(de
vorige twee keren legde ik hier uit wat TPRS inhoudt. Vandaag vertel
ik meer over mijn eigen ervaringen hiermee)
Ik
kwam na de workshop die ik had gedaan razend enthousiast thuis, maar
op mijn werk was er geen ruimte voor om iets mee te doen. Pas toen ik
ging lesgeven in groep 7, in de klas van mijn oudste dochter was die
mogelijkheid er wel. Maar omdat ik er geen enkele ervaring in had
liet ik de verhalen niet zo vrij als eigenlijk de bedoeling was. Ik
bedacht niet alleen het begin en het einde van het verhaal, maar ook
wat er tussen in gebeurde. Ik bedacht eigenlijk gewoon het hele
verhaal.
Alleen liet ik de leerlingen tijdens de les denken dat zij
het bepaalden. De leerlingen waren erg betrokken bij het verhaal,
deden goed mee en het vragen en antwoorden ging goed. Voor het
leerproces maakte dat niet een significant verschil denk ik, en ik
had die zekerheid als docent nodig. Ik vond het namelijk al spannend
genoeg! Nog nooit eerder had ik zo voor een klas gestaan, vertellend
en af en toe een beetje naspelend, acterend.
Even
geen TPRS
In
de loop van de jaren deed ik dit veel vaker, in groep zeven en acht,
met verschillende verhalen. Van elk verhaal maakte ik ook een boekje
met simpele tekeningen en eenvoudige begripvragen. De leerlingen
konden hierin het verhaal nalezen en vragen beantwoorden, op dezelfde
manier als we in de klas al verschillende malen mondeling hadden
gedaan. Toen ik wegens tijdsgebrek stopte met het werken op de
basisschool verdween het TPRS gebeuren een tijd in de vergetelheid.
Ik werkte op een heel leuke nieuwe school, waar ik meer uren draaide,
een docentencursus volgde en moest wennen aan een andere vorm van
onderwijs. Ik ontwikkelde materiaal dat past bij de
ontwikkelingsfases van de verschillende leerjaren en voelde me steeds
meer thuis op deze nieuwe school.
Weer
vertellen
Na
een paar jaar begon ik, geheel volgens de Vrijeschooltraditie steeds
meer te vertellen en me nog meer op mijn gemak te voelen in de
vertellende rol. Sterker nog, op zo'n moment voel ik me compleet
mezelf, vind het fijn om de aandacht van de leerlingen te hebben en
ze in mijn favoriete taal mee te nemen in een verhaal. Ik ben gewoon
dol op verhalen, dat zal het zijn. In mijn derde jaar, toen ik voor
het eerst een oefenlesje mocht geven tijdens de open dag bedacht ik
dat best een van de verhalen kon vertellen die ik in groep 7 van de
basisschool vertelde. En terwijl ik dat deed bedacht ik me dat ik dit
vaker zou moeten doen. Gewoon in de zevende klas.
Kijk!
Zonder boek!
Een
workshop van een Duitse collega, die in zijn land op een Vrijeschool
Frans geeft en dat doet door middel van TPRS, gaf de doorslag. Sinds
dit schooljaar verwerk ik woordjes, zinnetjes en grammatica die ik
eerder gaf door middel van een methode in de verhalen die ik vertel.
Ik heb na jaren ook het vertrouwen gekregen waardoor ik de leerlingen
echte inspraak durf te geven. Ik bedenk wat ik aan woorden en
grammatica ik wil verwerken en vervolgens laat ik het vrij. Na het
vertellen van (een deel van) het verhaal schrijven leerlingen dit op
in hun schrift en maken ze er een boek van.
Ze leren ook de woordjes
en zinnetjes die ik belangrijk vind, maar val ze in dit eerste
stadium nog niet lastig met grammatica regels. Het gaat vooral om
heel veel luisteren, een beetje spreken, een beetje schrijven en
lezen.
Het bevalt me erg goed en de reacties van de leerlingen zijn
positief. Voor mij reden er voorlopig gewoon mee door te gaan. TPRS
rocks!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten