Pesten

Ergens hier op dit blog heb ik er al eens vaker over verteld: ik ben vroeger gepest. Niet iedereen in mijn omgeving had dat in de gaten, omdat ik een kind was dat veel binnen hield, geremd was en doordat ik me constant onveilig voelde niets durfde te laten merken. Ook ben ik ervan overtuigd dat de kinderen die mij pestten niet in de gaten hadden wat voor effect dit op mij had.

Veerkrachtig


Het heeft mij jarenlang onzeker gemaakt. Dat ik uiteindelijk goed ben hersteld heeft veel te maken met mijn veerkracht. Ik denk dat veerkracht namelijk een heel belangrijke voorwaarde is voor het omgaan met narigheid zoals pesten. Het is een eigenschap die niet iedereen in dezelfde mate heeft. Zo kan het dat er mensen zijn die positief in het leven  staan, zelfs na jaren van vernedering en ellende, terwijl andere mensen veel last kunnen hebben van een onschuldig bedoeld stoeipartijtje. Dat zijn mensen die  lang gebukt kunnen gaan onder een paar vervelende opmerkingen waar anderen hun schouders over ophalen. Betekent dit dat die gekwetste mensen aanstellers zijn? Uiteraard niet. Het gaat immers om iemand's beleving.

Valkuil


Dat laatste maakt ook dat het onderkennen van wat nu echt pesten is, lastig is. Het kan onder pubers normaal zijn om te stoeien en elkaar te plagen. Als leerlingen zich in de groep veilig en gewaardeerd voelen dan is dat geen probleem, maar voor leerlingen die zo'n veilige basis missen kan het wel vervelend zijn. Ik probeer dit als mentor, maar ook gewoon bij het lesgeven aan een niet-mentor klas bespreekbaar te maken. 'Ik zie dat dit en dit gebeurt. Dat kan als grapje bedoeld zijn, maar iemand kan het ook vervelend vinden. Op welke manier checken jullie hoe mensen zoiets ervaren?' Juist vanwege mijn verleden weet ik hoe fijn het kan zijn als iemand voor jou opkomt en oog heeft voor wat er gebeurt. Maar ik ben me tegelijkertijd ook bewust van valkuilen. Ik ben gevoelig voor uitsluiting en pesterijen, maar dit kan er ook voor zorgen dat ik iets wat onschuldig is te ernstig opvat. Ik probeer hier op te letten, maar ik vind dat als ik twijfel heb over hoe kinderen elkaar behandelen, ik daar iets mee moet. Uitspreken wat ik zie, soms een beetje humor erbij en als ik vind dat het over de schreef ga, aanpakken.

Meidenvenijn


Tijdens mijn eerste jaar als mentor ben ik een overduidelijk geval van pesten tegen gekomen. Hier heb ik direct alle registers open getrokken: pestprotocol, een interventie met de pestspecialist van de school: the works. Volgens mij hebben we toen kunnen voorkomen dat het nog erger werd. Zeker weten doe ik het niet (ik werk nu op een andere school), maar ik hoop het wel. Meidenvenijn, er worden tegenwoordig seminars over gegeven (hoe het werkt en hoe te voorkomen en mee om te gaan) en het kan heel heftig zijn. Toen ik gepest werd waren er nog geen mobieltjes. Gelukkig maar, want ik weet niet hoe veerkrachtig ik was geweest als een groep meisjes mij telefonisch had medegedeeld dat ik wel dood mocht, en niemand mij mocht. Dat zijn berichten die te makkelijk worden ingetypt en die een enorme impact kunnen hebben op een dertienjarig meisje, die zich toch al onzeker voelt. Door dit meteen serieus te nemen hebben we toen als school in elk geval een signaal afgegeven. Hoe je iets ook bedoelt, als iemand zich gepest voelt is dat niet acceptabel.