 |
| Bron: Pixabay.com |
Maar wel wat anders dan het afgelopen jaar. Zoals ik vorige keer vertelde was het beginnen van dit blog een cadeautje voor mezelf. Een uitdaging ook. Door er binnen vier weken een paar ochtenden in de week vroeger op te staan, lukte het om er 94 stukkies uit te rammen. Ik was trots op mezelf en vastbesloten om vanaf maart 2017 meer met schrijven te doen.
Soms loopt het anders...
Beetje jammer alleen dat ik zo vreselijk moe was. Eigenlijk al een paar maanden. Een paar jaar misschien wel. En dat ik zo ontzettend slecht sliep. En dat mijn schouder- en nekklachten alleen maar erger werden en uiteindelijk resulteerden in zowel een peesontsteking als een slijmbeursontsteking, en op de koop toe een frozen shoulder. Ik wilde zoveel, zowel met het publiceren van dat boek, als meer schrijven (zoveel ideeën, zo weinig tijd!) en natuurlijk met lesgeven. En dan was daar nog mijn man, en mijn kinderen en mijn familie die ik allemaal genoeg aandacht moest geven. En mijn zelfgemaakte kerstcadeautjes en andere creatieve projecten. En het huishouden - echte haaaaaat wat betreft De Was die nooit af is in een gezin met vijf man- en de huisdieren. En elke dag lange einden fietsen vanwege genoeg lichaamsbeweging. En alleen maar zonder pakjes en zakjes en suiker en dierlijke vetten koken en bakken wegens gezond willen eten. En minstens een boek per week lezen. En een sociaal leven proberen bij te houden. En ontspannen? Nou ja, dat dan ook, maar alleen als de to do lijst af was. Die echter nooit af was en alleen maar groeide.
Beetje jammer alleen dat ik zo vreselijk moe was. Eigenlijk al een paar maanden. Een paar jaar misschien wel. En dat ik zo ontzettend slecht sliep. En dat mijn schouder- en nekklachten alleen maar erger werden en uiteindelijk resulteerden in zowel een peesontsteking als een slijmbeursontsteking, en op de koop toe een frozen shoulder. Ik wilde zoveel, zowel met het publiceren van dat boek, als meer schrijven (zoveel ideeën, zo weinig tijd!) en natuurlijk met lesgeven. En dan was daar nog mijn man, en mijn kinderen en mijn familie die ik allemaal genoeg aandacht moest geven. En mijn zelfgemaakte kerstcadeautjes en andere creatieve projecten. En het huishouden - echte haaaaaat wat betreft De Was die nooit af is in een gezin met vijf man- en de huisdieren. En elke dag lange einden fietsen vanwege genoeg lichaamsbeweging. En alleen maar zonder pakjes en zakjes en suiker en dierlijke vetten koken en bakken wegens gezond willen eten. En minstens een boek per week lezen. En een sociaal leven proberen bij te houden. En ontspannen? Nou ja, dat dan ook, maar alleen als de to do lijst af was. Die echter nooit af was en alleen maar groeide.
 |
| Bron: Pixabay.com |
Nieuwe start
Nou ja, jullie zien het waarschijnlijk allang aan komen als je dit leest, maar zelf snapte ik er niets van toen ik eind april alleen nog maar kon huilen en eind mei nog nasnikte. Wat was er toch met mij aan de hand? Begin mei 2017 meldde ik me ziek, en stapte een hele nieuwe periode in.
Nou ja, jullie zien het waarschijnlijk allang aan komen als je dit leest, maar zelf snapte ik er niets van toen ik eind april alleen nog maar kon huilen en eind mei nog nasnikte. Wat was er toch met mij aan de hand? Begin mei 2017 meldde ik me ziek, en stapte een hele nieuwe periode in.
Juf Jolanda had een burn-out. Toch niet die vrolijke juf, die met zoveel plezier lesgaf?! Jawel.
Anders
Ik heb vanaf het moment dat ik besefte dat ik een burn-out had tot aan nu, ruim negen maanden later, veel geleerd. Ik ben van heel ver gekomen, heb een paar diepe dalen gekend en ben inmiddels begonnen aan mijn terugkeer. Niet een terugkeer naar hoe ik was, en hoe ik mijn leven altijd heb ingedeeld, want dat kan niet meer. Dat is hoe ik in deze burn-out ben beland. Wel een terugkeer naar schrijven en lesgeven, maar dan anders. Gezonder. Met een andere instelling. Liever voor mezelf ook.
Ik heb vanaf het moment dat ik besefte dat ik een burn-out had tot aan nu, ruim negen maanden later, veel geleerd. Ik ben van heel ver gekomen, heb een paar diepe dalen gekend en ben inmiddels begonnen aan mijn terugkeer. Niet een terugkeer naar hoe ik was, en hoe ik mijn leven altijd heb ingedeeld, want dat kan niet meer. Dat is hoe ik in deze burn-out ben beland. Wel een terugkeer naar schrijven en lesgeven, maar dan anders. Gezonder. Met een andere instelling. Liever voor mezelf ook.
Juf Jolanda en de burnout
Over dat proces zal ik op dit blog elke maand een stukje schrijven. Niet teveel, want het is en blijft mijn juffenblog, maar wel een aantal keer, want een burn-out is een onderwijskwaaltje. Hoe dat komt? Heb ik het vast nog wel eens over.
Over dat proces zal ik op dit blog elke maand een stukje schrijven. Niet teveel, want het is en blijft mijn juffenblog, maar wel een aantal keer, want een burn-out is een onderwijskwaaltje. Hoe dat komt? Heb ik het vast nog wel eens over.
Het oog wil ook wat
Wat hier verder veranderd is dat ik beter ga letten op de opmaak dan het afgelopen jaar en ik wil voortaan bij elk bericht een fotootje. Ik ben dan wel van de (lange lappen) tekst, maar zelfs ik zie dat een blog opfleurt van af en toe een plaatje erbij. Nou, dan regel ik dat toch?
Wat hier verder veranderd is dat ik beter ga letten op de opmaak dan het afgelopen jaar en ik wil voortaan bij elk bericht een fotootje. Ik ben dan wel van de (lange lappen) tekst, maar zelfs ik zie dat een blog opfleurt van af en toe een plaatje erbij. Nou, dan regel ik dat toch?
Less is more
Ik heb besloten om dit nieuwe jaar nog maar een keer per week een stukje te schrijven. Elke maandag kun je voortaan een vers juffenblog verwachten. Een keer per veertien dagen verschijnt er op donderdag nog wel een rerun; een herhaling dus. Ik herhaal dan een bericht dat al eerder verscheen; omdat ik vind dat het nog eens aandacht verdiend of omdat ik er een vervolg bij ga schrijven.
Ik heb besloten om dit nieuwe jaar nog maar een keer per week een stukje te schrijven. Elke maandag kun je voortaan een vers juffenblog verwachten. Een keer per veertien dagen verschijnt er op donderdag nog wel een rerun; een herhaling dus. Ik herhaal dan een bericht dat al eerder verscheen; omdat ik vind dat het nog eens aandacht verdiend of omdat ik er een vervolg bij ga schrijven.
Herstel
Op deze manier is het schrijven van dit blog goed vol te houden volgens mij, en kan ik er nog steeds plezier aan beleven terwijl ik me vooral op mijn herstel blijf richten. Want ik ben er nog niet.
Op deze manier is het schrijven van dit blog goed vol te houden volgens mij, en kan ik er nog steeds plezier aan beleven terwijl ik me vooral op mijn herstel blijf richten. Want ik ben er nog niet.
 |
| Bron: Pixabay.com |
Maar dat hoeft ook niet. Alles op z'n tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten