Vorige
keer vertelde ik over de jaarfeesten die wij op mijn huidige school
vieren. Ik had alleen de kerstviering bewaard voor vandaag.
Toepasselijk, want morgen is het weer zo ver.
Ik
beschouw de kerstviering als het eerste kerstcadeau. Het is iets wat
de docenten samen doen, als een geschenk voor de leerlingen. Maar het
voelt ook als cadeautje voor onszelf, om elk jaar weer iets moois en
speciaals neer te zetten. Ik vind het heel bijzonder en heb zoiets op
geen enkele andere school meegemaakt. Moet je een Vrijeschool voor
zijn, hoor, om zoiets te verzinnen!
Betekenis
Kerstmis,
het feest van licht in de duisternis, is volgens de antroposofie het
feest van de drievoudige geboorte. Die van Jezus (u kent hem wel)
natuurlijk, maar ook van het licht in de natuur (in sofische termen:
de geboorte van het zonnekind uit moeder aarde) en de (her)geboorte
van onszelf in ons eigen wezen. De geboorte van het kindje Jezus
symboliseert het nieuwe leven, licht en hoop, en wijst op onze
verbondenheid met de geestelijke wereld. Hiervan merken de kinderen
niet direct iets, de betekenis wordt zelden letterlijk uitgesproken
of uitgelegd. Maar in de kerstviering komt wel het licht, hoop en
verbondenheid naar voren.
Ik
heb inmiddels een aantal kerstvieringen meegemaakt. Bij de eerste
paar was ik betrokken bij de voorbereidingen of zat ik in het
publiek, bij de vorige werkte ik voor het eerst ook zelf mee. Hoewel
de vieringen allemaal net wat anders waren is het in essentie een
voorstelling. Een voorstelling met muziek en toneel, vaak ook dans en
euritmie, van de docenten voor de leerlingen. Wat ik zo waanzinnig
indrukwekkend vind (maar dat ben ik, he, een nog relatief
Vrijeschoolnewbie) is dat zo'n voorstelling door een aantal docenten
weliswaar intensief wordt voorbereid qua ideeën, script en muziek,
maar de voorstelling zelf in een middag in elkaar wordt gezet. Een
lange middag hoor, van half drie tot half zes, maar dat is het. Een middag.
De
voorstelling, die zo'n twintig minuten duurt, wordt op de dag zelf in
carrouselvorm een aantal keren opgevoerd. De school is te groot
geworden om met z'n allen in de toneelzaal te passen en dus worden de
leerlingen verdeeld. Wel, net zoals bij het Michaëlsfeest in
heterogene groepen: klas zeven tot en met twaalf door elkaar heen. De
afgelopen keer werd de voorstelling liefst zes keer gespeeld, en er
zijn collega's die elke voorstelling hun tekst net een beetje
aanpasten (er wordt ook aan humor gedaan, we hebben het hier over
moppen die getapt werden) om het voor henzelf interessant te houden.
Als collega die in het publiek zaten, of (zoals ik) in het koor, was
het ook telkens weer een verrassing hoe de voorstelling zou gaan.
Grappig,
mooi en met een hoopvolle boodschap. Een pracht van een kerstcadeau,
en een fijne manier om de kerstvakantie met opgeruimd gemoed in te
stappen.
Ik
heb er weer zin in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten