Elk jaar aan het heel prille begin van de lente krijgen onze leerlingen een extra dag vrij en gaan wij als leraren een dag de hort op. Niet alleen voor de leuk, maar om bij te leren. Studiedag? Neen, de lerarenconferentie. Of, zoals ik een collega vorig jaar hoorde zeggen: ons schoolreisje.
De lerarenconferentie vind altijd plaats in het hart van Vrijeschoolland: Zutphen. Bijna alle leraren van alle (voortgezette) Vrijescholen in Nederland verzamelen zich hier deze ene dag. Voor ons als noorderlingen betekent het vroeg verzamelen (als in: heel erg vroeg) en met z'n allen een uurtje of twee (en een half) in de bus zitten. Vandaar dus ook het schoolreisjesgevoel.
Eenmaal aangekomen in Zutphen, in een prachtige wijk, vol groen waar we altijd een beetje jaloers van worden (want wat een geweldige omgeving om Vrijeshoolonderwijs te mogen geven!) begroeten de collega's de mensen die ze kennen van de andere scholen. Ik als relatieve nieuwkomer kijk eerst eens wat om me heen. Veel mensen om me heen maakt me altijd wat ingetogener. Veel tijd is er niet trouwens om daar bij stil te staan, want er is een strak, goed doordacht en redelijk volgepakt programma voor de dag, die je als deelnemer zelf van te voren hebt kunnen samenstellen door te kiezen uit verschillende opties.
Als eerste is er een opening met een spreker en daarna de eerste ronde met een werkgroep. Er zijn werkgroepen van het vak dat je lesgeeft, maar ook andere. De afgelopen twee jaar volgde ik de werkgroep Biografie van jou als onderwijsmens. Dat ik hiervoor gekozen heb is een van de beste beslissingen uit mijn leven geweest. Word ik nu overmatig dramatisch op mijn oude dag? Valt wel mee, hoor, maar ik herontdekte bij deze workshop mijn plezier in schrijven. Schrijven over mezelf, maar ook het doen van schrijfoefeningen, luisteren naar de biografische opdrachten van anderen. Terwijl ik dat deed leerde ik over mezelf, mijn leven, mijn kracht, mijn motivatie, niet alleen als onderwijsmens, maar ook als mens in het algemeen. En voelde ik , burn-out of niet, het levensplezier in mij stromen. Een heerlijke, inspirerende ervaring die nawerkte in de tijd erna. Ik kreeg namelijk een inzicht die mijn leven een heel klein beetje veranderde. No kidding. In welk opzicht, daar vertel ik later in een ongewoon persoonlijk stuk (cliffhanger!) verder over.
 |
| Bron: Pixabay.com |
Tijdens de lerarenconferentie is het na de eerste ronde van de werkgroep tijd voor de lunch. Een goed verzorgde en erg smakelijke lunch trouwens ook nog, beter dan op het gemiddelde schoolreisje. Na de lunch is er een intermezzo, iets om uit te ademen zeg maar. Ook hiervoor maak je van tevoren een keuze. Je kunt even wandelen, leren jongleren, sporten of yoga of t'ai chi doen. Zelf ontbrak het me de afgelopen twee jaren aan energie om iets anders te doen dan even in de zon te zitten, of de rust van een leeg lokaal op te zoeken.
Hierna volgt de tweede ronde en uiteindelijk de afsluiting met informele borrel. Omdat wij nog een behoorlijke reis voor de boeg hebben blijven we hier nooit zo lang, maar vertrekken weer in een stoet naar de dubbeldekker. Er zijn collega's die na aankomst in het hoge noorden nog samen uit eten gaan, maar zelf ben ik na zo'n dag gesloopt. Ik vind het leuk, echt leuk, zo'n inspirerende dag met fijne ontmoetingen met mede Vrijeschooldocenten, maar mijn prikkelverwerking is dusdanig dat ik na nog een busreis van een paar uur op ben. Een beetje zoals een overprikkelde kleuter na het schoolreisje met rode wangen een uur voor het avondeten al in slaap valt. Dagen na de conferentie blijft er dan van alles in mijn bewustzijn en onderbewustzijn zweven en heb ik nog een jaar de tijd om alles weer te verwerken en uit te kijken naar de volgende conferentie.
Een jaar of drie geleden had de organisatie van de lerarenconferentie een dichteres en columniste uitgenodigd om een dag mee te lopen en een column te schrijven over haar ervaringen. Hiermee werd toen de conferentie afgesloten. Zij beschreef als buitenstaander op geestige en open manier die conferentiedag. Die column deel ik hier graag: http://estherporcelijn.nl/vrije-school/
En ik? Ik kijk alweer uit naar de lerarenconferentie van volgend jaar. (En da's nog een speciale ook: het is dan precies honderd jaar geleden dat de eerste Vrijeschool werd opgericht. Tijd voor een feestje!)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten