Bijzondere leerlingen IV

Soms kom je leerlingen tegen met wie je een speciale klik voelt. Iets van begrijpen, of gedeelde interesses, ik weet niet wat het is, maar er is iets anders.

Zelf had ik dat vroeger ook met een van mijn leraren. Zelfs toen ik nog les van hem had, kon ik af en toe in pauzes met hem praten zoals ik ook met een leeftijdsgenoot sprak. Soms kom ik hem nog weleens tegen als ik terug ben in het leuke Friese stadje waar ik het grootste deel van mijn leven woonde.

Rustige aanwezigheid


Later heb ik dat andersom ervaren toen ik op een Montessorischool werkte, mijn eerste baan. Er was een meisje die net wat anders was dan de rest van de klas; rustiger, serieuzer, belangstellend voor anderen. Omdat ik bij haar het gevoel had – wat achteraf bleek te kloppen- dat ze soms meer voor anderen zorgde dan voor zichzelf, vond ik het fijn om af en toe even wat meer aandacht aan haar te besteden. 

Toen ik voor een workshopweek bedacht dat ik wel een workshop 'zoek je rust' wilde geven; een combinatie van yoga, mindfulness en meditatie, leek zij mij een goede kandidaat om mij daarbij te assisteren. En dat was ook zo. Zelden heb ik zo prettig met iemand samen gewerkt! Ze dacht met me mee, bedacht oplossingen voor kwesties die zich opwierpen en tijdens de workshop zelf was ze een heerlijk rustige aanwezigheid die scherpe observaties deed die mij nieuwe inzichten gaven over de deelnemende leerlingen. Ik was onder de indruk. Nog steeds wel, eigenlijk.

Jaren later kwam ik haar tegen toen ze al studeerde, en we kletsten verder alsof we elkaar gisteren nog hadden gesproken.

Onder de indruk

Het gebeurt niet vaak, maar heel zelden gebeurt het wel degelijk dat ik iemand in mijn klas tegenkom waar ik niet alleen een klik mee hebt, maar die ik als mens bewonder. Ik ben de docent, het kind is de leerling, maar desondanks zijn zij mensen die mij nog het een en ander te leren hebben. Voor de mensen die aan spiri-wirualiteit doen: oude zielen. Voor de mensen die daar niks van moeten hebben: bijzondere kinderen.

Zo heb ik vrij recent nog iemand in de klas gehad die enorm serieus bezig was (en is) met kunst, met name het maken van (animatie)filmpjes. Aanvankelijk gaf ik deze leerling alleen Engels, maar later werd ik ook de mentor. Tijdens de Engelse les was hij me al opgevallen en toen we op een dag te spreken kwamen over wat hij maakte zag ik iets dat ik moeilijk onder woorden kan brengen, maar het maakte dat ik meer wilde weten. Over hem, over waar hij mee bezig was, over zijn beweegredenen, ik weet het niet.

Die kans kwam al vrij snel, omdat hij mee deed aan een kunstroute waarvoor hij een animatiefilm had gemaakt. Ik mocht de DVD hiervan hebben, en ik was ervan onder de indruk. Ik heb de film met mijn gezin bekeken, in de docentenkamer neergelegd met een briefje erbij: dit moesten meer mensen zien! De leerling had echt iets bijzonders neergezet, en met name het verhaal achter het filmpje, de manier waarmee hij bezig was met zijn ambitie, zijn passie, zijn talent, maakte dat ik bewondering voor hem kreeg. Tijdens de jaren als mentor is dat alleen maar meer geworden. Wat een uniek, mooi mens!

Inmiddels geef ik deze leerling geen les meer, maar het is iemand die ik hoop te blijven volgen. Ook een juf is nooit uitgeleerd immers.