Collega's II

(waarschuwing: onderstaand blog is langer dan jullie gewend zijn. Het lukte me niet om het korter te maken. Blijkbaar een bepaalde vorm van traumaverwerking. Ik wilde er ook geen twee stukjes van maken, vond ik teveel eer. Even doorbijten dus qua lengte. Aan de andere kant: het is wel een smeuïg verhaal. En dat op een blog van een juf!)

Nu alweer een tijdje terug schreef ik hier een stukje over collega's en collegialiteit, maar ik was nog niet toegekomen aan die ene collega die ik ooit had, en waardoor ik oorspronkelijk op het idee was gekomen een stukje aan te wijden aan collega's. Eigenlijk heeft dit bericht niet zo heel veel met het onderwijs te maken, behalve het feit dat het om een collega ging die net als ik voor de klas staat. 

Er is ook niet echt een moraal aan het verhaal omdat wat ik met deze persoon meemaakte op geen enkele manier representatief is voor hoe het er tussen onderwijscollega's normaliter aan toe gaat. Ik heb wat ik met haar beleefde daarvoor niet mee gemaakt en daarna ook niet, op geen enkele manier. Het is slechts de vertelling van een ervaring zoals ik deze heb beleeft, en hoop nooit meer mee te maken.

Nieuw 

Na een tijdje thuis te hebben gezeten na de komst van mijn derde kind begon ik te werken op een reguliere middelbare school. Ik had nog nooit eerder in het reguliere onderwijs gewerkt en moest wennen. Er waren veel leuke en aardige collega's die ik om raad kon vragen en ik werkte heel prettig samen met iedereen op de school, van collega's wiskunde tot het onderwijsondersteunende personeel. Allemaal vriendelijke mensen.



Er was een collega die in de pauze vaak alleen zat en die een beetje op zichzelf was had ik de indruk. Toch schoof ze ook makkelijk aan bij anderen als het zo uit kwam en tijdens een pauze kwam ik met haar in gesprek over mijn vorige (onderwijsvernieuwinde) school. Zij gaf een kunstzinnig vak en was in haar lessen erg bezig met kinderen 'divergent' laten denken. Een begrip dat ik nog niet goed begreep, maar na een klassenuitje met mijn mentorklas later in het jaar (naar de bioscoop, voor de gelijknamige film 'Divergent') begreep ik het beter. 

Ze was erg geïnteresseerd in de manier van lesgeven op die school en naar het lesmateriaal dat ik had ontwikkeld. Ik vond haar soms een beetje bot in haar manier van communiceren, net iets te direct, maar realiseerde me dat dit heel goed aan mij zou kunnen liggen. Ik ben nogal conflictvermijdeend van aard, zodat mensen die directer zijn voor mij al snel als ietwat bot kunnen overkomen.

Project 

Samen begonnen we aan een project en toen viel mij op dat zij enorm verbaal sterk was, bijzonder ad rem kon reageren. Op een manier waarvan ik niet altijd wist of het nu wel aardig bedoeld was. Ze was erg intelligent, en bezat het vermogen om direct tot iemands zwakke punten door te dringen. De manier waarop voelde niet altijd prettig, maar ik zie graag het positieve van mensen in, en ik accepteerde dat zij anders in elkaar zat dan ik.

We werkten daarnaast samen aan de schoolkrant, maar dit had een beetje voeten in de aarde. Beide hadden we een behoorlijk kleine betrekking en beide zouden we graag meer willen werken. Toen er de functie kwam van medewerker aan de schoolkrant, bleek dat we beide belangstelling hadden en in overleg besloten we de functie te delen en zo ieder een ietsiepietsie meer te werken.

Mislukte samenwerking 

Echter bleek tijdens het samenwerken steeds vaker niet alleen onze ideeën maar ook onze werkwijze nogal te verschillen. Ik probeerde hierover te praten, maar kreeg hiertoe niet de gelegenheid. Ik werd op een agressieve manier benaderd, afgekapt en af en toe gewoon beledigd. De spanningen hierover liepen steeds meer op en ik begon aan mezelf te twijfelen. Was het normaal om zo behandeld te worden? Uiteindelijk kon ik niet anders dan toegeven dat het niet werkte, en ik mailde mijn directeur met het bericht dat ik niet meer met haar kon samenwerken. 

Toen kreeg ik helemaal de wind van voren en werd mij door de haaibaai-collega naar het hoofd geslingerd dat zij nooit had moeten toestaan dat ik haar functie voor de helft over nam. Ik was lichtelijk verbijsterd. We hadden dit toch samen afgesproken? Hoezo had zij iets toegestaan? 

Daarnaast werden er zaken die ik haar in het begin in vertrouwen had verteld verdraaid en tegen me gebruikt. Heel intens naar, en het was de eerste keer (en de laatste tot nu toe!) dat een collega mij in tranen bracht.

Mediation 


Toen pas bleek dat ik niet de enige was dit soort dingen met haar had meegemaakt. Een directe collega van haar was zelfs zo met haar in conflict geraakt dat zij (de directe college, niet de haaibaai collega zelf) er een burn out van had gekregen. De school regelde mediation. De haaibaaicollega zette de toon door in gezelschap van een advocaat bij de mediation te verschijnen, niet te willen praten en te dreigen met rechtszaken. Dat was ook direct de laatste mediation bijeenkomst.

Ik heb op deze school, zoals ik al zei heel veel lieve en aardige mensen mee gemaakt, waaronder een medementor waar ik veel aan had en die ik eigenlijk had willen meenemen naar mijn huidige werk. Maar van deze collega word ik soms nog weleens badend in het zweet wakker. Blij dat ik daar niet meer mee samen hoef te werken!