Midlife mijmeringen: Juf Jolanda werd veertig. En dacht nog even verder diep na.

Normaal verschijnen er in alle schoolvakanties alleen korte vakantieberichten. Deze keer een uitzondering, namelijk het vervolg op een eerder bericht. Vorige week verscheen hier een heel persoonlijk stuk, waarin ik vertelde over de onrust die ik lang voelde, het idee dat ik rond mijn veertigste meer rust en balans zou ervaren en een vaag verlangen om een soort coach te worden naast mijn werk als docent. Vandaag dus deel twee. 

Tijdens het schrijven van mijn boek, Klaar voor de Liefde, kwam dat vage gevoel weer naar boven. Voor de mensen die hier lezen en niets van dit boek weten, Klaar voor de Liefde is een non-fictie boek dat mijn verhaal van liefde verliezen, helen en weer een nieuwe liefde vinden, verbindt met het verhaal van de lezer en dat ons gezamenlijk verhaal in een breder perspectief plaatst, bekeken vanuit onder andere hekserij, natuurreligie en boeddhisme. Het publiceren van dit boek lukte niet binnen de termijn die ik mezelf gesteld had omdat ik langzaam ingehaald werd door mijn burn-out. Het minder-is-meer principe dat ik wilde omarmen gold namelijk niet voor de eisen die ik aan mezelf stelde. 

Door de burn-out was ik bijna een jaar uit de running. Ik ben nog steeds aan het herstellen en vermoed dat het zo nog weleens een jaar kan duren voor ik weer helemaal gezond ben. Hierdoor realiseerde ik me pas onlangs dat ik bijna op het punt ben waarvan ik meer dan een decennium een duidelijke voorstelling van had. Een voorstelling die nu, op het uur u, van geen kanten lijkt te kloppen. Sterker nog, in plaats van de rust en balans die ik mezelf al die jaren voor gehouden had heb ik het compleet tegenovergestelde; een compleet van de rails liggend rustsysteem. What de hell?!! Niks kalmte en zen, maar een burn-out met een flinke portie ADD waardoor ik verder van huis lijk dan ooit! Net zo belazerd als toen op mijn achttiende, dus.

Alhoewel… Want ben ik wel verder van huis door mijn burn-out en diagnose? Nee. Toch niet. 

Ik denk oprecht dat mijn burn-out misschien wel mijn beste verjaardagscadeau ooit is. Mijn burn-out betekende een confrontatie met mezelf, met lichamelijke klachten en weggestopte emoties. Toen ik dit eenmaal in de gaten had wist ik dat het tijd was om dit aan te gaan en voelde het, ondanks alle stormen in mij, als een kans om mezelf verder te ontwikkelen. Dat bleek wel, ik heb zelden zoveel geleerd als in de afgelopen tien maanden. Ik leerde bijvoorbeeld hoe schadelijk het is voor je levensgeluk om onmogelijke eisen aan jezelf te stellen en geen zelfcompassie te kunnen voelen als het niet gaat zoals je wilt.

Bron: Pixabay.com

Mijn burn-out werd de aanleiding voor een omslag waarin ik me echt leerde beperken. Voorbeelden? Wat mijn boek betreft: dat boek komt er wel, maar anders dan ik me had voorgesteld. Ik heb simpelweg niet de tijd of energie voor veel PR en promotie. De kans dat veel mensen mijn boek gaan lezen is niet heel groot. Daar zou ik me verdrietig over kunnen voelen, maar dat doe ik niet. Ik ga het boek uitbrengen, op een moment waarop mijn gezondheid dat toestaat. Dat doe ik omdat ik trots ben op wat ik heb geschreven en denk dat andere mensen het leuk zouden kunnen vinden . Niet meer, niet minder. Wat er gebeurt gebeurt er, maar ik laat mijn eisen en verwachtingen hierover los. 

Ik hoef geen bestseller auteur te zijn. Ik hoef geen spiri-wiri liefdescoach te zijn om mijn boek te promoten. Ik hoef überhaupt geen coach te zijn. Want ik ben lerares en mentor en wat ik in die hoedanigheid doe zou je met een beetje fantasie ook nuchter spiritueel coachen kunnen noemen. Zeker als je werkt op een Vrije School. Waar het op neerkomt: wat en wie ik ben is goed genoeg. 

Ik kies ervoor om voortaan dingen te doen waar ik blij van wordt en die mij voeden. Ik merk dat ik plezier heb in het reïntegreren, het langzaam weer terugkeren naar het werk waar ik zo van houd. Schrijven, voor mijn juffenblog, Ogma.nu en zelfs een nieuw boek, maakt mij ook blij. Tikje onrustig soms, van alle verhalen die in mijn hoofd rondzwerven, maar vooral erg blij. 

Zo heb ik per ongeluk, en inderdaad rond mijn veertigste, ontdekt wat ik echt wil. Schrijven en juf zijn, dat zijn mijn twee grote passies. De rest is ruis. Maar: dat wat goed is kan elkaar aanvullen. Het is daarom mijn intentie om over een tijdje zo af en toe workshops te geven, laagdrempelig en betaalbaar. Niet om een nieuwe goedbetaalde carrière te beginnen, of omdat ik onrust voel of ontevreden ben, maar om die twee zaken te combineren. Plezier te hebben. Wat is er nu leuker dan iets doen waar je van geniet en waar andere mensen blij van worden? Dus ik word bij nader inzien gewoon maar geen ingewikkelde vage coach, maar een licht chaotische schrijfjuf die een paar keer per jaar workshops geeft in autobiografisch schrijven. Workshops voor meer zelfinzicht en levensplezier, niet met moeilijk of vaag gedoe, maar gewoon door een middagje schrijven. Dat is wat ik wil doen. 

Bron: Pixabay.com

Compleet uit balans zijn, ziek en kapot van een burn-out, bracht mij het inzicht dat dit het is. Dit leven, dit hoofd, dit lijf. Ik zal altijd een beetje onrust houden, altijd zoeken naar balans. Dit te weten en te omarmen, opnieuw te ervaren dat ik zonder voorbehoud van het leven houd, van de tegenslagen evenzeer als van de prachtige momenten, maakt dat ik ondanks die onrust in mijn hoofd ook rust ervaar. Eigenlijk had ik gewoon al die tijd gelijk. Nou ja!

Vandaag ben ik dus veertig. Op een heel andere manier dan ik ooit gedacht had heb ik min of meer precies gekregen wat ik verwachtte. Veertig zijn is fijn. Leren zelfcompassie toe te passen ook. En een taartje eten omdat je jarig bent uiteraard ook. 

Als cadeautje hierbij een liedje dat ik als ik over een paar weken weer lesgeef, zeker aan mijn leerlingen laat horen omdat ik er heilig in geloof en omdat ik er onwijs blij van word. 

Enjoy. 

I know I will.