Zomervakantieberichten III

Harrie Jekkers was ooit ook leraar. Ik wist dit al langer, van mijn leraar Nederlands. Deze studeerde namelijk in Den Haag en kende Jekkers van de universiteit. Heel interessant vond ik dat als leerling, het maakte mijn docent ook een klein beetje beroemd immers. Maar Harrie Jekkers was in tegenstelling tot mijn meneer van den Oever geen leraar Nederlands, maar Engels. Kijk, dat geeft een band.

Zijn ervaringen zijn voor mij niet alleen hilarisch, maar ook heel herkenbaar. Zo ontving ik ooit een verhaal waar de zin 'What is it early Sherlock Holmes.' in voor kwam. Ik snapte er geen jota van. Het hele opstel was duidelijk gegoegel transleed, maar deze zin sloeg helemaal nergens op. Tot ik besefte wat de vertaling van 'early' is in het Nederlands. Toen begreep ik zowel de zin, als de fout. Nog meer (en leukere) van dit soort fouten vind je in het volgende verhaal.

Zomervakantieberichten II

Soms komt inspiratie uit onverwachte hoek. Zo ontving ik ooit op een van de scholen waar ik werkte bij een bij- of nacholingcursus het volgende gedicht. Ik heb het altijd bewaard en lees het af toe nog eens terug om mij eraan te herinneren dat ik slechts een leraar ben, iemand die vertrouwt en liefheeft, maar die nooit claimt de wijsheid in pacht te hebben. Sterker nog: ik leer elke dag van mijn leerlingen.

Kahlil Gibran schreef:

Geen mens kan je openbaren dan wat reeds

half slapend in de dageraad van je kennis ligt.

De leraar die in de schaduw van de tempel wandelt,

te midden zijner leerlingen,

geeft niet van zijn wijsheid,

maar veeleer van zijn geloof en zijn liefde.

Zo hij inderdaad wijs is,

nodigt hij je niet uit het huis

van zijn wijsheid binnen te treden,

maar leidt je naar de drempel van je eigen geest.

Zomervakantieberichten I

Vandaag is dan echt de zomervakantie begonnen, voor ons hele gezin. Dit betekent voor dit blog dat ik het me de komende paar weken iets makkelijker ga maken. 

Vakantie vs werken

Ik ga de zomervakantie vullen met zoveel mogelijk leuke dingen, en zoals dat gaat zal ik ook het een en ander aan werk doen: voorbereiden, plannen, kopiëren, nieuwe projecten bedenken, al mijn bijlessen voor het komende jaar startklaar hebben. Ook dat hoort erbij als je in het onderwijs werkt; vrij is zeer zelden echt vrij. Maar ik bewaak mijn grenzen heel sterk, en de balans moet vooral doorslaan naar ontspannen en de zinnen verzetten.

Limiteren

Ik limiteer mijn werk dan ook tot een paar dagen van die hele zalige zeven  oh nee, das war einmal zes vrije vakantieweken. Vijf hooguit, 1 werkweek. Krijg ik alles af wat ik graag af zou willen dan is dat mooi, zo niet, dan niet. Volgend jaar weer een kans. 

Hoofd vrij maken

Om mijn hoofd echt even leeg te krijgen (met een hoofd als het mijne errug lastig…) zal ik tijdelijk wat minder tijd aan dit blog besteden. Ik heb berichten vooruit gepland met mooie plaatjes, filmpjes en uitspraken over onderwijs en vrije tijd, zodat ik me kan richten op andere dingen.

Kamperen

Kamperen op een heel leuke gloedjenieuwe camping in Emmen, bijvoorbeeld. Smoothies en smoothie ijsjes maken is ook een goede kandidaat. Lekker op bezoek bij mijn familie in het mooiste stadje van Nederland (die Friese, met die waterpoort, weet je wel), lezen tot laat in de avond, spelletjes doen met mijn meisjes, uit eten gaan met mijn lief, luieren, knutselen, koken, afspreken met goede vrienden, borrelen, barbecuen, brunchen, picknicken in het bos, naar het strand, wandelen, nadenken (maar niet teveel), dromen (zoveel mogelijk), nou ja… Genieten dus. 

Doen jullie mee?

Zin en onzin over leraren en vakantie

Bijna, bijna is het zover en begint dan eindelijk de zomervakantie. Het was een heel lange rit dit jaar, met een meivakantie die in april viel en maar liefst twaalf weken tussen die paasvakantie en deze zomervakantie. Mijn leerlingen zijn er dan ook behoorlijk aan toe. En als ik hier thuis zo eens rond kijk, mijn kinderen ook.

Toen ik begon met werken in het onderwijs, hadden we elke zomer zeven weken vakantie. Tegenwoordig is dat terug gebracht naar zes. Nog royaal vergeleken bij andere beroepen en banen, maar om heel eerlijk te zijn ook een noodzakelijkheid. Net als de andere vakanties die we in het onderwijs hebben.

Ergernis

Over leraren en vakanties wordt veel gezegd, en vaak is het grote onzin. Ik zal niet snel vergeten dat ik bij de Chinese afhaal betrokken werd bij een gesprek. Een aantal bekenden hadden het over werk en luiheid, zoiets. De ene partij maakte een opmerking als 'Ja, als ik het makkelijk had willen hebben dan was ik het onderwijs wel in gegaan. Dan heb je tenminste bijna altijd vakantie, toch?' Met een olijke blik keek hij eerst naar zijn kennissen, die hem lachend bijvielen. Toen keek hij mij aan, en aan de geschrokken blik in zijn ogen kon ik merken dat mijn eigen gezichtsuitdrukking minder geamuseerd was. Not amused indeed. Link kan ik er van worden.

Ken je dit soort uitspraken?

Heel grappig, hoor. Behalve als je beseft dat het niet alleen niet waar is (juni, juli en augustus bevatten in totaal ruim 13 weken, waarvan we 6 weken officieel vakantie hebben en de andere 7 gewoon werken), maar best frustrerend dat mensen vaak niet door hebben dat zo'n uitspraak een grapje is.

Even wat feitjes:

• bij een volledige baan (in onderwijstermen 1,0 fte) in het onderwijs werk je in het voortgezet onderwijs 42,29 uur per week. Ter vergelijking: bij veel andere banen bestaat een volledige baan uit 38 tot 40 uur per week. De 2 ½ tot 4 ½ uur die je bij een volledige baan meer werkt t.o.v. de meeste andere banen is om de lesvrije dagen (in de volksmond: vakantie) te compenseren. Wij werken namelijk in 40 weken tijd (=52 weken minus 12 lesvrije weken) evenveel als andere mensen in 45. (bron: http://www.drs-online.nl/artikel.php?ID=695) Wordt het al iets minder luilekkerland?
  
  
• Werken in het onderwijs komt met risico's. Van alle branches is het risico op een burn out in het onderwijs het grootst, en dat is al jaren zo. (bron:http://www.coachbureau.nl/blog/2015/06/02/werken-in-het-onderwijs-nergens-is-de-werkdruk-zo-hoog-nergens-zoveel-burn-out/) De weken vakantie die er zijn, zijn eenvoudigweg nodig om bij te tanken. Werken in het onderwijs betekent werkdagen van gemiddeld 8,5 uur. Maar dat is gemiddeld. Er zijn soms, met name vlak voor vakanties pieken waarin (flink) meer gewerkt wordt. Zouden er minder vakanties zijn, dan zou het nog moeilijker zijn om bij te komen. Klinkt toch alweer iets minder rooskleurig.
  
  
• Er is een verschil tussen waar je officieel voor betaald krijgt en wat je in werkelijkheid doet. Uit recent onderzoek van de Aob (Algemene Onderwijsbond) blijkt dat hoewel de officiële werkweek in het basisonderwijs 40 uur per week is, en in het voortgezet onderwijs zoals hierboven beschreven 42,5 is, docenten structureel overwerken. Onbetaald uiteraard. Een leraar op de basisschool werkt gemiddeld 46, 9 uur per week (kun je je voorstellen: bijna een hele werkdag extra werken? Elke week?) en een leraar op de middelbare heeft een gemiddelde werkweek van 45,2 uur. Behoorlijk gevulde werkweken dus. De uren die leraren maken in schoolvakanties moeten hier overigens nog bij op worden geteld, want die zijn in dit onderzoek niet meegenomen. (bron:http://www.aob.nl/default.aspx?id=12&article=52823)
  
  
  

  • Bovendien zijn lang niet alle vakanties ook echt honderd procent lang-leve-de-lol-ik-voer-geen-ene-mallemoer-uit-vakanties. Sterker nog, ik noemde het net al lesvrije weken, en dat is ook zo. Neem de zomervakantie. Ik heb minimaal een week nodig om alles af te ronden van het afgelopen jaar en begin in de laatste week weer met plannen en voorbereiden van het nieuwe jaar. Blijven er van de vijf weken vakantie nog drie over. Waarin ik vaak ook alweer ideeen op doe en contacten onderhou. Een 'kleine' vakantie als de herfst-of voorjaarsvakantie wordt zo gevuld met achterstallig nakijkwerk en voorbereiden, mailtjes en contact met ouders. Scheelt reistijd, en je bent er geen hele week mee bezig, maar alleen maar cocktails drinken onder een palmboom? Neen.

Valt tegen? Nee hoor, ik ben erg tevreden. Ik heb een fijne baan en ik geef met veel plezier met hart en ziel les.

Maar het is bij tijden ook heel zwaar. Je bent vaker wel dan niet aan het werk, ook 's avonds en in het weekend. Ik voel me zelden echt vrij, ben altijd op de een of andere manier met mijn werk en mijn leerlingen bezig. En op sommige momenten kan ik er dan heel slecht tegen als mensen grapjes maken over hoe makkelijk het wel niet is om te werken in het onderwijs, met elk jaar drie maanden vrij. Onwetendheid, ik weet het, maar wel onwetendheid die steekt.

Gelukkig is het bijna weer zover: zomervakantie. De komende vijf weken blijf ik bloggen, hoor. Maar wellicht wel iets kortere berichten, die ik van tevoren inplan. Het is immers zomer en ik geniet van een zeer welverdiende vakantie.

Dus als jullie mij zoeken: ik lig op het strand. Onder een palmboom. Met een cocktail.

(In elk geval in gedachten.)

Bijzondere producten

Op geen enkele andere school ben ik zoveel supertof uitgevoerde opdrachten tegen gekomen als op deze school. Ik sta af en toe versteld van de creativiteit van mijn leerlingen.

In mijn Engelse lessen mogen de leerlingen in de 8e klas (tweede klas in regulier onderwijs) gedurende zes lessen, twee weken lang, werken aan een zelfgekozen project. Ze kunnen hierbij kiezen voor het dr.Who project, waarbij ze eerst kennismaken met deze iconische tv held, leren hoe je een script voor een televisieserie schrijft en vervolgens schrijven ze zelf een script voor een scene van ongeveer vijf minuten. In het Engels natuurlijk, duh!

Ze kunnen ook kiezen voor het maken van een Engelstalig tijdschrift, of een zogenaamd 'Individual project'. Dit houdt in dat ze zelf een onderwerp kiezen waar ze in geïnteresseerd zijn en zich hierin gaan verdiepen. Ze moeten er dan Engelstalig onderzoek naar doen en dit verwerken in een Engelstalig product. Zo heb ik filmpjes gekregen waarin videogames nauwkeurig werden geanalyseerd en gerecenseerd, een presentatie gezien waarin werd verteld over de Amerikaanse eetcultuur en de prachtigste tijdschriften. Kijk, zoiets nakijken is dus nooit vervelend!

Ik heb ook eens samen met een collega een periode geschiedenis gegeven. De industriële revolutie. Mijn collega gaf drie dagen per week (drie weken lang) het feitelijke deel van de periode, met een periodeschrift en periodetoets. Ik gaf twee dagen per week, dus zes dagen in totaal een andere verwerking. Ik vertelde de verhalen van mensen die van belang waren geweest voor die Industriële revolutie en liet de leerlingen werken aan een zelfgekozen opdracht. Werkstukken, posters, maquettes, filmpje, ze mochten iets kiezen wat zij het fijnste vonden. Hierin moesten ze laten zien wat zij hadden geleerd over deze periode en er moest een van de bekende figuren uit die tijd in voor komen. Er was een leerling die een film gemaakt heeft die ik thuis met mijn hele gezin heb bekeken. Wat geweldig!

Iets anders waar ik van onder de indruk ben is het eigen initiatief van leerlingen. Bij mij wordt veel film gekeken. Vanwege de onderdompeling, een beetje voor de leuk, maar ook om er iets mee te doen. Een kijk-en luisterverslag: waar ging de film over, waar en wanneer speelt het zich af, wie zijn de hoofdpersonen, wat vind jij van hun gedrag, wat is de kwestie waar de film over gaat, hoe zou jij je gedragen als jij zoiets zou meemaken, etc.

Vorig jaar had ik met een van mijn klassen de film Coraline gekeken en wie schetst mijn verbazing toen een van de leerlingen bij haar filmverslag met een extra bijlage aankwam? Een eetbare!

Zeg nou zelf, op een school mogen werken met zulke leerlingen, dat wil toch iedereen?!

Jezelf zijn voor de klas

Leerlingen prikken er zo doorheen als een docent een rol speelt voor de klas. Toch is het niet altijd makkelijk om helemaal jezelf te zijn als je les geeft.

Masker

Toen ik begon aan mijn eerste baan in het onderwijs zat ik elke ochtend misselijk van spanning in de bus. Ik vond het doodeng om als echte docent voor een klas te staan, en was erg onzeker. Die misselijkheid en het gevoel van spanning was na een paar weken wel voorbij, de onzekerheid duurde langer. Wat mij in die eerste tijd hielp was het dragen van make up. Elke ochtend bracht ik in de vorm van mascara, poeder, glitter en oogschaduw een masker op dat me zekerder deed voelen.

Delen

Tegelijkertijd durfde ik op andere gebieden mezelf wel te laten zien. Ik had veel persoonlijke gesprekken met leerlingen, waarbij alle partijen dingen vertelden over zichzelf. Toen ik voor het eerst een afspraakje had met de man die mijn grote liefde zou blijken te zijn, deelde ik dat ook met een aantal leerlingen, in een gesprek na afloop van de les, waarin we het hadden over leuke plannen voor het weekend. Heel gewoon, geen probleem.

Afleren

Dit is iets wat ik altijd heb gedaan in mijn lessen; af en toe ook mezelf als mens laten zien aan mijn leerlingen. Toch is het blijkbaar ook iets dat je kunt afleren. Tijdens de twee jaar waarin ik les gaf aan een reguliere middelbare school moest ik veel zaken ineens anders aanpakken dan ik gewend had. Ik had les gegeven op een Montessorischool en een onderwijsvernieuwende school, waarin ik te maken had gehad met leerlingen met een grote mate van zelfstandigheid. Ik kon mezelf zijn en hen begeleiden in wat er moest gebeuren. Hoe anders was dit op de 'gewone' middelbare school! Ik moest leerlingen hierin veel meer vanaf een afstand (mevrouw in plaats van Jolanda) gaan vertellen wat ze moesten doen. Niet alleen was het autoritaire stukje iets wat niet goed bij mij paste, maar ook kon ik veel minder mezelf laten zien. Ik moest letterlijk een rol spelen. Die van de strenge en consequente lerares. Ik heb onwijs mijn best gedaan en kreeg het uiteindelijk ook steeds meer in de vingers, maar ik had steeds minder plezier in wat ik deed. Hierdoor leerde ik ook af om mezelf te zijn, en persoonlijke dingen te delen met mijn leerlingen. Iets wat ik pas besefte toen ik daar op mijn huidige school door een collega die op lesbezoek was geweest, op werd gewezen.

Wennen

Ik vond dit maar raar, want dat was nu juist een van mijn sterke punten altijd geweest, maar ik besefte ook dat ze gelijk had, ik moest echt weer even wennen aan een ander soort docentenrol. Ik ben er daarna bewust meer mee gaan doen, af en toe iets persoonlijks zeggen. Als er iets leuks gebeurd is, of ik juist met iets naars zit, vertel ik daar vaak even kort iets over in de klas. Gewoon om leerlingen te laten weten waarom ik misschien wat vrolijker ben dan normaal, of een beetje meer afgeleid.

Binnen het vrijeschoolonderwijs wordt dit aangemoedigd. Een aspect van het onderwijs is namelijk dat je als leraar met je hele wezen voor de klas staat. Je moet dus ook persoonlijke zaken met je leerlingen kunnen delen. Voor mij voelt het beter om als volledig en gelijkwaardig mens voor de klas te staan, en niet als een orde-bewarende-docent-spelende vrouw. Ik denk dat het mijn kracht is om zonder autoritair te doen, zonder me anders voor te doen en mij regelmatig kwetsbaar op te stellen mijn klassen te leiden. Niet autoritair, maar wel met autoriteit. 

Bijzondere leerlingen II

Het was natuurlijk wel een ambitieus plan dat ik in mei had. 'Even' een stukje van niet meer dan 500 woorden wijden aan een paar van de leerlingen die mij altijd bij zijn gebleven. Want er zijn er zoveel. Dus hoe dit aan te pakken? Nou door dat ene stukje uit te breiden naar twee. Of misschien wel drie. Dat in elk geval. En door streng te zijn. Gewoon keuzes te maken.

Boos

Er zijn een aantal leerlingen die ik me nog steeds herinner door een bepaald sprankje levenslust die uit hun ogen straalde. Of die opmerkingen konden maken waaruit bleek dat ze een eigen kijk op de wereld hadden, eigenwijs misschien, maar vooral eigen. Daar hou ik van, en het valt op. 

Maar een leerling kan ook opvallen in negatieve zin. Zo was er een leerling die zo'n moeite had met autoriteit dat hij het voor elkaar kreeg ruzie met mij te krijgen. Dan moet je je best doen, hoor, om dat voor elkaar te krijgen! Maar hem lukte het. Hij weigerde bot om iets te doen wat ik als volstrekt normaal beschouwde. Boeken pakken, gaan zitten, een opdrachtje maken, niet door me heen praten, zoiets. Geen onredelijk verzoek, maar hij schoot in het rood. Ik kon het bekijken. Normaal blijf ik dan rustig, maak  een grapje, of leg de consequenties uit, maar zijn botheid triggerde iets bij mij. Ik werd overspoeld door een golf van plotsopkomende en hevige woede. Ik zei hem even direct als hij deed dat ik het alsnog verwachtte en anders kon hij wieberen. Nou, hij wieberde liever. Met kracht pakte hij zijn boeken, en met een verwensing waar de woorden 'zooi' en daaraan voorafgaand een nare ziekte in voor kwamen, smeet hij de deur met een klap dicht. Ik bleef nog natrillend van boosheid achter. 

De klas keek verwonderd en licht onder de indruk toe. Ja, dat hij eruit gestuurd werd, dat hadden ze al veel eerder meegemaakt, maar dat Jolanda zo boos was geworden dat ze er iemand uitstuurde...wow! Het grappigste aan dit verhaal is dat ik het goed heb kunnen uitpraten en de beste jongen (die gewoon erg puberde en een groot maar onzeker hart bleek te hebben) en ik konden het de rest van het jaar prima met elkaar vinden.

Stille Willie

Dan was er het muizige meisje dat uiterlijk niet veel durfde te laten zien van wat er innerlijk speelde. Ze zat bij mij in de klas en we kletsten af en toe eens over oppervlakkige zaken, maar nooit ging het over persoonlijke dingen. Toen bleek dat zij gepest werd door een aantal meisjes in haar klas. Het pestprotocol werd in gang gezet, maar ze wilde geen grote gesprekken in de klas, bang dat ze was dat het erger zou worden. Ze wilde alleen praten, over dingen die haar dwars zaten, en ze wilde tips hoe ze het beste met die pestkoppen om zou kunnen gaan. 

Via haar mentor vroeg ze of ik dat misschien wilde. En natuurlijk wilde ik dat. We spraken elke week af en keken dan hoe het met haar ging. Zo kwam ik erachter wat voor lief en sterk mens er in dat stille meisje schuilde. Intelligent ook. Ik weet niet of mijn tips of luisterend oor haar echt geholpen hebben, maar ik weet wel dat ik het nog steeds bijzonder vind dat zo'n uniek en mooi mens mij uitkoos om mee te praten.

Dat zijn voor mij de mooiste dingen aan het onderwijs. Het mogen meemaken van al die prachtige jonge mensen. Genoeg stof voor minstens nog een paar stukjes op dit blog!

SintJanspreuk

Het is volop zomer, en daar past deze zomerspreuk prima bij:


De schoonheidsglans der wereld, dwingt mij om uit zielendiepten de godskrachten van het persoonlijke leven vrij te maken voor een wereldvlucht;

Mezelf te verlaten,
Slechts in vertrouwen mezelf te zoeken
in wereldlicht en wereldwarmte

Genieten jullie ook zo van deze tijd van het jaar?!

(Volgende keer weer een langer bericht ;-) )

Kort maar krachtig – de tag

In blogland kom je ze regelmatig tegen: tags. Een riedeltje vragen die door verschillende bloggers worden ingevuld. Een soort vriendenboekje – waar ik overigens ook dol op ben- voor volwassenen, maar dan anders. Een hele tijd terug kwam ik er eentje tegen en bedacht toen dat ik ook wel eens zulke vragen zou willen beantwoorden.

Dus vandaag de zogenaamde 'kort maar krachtig' tag, maar dan op zijn juf Jolanda's. Gaan we.

Stom: Achterstallig nakijkwerk en nodeloos lange, volstrekt nutteloze vergaderingen (tijd waarin ik had kunnen werken aan het nakijken van achterstallig nakijkwerk.) (Gelukkig is dat laatste op mijn huidige school niet gebruikelijk, maar ik heb op scholen gewerkt... Poe!) 


Oh en lesgeven in een ander lokaal dan waar al mijn spullen liggen. De hele dag rennen en vliegen om alles te vinden wat ik nodig hebt, nooit leesboekjes in de buurt als ik die moet hebben, met zweetoksels trap op, trap af om weer iets te pakken en terug te hollen... Bah!

Allerstomst: Achterstallig nakijkwerk en ouders die nadat je jarenlang tijd hebt besteed aan extra begeleiding voor hun kind de vraag mailen of ik een beetje extra aandacht in de les zou kunnen besteden aan zoon of dochter. Wat denken jullie dat ik al die tijd heb gedaan?! 


Oh, en zogenaamd grappige opmerkingen over docenten die het zo makkelijk hebben, want altijd vakantie immers. Heel, heel stom.

Dag met een gouden randje: Als ik goede lessen heb voorbereid, precies weet wat ik ga doen, alles klaar heb liggen, zonder problemen mijn lessen kan geven en dan merk dat leerlingen het fijn vinden om in de klas te zitten. Dat zijn fijne dagen. Of als leerlingen nog even blijven hangen om te blijven kletsen. Word ik altijd vrolijk van.

Leukste liedje: Ik behandel veel en vaak liedjes in mijn lessen. Sommige omdat ze grappig zijn, goed te verstaan of te begrijpen, maar allemaal ook omdat ik ze leuk vind. En ik kies dan meestal liedjes uit met een tekst waar we het nog eens over kunnen hebben. Zoals deze bijvoorbeeld.

Houd van: Engels, geschiedenis, lesgeven. En al die leuke kindjes die voor mijn neus staan natuurlijk!

Nooit gedacht: dat ik op een vrijeschool zou lesgeven. Heel erg fijn!

Genieten: Als alles vloeiend verloopt, ik in een flow zit. De hele dag in het Engelse lokaal lesgeven helpt hier enorm bij.

Bang voor: weinig. Die ene keer dat ik zeven maanden zwanger was, les gaf op een landbouwschool en een jongen van bijna twee meter zo boos op mij was dat hij dreigde mij door het raam te smijten deed ik wel een stapje naar achter. Enige keer dat zoiets ooit gebeurde gelukkig.

Hekel aan: achterstallig nakijkwerk, en dan met name de ingewikkelder soort: zinnetjes, boekverslagen, kijk-en luisterverslagen. Dat soort dingen. Een lekker meerkeuzetoetsje, of woordjes so kan ik er altijd wel bij hebben, daar beleef ik lol aan. Aan een goed verslag ook wel, maar als je er 60 hebt liggen wordt het wel snel minder leuk.

Lekkerste weer: als het maar mild is. Niet te warm (concentratie wordt dan nihil in de klas), niet te koud (hoewel dat qua concentratie beter schijnt te zijn), niet te zonnig (want dan wil iedereen – ik inclusief - eigenlijk naar buiten) niet teveel sneeuw (zie opmerking bij zonnig) en niet teveel regen (wordt iedereen – inclusief ik- een beetje somber van). Gewoon mild en gemiddeld. Met een plots opstekend briesje en fijn zonnetje op het moment dat ik school uitstap.

Leukste leeftijd: Alle leeftijden zijn leuk om les te geven.

Spijt van: Een opmerking die ik maakte over mensen die langzaam hun boeken pakten. Ik had niet opgemerkt dat een heel lief klein meisje – die altijd haar zaakjes in orde had, maar enorm onzeker was- ook niet haar boeken had gepakt. Juist zij voelde zich aangesproken en barstte in huilen uit. Niet goed aangepakt, juf.

Geen tijd voor: pauze. Ik zou heel graag 45 minuten pauze willen tussen de middag, want in de praktijk hou ik meestal net 10 minuten over om te lunchen, naar wc en drinken. Dat laatste doe ik ook veel te weinig als ik werk. Niet goed, maar ja, de nieuwe les begint alweer…

Lekkerste eten: Aan het einde van het jaar houd ik graag een afternoon tea met mijn klassen. Ik zorg voor de (ijs)thee, zij nemen hapjes mee. Sommige klassen maken daar echt een feest van.

Fijnste vakantieland: Engeland, Schotland, Ierland en Wales. Yes, please.

Vreselijk goor: Kauwgum onder tafels en leerlingen die rochelend in hun hand hoesten en je dan een hand geven. Altijd een flesje handgel in de buurt houden voor dat soort situaties.

Mezelf een duwtje geven: Om toch die grote stapel voor me te nemen en die rode pen op te zoeken.

Wil nog: lessen voor mijn 7e klassen ontwikkelen waarbij ik het hele jaar geen methode gebruik en via verhalen vertellen, lezen, luisteren en schrijven hen evenveel laat leren.

Mis een beetje: alle leuke collega's die ik op andere scholen achter heb gelaten.

Dansen: Niet teveel, maar voorzichtig een beetje mee bewegen tijdens de repetities van het voorjaarsconcert, tijdens het zelf zingen bij de kerstviering en bij het laten luisteren naar liedjes tijdens de les. Op geen enkele school kan ik af en toe zo dansen als op deze!