Waardering

Soms merk ik ineens hoe fijn het is om waardering te krijgen voor wat je doet.

Waardering komt in alle soorten en maten. De eerste vorm is heel praktisch: het salaris. Ik zal niet beginnen over de hoogte hiervan, maar het is mijn ervaring dat je als docent soms wordt behandeld als een priester: alsof het een roeping is in plaats van een vak. Er blijkt naar mijn gevoel af en toe weinig waardering voor alles wat je doet, want “het hoort immers bij het vak”. Ik heb het hier overigens niet over mijn huidige werkgever, laat ik dat direct duidelijk maken. 

Wat ik wel bedoel? Ik heb op een andere school meegemaakt dat een collega in dienst was tot 30 juni, maar de lessen nog twee weken langer doorgingen. Toen heeft men aan haar gevraagd om gewoon door te gaan met lesgeven. Zonder contract en – hoe verzin je het!- zonder salaris. Vrijwilligerswerk! Toen mijn collega aangaf dat ze het niet helemaal vond kunnen om onbetaald te moeten werken werd er omgekeerde psychologie ingezet. Zij wilde toch niet dat de leerlingen de dupe zouden worden? En het stomme is dat de lieve collega deed wat vaak gebeurt in het onderwijs: zij wilde inderdaad niet haar leerlingen in de steek laten en dus ging ze. Met veel moeite kreeg ze haar reiskosten nog wel vergoed, maar dat werd eigenlijk al als teveel gezien. Op die manier behandeld worden gaat verder dan salaris alleen. Door iemand niet (of te weinig) te betalen zeg je eigenlijk dat wat je doet ook niets voorstelt. Geen fijn gevoel.


Wat een vondst!
Gelukkig krijg ik vaak het tegenovergestelde. Geen salarisverhoging, maar waardering. Op verschillende manieren. Zo was daar een mentorleerling die het even moeilijk had. Er waren al een paar gesprekken geweest en het leek langzaam de goede kant op te gaan, maar er bleven zorgen. Na een nieuw gesprek was ik thuis en ineens bedacht ik iets waarvan ik dacht dat de leerling er echt baat bij zou kunnen hebben. De volgende dag actie ondernomen en ouders op de hoogte gebracht, maar ik was een beetje onzeker hierover. Het leek mij een goed idee, maar wat als ouders er problemen mee hadden dat ik op eigen houtje iets had uitgeprobeerd? Dezelfde dag kreeg ik een mailtje van de desbetreffende ouder terug. Om te bedanken dat ik zo snel bezig was gegaan en te zeggen dat ze het een vondst vond wat ik had bedacht. De hele dag bleef 'de vondst' in mijn hoofd zitten: wat fijn dat ze er blij mee waren! Wat fijn om iets te doen wat gewaardeerd wordt.


Leidinggevende en leerling
Diezelfde week had ik een gesprek met mijn direct leidinggevende. Tijdens het gesprek vertelde hij tussen neus en lippen door dat hij blij is met wat ik doe op school. Wegens mijn niet altijd optimale gezondheid kan ik soms niet overal optimaal aan mee doen, of heb ik na een avondactiviteit op school even wat rust nodig om bij te komen. Ik vind dan al snel dat ik zeur. In dit gesprek werd duidelijk dat men mij de ruimte wil geven om soms wat gas terug te nemen, om hiermee te voorkomen dat ik door ziekte uitval. Ik voelde bijna fysieke opluchting na dit gesprek; hoe bijzonder is het om op zo'n manier gewaardeerd te worden door je werkgever.


Natuurlijk zijn er dan de leerlingen. Ik heb nog de briefjes die ik jaren geleden kreeg van leerlingen, als bedankje voor de lessen. Ook vertelde ik eens last van mijn keel te hebben en de volgende les was daar een zakje met kruidenthee van een leerling, want dat hielp volgens haar moeder zo goed. Kerstkaartjes, leerlingen die na een vakantie willen weten hoe het met je gaat, allemaal vormen van waardering. Waar ik het meest blije van werd onlangs? De leerling die al heel lang met verdrietige zaken rondliep, maar dat niet met anderen wilde delen. Dat die naar mij toe kwam met de vraag of ze het misschien aan mij mocht vertellen. Dat ervaar ik ook als waardering, om zo te worden vertrouwd door iemand die eigenlijk niemand wil vertrouwen. Het is een soort waardering waar ik heel zorgvuldig mee om ga.