Bijles geven

Bijles geven, ik ben er eigenlijk een beetje ingerold. Een jaar of vijf geleden had ik een erg kleine werkbetrekking en verdiende daarmee te weinig om ons gezin goed draaiende te houden. Toen op een avond een ouder belde wiens jongste kind ik voor de lol (en onbetaald) Engels gaf op de basisschool, met de vraag of ik hun oudste bijles kon geven, was ik in de wolken. Zelf les geven, een-op-een, op mijn manier en daarvoor nog een geldelijke beloning krijgen ook? Ideaal.

Het balletje gaat rollen

Dat een-op-een duurde niet lang. Al na een paar maanden spraken ouders onderling met elkaar, gaven hoog op over mijn bijleskunsten en een leerling werden er twee. Deze leerling zat op voetbal en daar waren ouders met twee kinderen die moeite hadden met Engels. Twee werden er dus vier. Daar kwamen in de loop van de tijd nog twee bij, plus een Hbo student die onderuit dreigde te gaan vanwege Engels op de opleiding.

Genoeg is genoeg

Toen ik na een jaar of anderhalf een nieuwe baan kreeg met aanvankelijk twee keer zoveel uren en na een half jaar zelfs drie keer zoveel uren, had ik geen tijd meer om alle leerlingen in aparte groepjes les te geven. Ik had het geld ook niet meer nodig, want drie keer zoveel werken is ook … nou ja niet drie keer zoveel, maar wel genoeg. Ook wel eens leuk. Maar mijn bijlesklantjes hadden nog wel steeds behoefte aan hulp, en dus ging ik door. Niet meer elke week, maar een keer in de twee weken, en nog maar 1 groep in plaats van meerdere. Dat vind ik op dit moment even genoeg.

Engels is tof!

Wat ik leuk vind aan bijles geven is wat ik net al zei: ik gebruik mijn eigen materiaal, en kan mijn lessen inrichten op een manier die mij goeddunkt. Alhoewel, ook weer niet helemaal, want mijn leerlingen zijn afkomstig van een reguliere middelbare school die les geeft op de geijkte manier. Dat wil zeggen: woordjes leren, zinnen leren en grammaticaregels leren. Doe ik zelf trouwens ook, da's de makke van kiezen om examens aan te willen bieden op een school. Maar waar ik de tijd neem om die woorden, zinnen en grammatica te behandelen en ze verpak in een sausje van veel voorlezen, verhalen vertellen, films bekijken en veel Engels spreken, wordt er op veel scholen stof doorheen gejast, en is er weinig ruimte voor andere zaken dan die vermaledijde grammatica. En dat terwijl het leren van grammaticaregels totaal geen effect heeft. Say what?! Goed, daar ga ik later nog wel eens op in.

Feit is dat mijn bijlesleerlingen vaak stranden op die grammatica. Dus leg ik het allemaal heel rustig en met aandacht nog eens uit, en laat ze ermee oefenen. Dat willen ze, en dat wordt gevraagd dus dat doe ik. Gevalletje: u vraagt, wij draaien. Maar daarnaast doe ik (minstens de helft van de les) leuke dingen. We doen spelletjes, spreekopdrachten, spreekopdrachten vermomd als spelletje, we lezen boeken, bekijken filmfragmenten en luisteren naar muziek. En dat is het punt. Juist die 'leuke' dingen zorgen ervoor dat het taalgevoel wordt aangewakkerd, zodat de grammatica beter beklijfd. Dat is waar ik mijn plezier uit haal en wat ik probeer over te dragen aan mijn leerlingen. Die op school, maar ook die bijles volgen.