Vorige
keer schreef ik dat ik geleerd heb hoe fijn het is om samen te werken
met lieve collega's. Fijne collega's betekenen vaak de helft van je
werkplezier. Op bijna elke school heb ik goed kunnen samenwerken en
heb ik veel hartelijke, aardige en leuke collega's meegemaakt.
Leuk
De
collega Duits bijvoorbeeld, die een beetje doof was, maar zich met
een gehoorapparaat prima kon redden. De jonge collega die net een
jaar eerder dan ik was afgestudeerd, maar jonger was dan ik. Grappig
en ad rem en een stuk stoerder dan ik in die tijd. Of de lieve
collega met wie ik mocht meerijden en van wie ik kleren kreeg voor
mijn kinderen. Of de iets oudere assistent-hoofd van de school die
vond dat jonge collega's met baby's (zoals ik die in die tijd had)
vrijgesteld zouden moeten worden van vergaderingen. Thuis zijn bij je
kleintje en lesgeven was het belangrijkste immers. Wat een schat was
dat.
Alleen
Ik
heb me ook weleens alleen gevoeld op een school. Letterlijk, toen ik
als enige Engels gaf en geen enkele directe collega had om mee te
overleggen, maar vooral ook figuurlijk. Ze zeggen weleens dat je in
nood je vrienden leert kennen, maar dat geldt ook voor collega's. Ik
ben een aantal jaren geleden ernstig ziek geweest. Zo ziek dat ik een
week in het ziekenhuis kwam te liggen en ik er bijna niet meer was
geweest. Ik moest erg lang revalideren en het was een enorme aanslag
op mijn conditie en vertrouwen in mijn eigen lichaam.
Toen ik in het
ziekenhuis lag kwam de directeur, die in dezelfde stad woonde als ik,
langs met een bos bloemen. Aardig. Volgens hem zou ik binnenkort een
kaart krijgen van collega's en leerlingen, want iedereen was erg met
mij begaan. Die kaart moet ik nog steeds krijgen, want ik hoorde
niets, geen kaartje, geen mail, geen teken van medeleven, niets. Van
niemand. Niet van de collega's waarmee ik lachte tijdens
vergaderingen, waarmee ik mee zou naar een excursie naar Engeland,
van niemand. En dat voelde koud en liefdeloos.
Foutje
Op
dezelfde manier kreeg ik op deze school te horen dat mijn contract
niet verlengd zou worden. Of beter: kreeg dit niet te horen. Dat zit
zo. Het hele jaar was iedereen enorm tevreden over wat ik deed en hoe
ik dit deed. Na mijn tijd in het ziekenhuis ging ik veel te vroeg
weer aan het werk, uit verantwoordelijkheidsgevoel voor mijn
leerlingen, maar ook een beetje omdat er telkens werd benadrukt dat
men mij een contract wilde aanbieden voor het jaar erop.
De
arbo-arts (die overigens niet werd ingeschakeld, maar die ik pas na
maanden revalidatie zelf eens sprak) vond dat het nadelig was voor
mijn gezondheid wat ik allemaal al deed. Zo ging ik zelfs mee op een
weekend waarin de docenten met z'n allen de toekomst van de school
gingen bespreken en plannen moesten uitzetten voor later. Ik vroeg of
ik gezien mijn lichamelijke conditie thuis kon blijven, maar dat kon
niet, mijn aanwezigheid was enorm belangrijk. Dus ging ik mee,
dodelijk vermoeid en totaal nog niet gezond genoeg.
Ik
wachtte aan het einde van het jaar op een bericht over mijn nieuwe
contract toen ik in mijn mailbox het bericht voor de ouders kreeg. In
dit maandelijkse bulletin met nieuwtjes over de school, las ik nogal
onverwacht nieuws Tot hun spijt moesten ze de ouders mededelen dat
Jolanda Lichthart helaas niet terug zou komen, maar dat ze een goede
andere docent Engels hadden gevonden. Beetje jammer dat de school
hierover Jolanda Lichthart zelf niets had verteld. Er werden nog
excuses aangeboden, maar daar had ik niets aan. Naar om zo te worden
behandeld nadat je in een tijd van moeilijkheid en ziekte juist zo je
best hebt gedaan.
Op geen enkele school gaan de dingen helemaal
vlekkeloos, maar zo erg als op die school heb ik het gelukkig nooit
meer gehad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten