De
open dag komt er aan, vorige week vertelde ik er al over.
Jarenlang was ik op verschillende scholen alleen op de open dag
aanwezig om met ouders te praten. Nu ook wel weer, maar vorig jaar mocht ik daarnaast ook een aantal proeflessen geven.
Recalcitrant
Heel
fijn, want praten is leuk, maar na een hele dag het vriendelijke
visitekaartje uithangen word ik altijd een beetje melig en
recalcitrant. Een gevaarlijke combinatie, want ik begin dan te
fantaseren over onvriendelijk worden, weigeren vragen te beantwoorden
en ander fraais. Niet goed voor mijn karma, maar een mens kan ook
maar zoveel uren achter elkaar glimlachen en vriendelijk blijven,
hoor. Of laat ik helemaal accuraat zijn: ik kan dat maar zoveel uur
achter elkaar.
Nee,
leuker is het om iets te doen.
Eerst
een versje
Nu
had ik telkens maar een minuut of twintig tot mijn beschikking en dat
is niet bijster lang. Wel lang genoeg om even een korte indruk te
geven. Ik begon telkens met het reciteren van een kort gedicht. Geen
gedicht die ik in de les behandel (daarover volgende keer iets meer)
maar een extra kort gedichtje, die goed aansluit bij de tijd van het
jaar. Een goed voorbeeld van wat ik in mijn lessen doe, want
reciteren doe ik vaak. In de herfst een herfstgedicht, rond februari
een liefdesvers en tegen de tijd dat de zomervakantie lonkt, een
lekker zomers versje.
Verhaal
Daarna
begon ik met het vertellen van een verhaal dat ik in mijn basisschool
vertelde aan de kinderen van groep zeven. Veel van de kinderen die
naar zo'n open dag gaan voelen zich overweldigd en vinden het
spannend, zo'n grote school. Dit maakt dat ze onzeker zijn over iets
als Engels. Ik sluit daarbij aan door een verhaal aan te bieden
waarbij ik zeker ben dat ze het kunnen begrijpen. Dat zorgt er
hopelijk voor dat ze met iets meer vertrouwen volgend jaar (deze of
een andere) middelbare school binnenstappen.
Een
heel verhaal vertel ik natuurlijk niet, maar wel het begin. Het
verhaal over een klein blauw jongetje dat heel graag een paarse pinda
wil, maar niet genoeg geld heeft. Ik veins acute geheugenproblemen en
dus moeten de aankomende leerlingen mij gaan helpen dit begin van het
verhaal helder te krijgen. Wat voor kleur had die jongen ook weer?
Wat wilde hij nou voor een vrucht? En waardoor kon dat eigenlijk
niet? Het hele verhaal, en alle vragen doe ik hierbij in het Engels.
Doeltaal is voertaal, ook bij leerlingen uit groep zeven en acht.
Maar op het bord staan alle kleuren, antwoorden die ze kunnen geven
(no, he wasn't / yes, he was, etc) en vertalingen van woorden uit het
verhaal. Door de leerlingen bij het verhaal te betrekken gaat de stof
leven.
Bevalt
goed
Vorig
jaar bevielen deze proeflessen mij zo goed dat ik besloot om in mijn
lessen meer met TPRS te gaan doen. En zo waren de proeflessen niet
alleen voor de leerlingen een prettige kennismaking, maar voor mij
ook een hernieuwde kennismaking met een manier van lesgeven waar ik
me erg goed bij voel.
En
dat gedicht? Hier is 'ie.
Away
in a meadow, all covered in snow
A
little old groundhog sees its shadow
The
clouds in the sky determine our fate
If
winter will leave us all early or late
Geen opmerkingen:
Een reactie posten