Eindconclusie?

Op 9 maart 2017, mijn 39e verjaardag, gaf ik mezelf dit blog als verjaardagscadeautje. Ik schreef 103 blogberichten het afgelopen jaar. Tijdens de vakanties maakte ik me er vaak wat makkelijker van af, met een filmpje, plaatje of gedicht, maar meestal konden jullie hier een gedegen stukje vinden dat ik met aandacht schreef.

Ik zal jullie, zo bij het laatste bericht van dit jaar iets bekennen. Eigenlijk schreef ik bijna al deze stukjes niet op de dag dat ze gepubliceerd werden. 

Ook niet in de week daarvoor, en zelfs niet in de maand daarvoor. 

Alle stukjes die het afgelopen jaar verschenen (met uitzondering van een aantal, daarover straks meer) schreef ik van eind januari tot eind februari 2017 . Als oefening voor mezelf.

Ik wilde mezelf oefenen in het korter en bondiger schrijven. (Ik heb nogal de neiging om uit te wijden en volgens de wetten in blogland haken lezers af bij stukken van meer dan 500 woorden.) En ik wilde mezelf trainen in het ambachtelijke schrijven. Brainstormen, twintig onderwerpen bedenken en baf! Schrijven. Geen ge-eikel over inspiratie, moeilijke jeugd en een drankprobleem, maar gewoon stukjes leveren. 

Het leverde mij 94 blogjes op, veelal geschreven 's ochtends zo tussen 6 en 7. Voor het huis wakker werd nog even wat tikken. Twintig minuten, een half uurtje max per stukje.

Ik ben namelijk een schrijver. Ik schreef in 2012 onder een pseudoniem een detective, gewoon voor de leuk. In 2018 hoop ik mijn eerste boek onder mijn eigen naam te publiceren (hoewel 2019 ook een optie is), maar het verschijnen daarvan heeft nogal wat voeten in de aarde. Vooral vanwege zaken om het schrijven heen. 

Ik heb schrijven echter nodig, het voelt als een noodzaak. Als het mij zou lukken om binnen enkele weken (het werden er vier en een half) een jaar lang aan blogberichten te produceren dan zou dat mijn cadeautje voor mezelf zijn. Een teken dat ik er gewoon stukjes kan uitrammen als het nodig is. 

Natuurlijk helpt het feit dat ik kon schrijven over zaken die mij aan het hart gaan (lesgeven, leerlingen en onderwijs) hierbij ook mee. Als ik dat zou kunnen, dan was ik toe aan meer. Er lag een nieuw project, wat zeg ik, projecten in het verschiet en daar wilde ik iets mee. 

Toen de stukjes alle 94 af waren vond ik dat ik dat mocht en kon gaan doen. Schrijven! Wat een genot. Vind ik echt.

Ik heb het over 94 berichten, terwijl er hier 103 gepubliceerd zijn. De enige stukjes die ik wel semi 'live' schreef dit jaar waren de 'een dag / week uit het leven van' berichten. Daarbij vond ik dat ik niet kon smokkelen, die wilde ik niet vooruit verzinnen, maar gewoon noteren zoals ze gebeurden. Actueel blijven. Dat heb ik drie keer gedaan, de andere keren redde ik niet wegens diverse omstandigheden, waarover later meer. Die keren meldde ik me ziek of absent. Moet ook kunnen.

Op het moment dat ik aan dit stuk begon, was het dus eind februari 2017. Gefopt! En had ik geen idee of ik dit blog nog zou willen voortzetten. 

Dit hangt er ook een beetje vanaf of ik inmiddels lezers heb gekregen. En of ik nog nieuwe onderwerpen kan bedenken. Dat weet ik pas tegen de tijd dat dit bericht is gepubliceerd. Laat ik dat dan even afwachten. Horen jullie volgende week maandag weer iets van me, ok?

Of niet. Dat kan ook.

Zouden jullie willen dat ik nog even doorga?

Edit: Natuurlijk willen jullie dat ik doorga! Ik heb het afgelopen jaar zoveel leuke, lieve en inspirerende reacties gekregen, van mensen die ik helemaal niet kende maar die de moeite namen om mij te mailen of een reactie hier achter te laten. Soms zou ik willen dat meer mensen dat hier deden, maar als ik me bedenk dat een door mij geliefde blogster (kliefje.me) ruim 14000 individuele bezoekers per dag heeft, en per bericht 40 reacties krijgt, dan wordt duidelijk dat geen of weinig reacties op je blog zelf nog niet betekent dat je geen lezers hebt. Bovendien heeft dit blog ook een Facebookpagina waar ik wel heel regelmatig opmerkingen en complimenten op krijg. 

Bron: Pixabay.com

Iedereen die dat het afgelopen jaar deed, heel heel (licht)hartelijk bedankt. Aanstaande vrijdag vier ik mijn veertigste verjaardag en op maandag ben ik hier gewoon weer terug. In elk geval voor 1 jaartje. Zie ik jullie dan.