Soms
komt inspiratie uit onverwachte hoek. Zo ontving ik ooit op een van
de scholen waar ik werkte bij een bij- of nacholingcursus het
volgende gedicht. Ik heb het altijd bewaard en lees het af toe nog
eens terug om mij eraan te herinneren dat ik slechts een leraar ben,
iemand die vertrouwt en liefheeft, maar die nooit claimt de wijsheid
in pacht te hebben. Sterker nog: ik leer elke dag van mijn
leerlingen.
Kahlil
Gibran schreef:
Geen
mens kan je openbaren dan wat reeds
half
slapend in de dageraad van je kennis ligt.
De
leraar die in de schaduw van de tempel wandelt,
te
midden zijner leerlingen,
geeft
niet van zijn wijsheid,
maar
veeleer van zijn geloof en zijn liefde.
Zo
hij inderdaad wijs is,
nodigt
hij je niet uit het huis
van
zijn wijsheid binnen te treden,
maar
leidt je naar de drempel van je eigen geest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten