klap dicht. Ik bleef nog natrillend van boosheid achter. 

De klas keek verwonderd en licht onder de indruk toe. Ja, dat hij eruit gestuurd werd, dat hadden ze al veel eerder meegemaakt, maar dat Jolanda zo boos was geworden dat ze er iemand uitstuurde...wow! Het grappigste aan dit verhaal is dat ik het goed heb kunnen uitpraten en de beste jongen (die gewoon erg puberde en een groot maar onzeker hart bleek te hebben) en ik konden het de rest van het jaar prima met elkaar vinden.

Stille Willie

Dan was er het muizige meisje dat uiterlijk niet veel durfde te laten zien van wat er innerlijk speelde. Ze zat bij mij in de klas en we kletsten af en toe eens over oppervlakkige zaken, maar nooit ging het over persoonlijke dingen. Toen bleek dat zij gepest werd door een aantal meisjes in haar klas. Het pestprotocol werd in gang gezet, maar ze wilde geen grote gesprekken in de klas, bang dat ze was dat het erger zou worden. Ze wilde alleen praten, over dingen die haar dwars zaten, en ze wilde tips hoe ze het beste met die pestkoppen om zou kunnen gaan. 

Via haar mentor vroeg ze of ik dat misschien wilde. En natuurlijk wilde ik dat. We spraken elke week af en keken dan hoe het met haar ging. Zo kwam ik erachter wat voor lief en sterk mens er in dat stille meisje schuilde. Intelligent ook. Ik weet niet of mijn tips of luisterend oor haar echt geholpen hebben, maar ik weet wel dat ik het nog steeds bijzonder vind dat zo'n uniek en mooi mens mij uitkoos om mee te praten.

Dat zijn voor mij de mooiste dingen aan het onderwijs. Het mogen meemaken van al die prachtige jonge mensen. Genoeg stof voor minstens nog een paar stukjes op dit blog!