Boze ouders

Met de meeste ouders die ik tegen kom als mentor en lerares heb ik een goed professioneel contact. Het gebeurt regelmatig dat ik complimenten krijg over hoe ik iets doe, of de manier waarop ik een contact heb opgepakt. Heel fijn is dat, een extra setje veren in je achterste en het voelt als een aanmoediging om zo door te gaan.

Veel minder vaak gebeurt het dat een ouder niet blij of zelfs boos is over een bepaalde gang van zaken. Maar als het gebeurt dan trek ik me dat aan. Gelukkig wel al minder dan in het begin van mijn carrière. Toen kon ik er letterlijk van wakker liggen. Dat gebeurt me nu niet meer, maar ik kan er wel mee zitten. Het komt regelmatig voor dat mijn eerste gedachte na het wakker worden is gewijd aan die mail van die ouder.

Foutje bedankt

Het kan zijn dat er echt iets is misgegaan. Dat kan, een school wordt gerund door mensen en mensen maken fouten. In dat geval heb ik geen enkel probleem om het boetekleed aan te trekken. Sorry is geen moeilijk woord, en ik denk zoveel mogelijk mee bij het verzinnen van oplossingen.

Anders is het als er reacties komen die wat mij betreft niet kloppen, of niet eerlijk zijn. Ik voel me dan niet alleen aangetast in mijn professionaliteit, maar vooral ook in mijn gevoel voor rechtvaardigheid. Een vraag als 'Waarom heb je mijn kind een 5 gegeven?' klopt niet bijvoorbeeld. Een leerling heeft een bepaald resultaat behaald. Door te stellen dat een leraar een kind een resultaat geeft, haal je alle verantwoordelijkheid bij de leerling weg en legt deze neer bij de docent. Niet eerlijk, klopt niet.

Onduidelijk

Ook zijn er ouders die alleen oog hebben voor wat hun kinderen zeggen en niet even nadenken over een eventuele andere kant. Het is wel gebeurd dat ik toetsdata door gaf (meerdere keren mondeling, diverse malen op het bord geschreven, uitgedeeld op papieren planners, in latere jaren soms zelfs nog aangevuld met een digitaal systeem voor huiswerk) en dan nog een mail krijg van ouders. Ouders die vinden dat hun kind een bepaalde toets niet hoeft te maken, omdat het voor zoonlief totaal niet duidelijk was dat er een overhoring zou volgen, en of ik eens iets duidelijker kan zijn met noteren van huiswerk. Tuurlijk joh. Was ik even vergeten het ook nog telepathisch door te seinen. Mijn fout.

Stoom

Ook is het mij eens gebeurd dat een hele klas vond dat ze een s.o. niet hoefden te maken omdat ze geen vertalingen van de te leren zinnen hadden gekregen. Let wel, die zijn op het internet binnen twee seconden te vinden. Bovendien was het op deze school niet standaard om papieren vertalingen te leveren, maar een extra service, op afroep. Ik had de klas al een keer gevraagd of ze behoefte hadden aan vertalingen, maar geen reactie ontvangen. De dag voor de s.o. viel de klas ineens over me heen. Morgen een overhoring? Maar dat kon toch niet, niemand had vertalingen! Ik legde het nog eens uit, maar ze bleven boos. Die middag kreeg ik een dampende, licht autoritaire mail van ouders. Hun kinderen gingen de overhoring niet maken, want ik had een fout gemaakt. Ze gingen er vanuit dat hun mail duidelijk genoeg was en ik werd geacht de fout te herstellen. 

Met stoom uit mijn oren heb ik ouders geantwoord. Uiterst beleefd maar zeer uitgebreid en duidelijk. Ik ontving hierop een kort mailtje terug. Zo hadden ze de zaak nog niet bekeken, misschien dat hun kinderen toch niet helemaal gelijk hadden. 

De volgende dag maakten de leerlingen de s.o., maar mijn relatie met die specifieke klas is nooit meer helemaal goed gekomen. Soms heb je dat. Maar boze mails heb ik dat jaar in elk geval niet meer gekregen.