Wichtelen

Het is 1 december geweest en sinterklaas is gevierd en achter de rug. Dat betekent dat de adventtijd is begonnen. Buiten het vieren van advent en het aanpassen van mijn lessen aan de tijd van het jaar, betekent het ook dat wij als docenten onderling weer wichtelen.

Wichtelen is een van oorsprong Duitse (Vrijeschool?) traditie. Het betekent dat je in de weken voor kerst een van je collega's (onderwijzend en oop = onderwijsondersteunend personeel) als het ware 'adopteert'. Je wordt iemands' wichtelouder, de ander tijdelijk jouw wichtelkind. In de praktijk betekent het dat je even wat extra aandacht aan de desbetreffende collega geeft. Deze persoon een beetje onder je hoede neemt.

Je kunt bijvoorbeeld zijn of haar lokaal (of kantoor) op een onopvallend moment goed schoonmaken, iets vriendelijks op het bord schrijven, een kaars op zijn of haar bureau verstoppen voor wat extra licht in donkere tijden of een kop thee klaarzetten op een onverwacht moment.

Geheim

Dat onopvallende en onverwachte is een sleutelelement in deze. Het is namelijk de bedoeling dat de ander niet in de gaten heeft wie zijn of haar wichtelouder is. Je mag genieten van de extra aandacht of attenties die je krijgt, zonder dat je weet aan wie je het te danken hebt. Onbaatzuchtige acties dus. Past perfect bij de tijd van het jaar qua gedachte, maar ook qua gebaar. Want de weken voor de kerstvakantie zijn notoir zwaar voor mensen in het onderwijs. De herfstvakantie is lang geleden, je maakt vaak extra lange dagen, er moet veel gebeuren en de meeste collega's zitten er rond deze tijd een beetje doorheen. Hoe heerlijk is het dan om gewichteld te worden... En net zo fijn om zelf te wichtelen! Te weten dat je heimelijk een glimlach op iemands gezicht gaat toveren geeft de wichtelouder zelf ook een prettig, ja bijna vredig gevoel.

Ik ben fan

Het mag duidelijk zijn dat ik dol ben op wichtelen. Het enige puntje is dat het wel goed uitgevoerd moet worden. In een school die steeds groter wordt kennen collega's elkaar steeds minder goed en wordt het dus moeilijker om te bedenken wat een ander leuk zou kunnen vinden. Bovendien geven we in drie gebouwen les, en als jij meestal in gebouw B werkt, en jouw wichtelkind in C, dan is het soms een opgave in drukke tijden om de tijd te vinden om bij dat andere gebouw langs te gaan. Het wordt dan ook een traditie om elkaar een klein cadeautje te geven rond de laatste dagen voor kerst. Deze wordt dan in de docentenkamer neergezet. Dat gebeurde bij mijn eerste jaar op deze school. Ik had drie weken lang cadeautjes en briefjes verstopt bij mijn wichtelkind, en zelf kreeg ik op de laatste dag voor de vakantie ineens een pakketje met allemaal cadeautjes.

Genieten en vergeten

Het jaar daarop was het volop genieten. Ineens lag er een prachtig, met zorg ingepakt cadeautje voor me klaar, elke maandag. Ik pakte de cadeautjes, of soms een kaartje, niet uit, maar liet het de hele dag liggen om even van te genieten. Wat zag het er mooi uit, en wat vond ik het lief! Het jaar daarna, vorig jaar was er een lotingsysteem waarbij soms weleens iets misliep, en ik kreeg helemaal niets. Ik miste de aandacht van een wichtelouder, maar had zelf gewoon plezier in het vertroetelen van mijn wichtelkind.

Wat dit jaar mij gaat brengen? Ik ben benieuwd. Maar eigenlijk vind ik dat meer instellingen wichtelen zouden mogen invoeren. Voor iedereen die het ook leuk vind om stiekem wat extra aandacht aan elkaar te geven. Wie doet er mee?