(de
vorige twee keren vertelde ik over hoe kinderen door beleidsmakers in
het onderwijs gezien worden als niet meer dan cognitieve wezens. Lees
even terug als je wilt weten hoe het zat, lees door om erachter te
komen waarom juf Jolanda zich boos maakt)
Dat
is het dus. Mensen hebben in de visie van onze overheid alleen waarde
als ze economisch valide zijn. Je mag zo min mogelijk kosten en
zoveel mogelijk opleveren. Dat begint bij kinderen en het onderwijs.
Het hele wezen van het kind wordt niet gezien. Kinderen zijn
rondwandelende hersenen die aangesproken en beoordeeld worden op hun
cognitieve vaardigheden. De rest kan in de prullenbak. Onbelangrijk.
Leren
en ontwikkelen
Ik
zie dat zoals gezegd anders. Voor mij bestaat een mens uit denken,
doen en gevoel. Heeft elk mens een hoofd, een hart, een lijf en zelfs
een ziel. Kan een kind dingen bedenken, fantaseren, spelen, bewegen,
dansen, ruzie maken en samenwerken.
En
van alles, alles leer je. Je leert lezen, schrijven, rekenen,
biologie, aardrijkskunde, creatief denken, dingen maken, oplossingen
bedenken, hoe je met mensen om kunt gaan, hoe je conflicten op kunt
lossen, hoe je soms verdrietig mag zijn en boos, en hoe het is om
fijne dingen met anderen te delen. Je kunt leren wat je leuk vind,
wat je moeilijk vind, waar je passie en je talent liggen en waar je
je nog in kunt ontwikkelen. Al die dingen kun je leren. Mits je wordt
gezien zoals je bent. En je de ruimte krijgt om te doen wat jij nodig
hebt om te kunnen groeien. Groeien op cognitief, sociaal, emotioneel,
motorisch en spiritueel gebied.
Om
een kind op alle niveaus te laten stralen – in het Engels to
prosper of thrive: het voorspoedig te hebben- moet je het ook op alle
niveaus aanspreken. Het is niet vreemd dat ik met deze levensvisie
werk op een Vrijeschool. Vrijescholen zijn immers
ontwikkelingsscholen, waarbij het onderwijs geen doel is, maar een
middel om een kind zich te laten ontwikkelen tot wie hij of zij is.
In het Vrijeschoolonderwijs leren kinderen door middel van hoofd,
hart en handen. Waarbij alle drie de elementen even belangrijk zijn,
zowel op de basisschool als het voortgezet onderwijs. Of je nu Vmbo-T
doet, of Vwo. Ieder mens heeft immers een hoofd, een hart en over het
algemeen ook handen.
Begrijp
me goed. Ik ben niet tegen regulier onderwijs. Scholen doen hun
uiterste best om er te zijn voor hun leerlingen en behalve denkstof
ook creatieve, sociale en lichamelijke activiteiten aan te bieden.
Maar doordat deze niet getoetst worden en in bredere zin genegeerd,
raken deze dingen hoe langer hoe meer in de periferie. Meesters en
juffen balen hier vaak het meest van. Vroeger was er veel meer ruimte
voor tekenen en knutselen, nu mag je blij zijn met een uurtje
'creatief' per week. Frustrerend voor leraren die zien dat dit ten
koste gaan van hun leerlingen.
Cito
terreur
Ik
persoonlijk vind het armoede, pure armoede, dat een cito toets alleen
lezen, schrijven en rekenen toetst. En ik vind het een nog veel
grotere armoede, grenzend aan misdadig, dat er zoveel belang wordt
gehecht aan die cito toetsen. Ook door ouders, want de meeste zijn al
net zozeer geindoctrineerd door de hersenen-op-benen gedachte. Leuk
hoor, dat tekenen in periodeschriften, maar leren mijn kinderen wel
genoeg? Wat die cito toetsen betreft, ik zal nooit vergeten dat ik op
een informatieavond was op de basisschool waar mijn dochter net in
groep zeven zat. Een enthousiaste meester vertelde over de quiz die
hij elke week deed, de excursies in het bos vlakbij, de muziek die
hij maakte met de kinderen, en tot slot zei hij, op vermoeide toon
iets over de citotoets. Over dat dit moest, er nu eenmaal bij hoorde,
maar dat het slechts een momentopname was, en dat volgend jaar de
leraar van groep acht een advies zou geven op basis van zowel toetsen
als het beeld dat de afgelopen acht jaar was ontstaan. Hij drukte
ouders op hun hart om zich er niet druk over te maken, dat er niets
extra's nodig was en dat ze vooral geen druk op hun kinderen moesten
leggen, want al die nadruk op cito: het was gewoon niet nodig. Ik
voelde me na dit verhaal gerustgesteld. Een meester naar mijn hart.
Niet iedereen van de ouders deelde dit geloof ik, want toen na direct
na dit verhaal de ouders vragen mochten stellen, was de eerste vraag
die gesteld werd 'Eh ja, maar hoe kunnen we nu die cito thuis gaan
oefenen? We hebben al bijles geregeld.' Zucht.
En
nog steeds afvragen hoe het komt dat er steeds meer mensen zijn die
op steeds jongere leeftijd al lijden onder een burn out?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten