Leerlingen
prikken er zo doorheen als een docent een rol speelt voor de klas.
Toch is het niet altijd makkelijk om helemaal jezelf te zijn als je
les geeft.
Masker
Toen
ik begon aan mijn eerste baan in het onderwijs zat ik elke ochtend
misselijk van spanning in de bus. Ik vond het doodeng om als echte
docent voor een klas te staan, en was erg onzeker. Die misselijkheid
en het gevoel van spanning was na een paar weken wel voorbij, de
onzekerheid duurde langer. Wat mij in die eerste tijd hielp was het
dragen van make up. Elke ochtend bracht ik in de vorm van mascara,
poeder, glitter en oogschaduw een masker op dat me zekerder deed
voelen.
Delen
Tegelijkertijd
durfde ik op andere gebieden mezelf wel te laten zien. Ik had veel
persoonlijke gesprekken met leerlingen, waarbij alle partijen dingen
vertelden over zichzelf. Toen ik voor het eerst een afspraakje had
met de man die mijn grote liefde zou blijken te zijn, deelde ik dat
ook met een aantal leerlingen, in een gesprek na afloop van de les,
waarin we het hadden over leuke plannen voor het weekend. Heel
gewoon, geen probleem.
Afleren
Dit is
iets wat ik altijd heb gedaan in mijn lessen; af en toe ook mezelf
als mens laten zien aan mijn leerlingen. Toch is het blijkbaar ook
iets dat je kunt afleren. Tijdens de twee jaar waarin ik les gaf aan
een reguliere middelbare school moest ik veel zaken ineens anders
aanpakken dan ik gewend had. Ik had les gegeven op een
Montessorischool en een onderwijsvernieuwende school, waarin ik te
maken had gehad met leerlingen met een grote mate van
zelfstandigheid. Ik kon mezelf zijn en hen begeleiden in wat er moest
gebeuren. Hoe anders was dit op de 'gewone' middelbare school! Ik
moest leerlingen hierin veel meer vanaf een afstand (mevrouw in
plaats van Jolanda) gaan vertellen wat ze moesten doen. Niet alleen
was het autoritaire stukje iets wat niet goed bij mij paste, maar ook
kon ik veel minder mezelf laten zien. Ik moest letterlijk een rol
spelen. Die van de strenge en consequente lerares. Ik heb onwijs mijn
best gedaan en kreeg het uiteindelijk ook steeds meer in de vingers,
maar ik had steeds minder plezier in wat ik deed. Hierdoor leerde ik
ook af om mezelf te zijn, en persoonlijke dingen te delen met mijn
leerlingen. Iets wat ik pas besefte toen ik daar op mijn huidige
school door een collega die op lesbezoek was geweest, op werd
gewezen.
Wennen
Ik
vond dit maar raar, want dat was nu juist een van mijn sterke punten
altijd geweest, maar ik besefte ook dat ze gelijk had, ik moest echt
weer even wennen aan een ander soort docentenrol. Ik ben er daarna
bewust meer mee gaan doen, af en toe iets persoonlijks zeggen. Als er
iets leuks gebeurd is, of ik juist met iets naars zit, vertel ik daar
vaak even kort iets over in de klas. Gewoon om leerlingen te laten
weten waarom ik misschien wat vrolijker ben dan normaal, of een
beetje meer afgeleid.
Binnen
het vrijeschoolonderwijs wordt dit aangemoedigd. Een aspect van het
onderwijs is namelijk dat je als leraar met je hele wezen voor de
klas staat. Je moet dus ook persoonlijke zaken met je leerlingen
kunnen delen. Voor mij voelt het beter om als volledig en
gelijkwaardig mens voor de klas te staan, en niet als een
orde-bewarende-docent-spelende vrouw. Ik denk dat het mijn kracht is
om zonder autoritair te doen, zonder me anders voor te doen en mij
regelmatig kwetsbaar op te stellen mijn klassen te leiden. Niet
autoritair, maar wel met autoriteit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten